Η ...γιαγιά των μαχών!

Κρίμα, αλλά κανονικά το αποψινό (που εγώ εξακολουθώ να το θεωρώ και να το αποκαλώ) μεγάλο ντέρμπι του μπάσκετ ανάμεσα στον Αρη και τον ΠΑΟΚ θα έπρεπε να γίνει μία εβδομάδα αργότερα...

Οντως, με τις δυο ομάδες να είναι αήττητες (μετά την... πρώτη αγωνιστική) και, μάλιστα, να έχουν νωπές τις εντυπώσεις από τον προημιτελικό του Κυπέλλου, (του ντέρμπι) θα του ταίριαζε να γίνει ανήμερα του Αγίου Δημητρίου!

Του Αγίου Δημητρίου που είναι ο πολιούχος της Θεσσαλονίκης και κάποτε στη σέλα του αλόγου του σφάζονταν παλικάρια!

Μου αρέσει το ρετρό, δεν το κρύβω, αλλά μου αρέσει κιόλας να συμβεί κάτι (έστω κι αν δεν φαίνεται στον ορίζοντα του Σαρωνικού), ώστε να ξαναγίνει αυτό το ντέρμπι η μητέρα των μαχών του ελληνικού πρωταθλήματος...

... ή έστω η... μητριά του, εφόσον η πιάτσα έχει αποδεχτεί ως απαράβατη συνθήκη ότι τα ωάρια και τα σπερματοζωάριά της είναι πράσινα και κόκκινα!

Κλείνω εδώ τη... γενετική παρένθεση και επιστρέφω στις δύο ομάδες, που, διάβολε, δεν είναι κιόλας νόθα τέκνα: τουναντίον, ο παρθενικός μεταξύ τους αγώνας διεξήχθη πολύ προτού αναμετρηθούν για πρώτη φορά ο Παναθηναϊκός με τον Ολυμπιακό...

... οπότε δεν πρόκειται για τη μητέρα ή τη μητριά, αλλά για τη... γιαγιά των μαχών!

Εδώ ήρθαμε που λένε και στο σινεμά, διότι αυτή η πρώτη αναμέτρησίς τους έλαβεν χώραν την 24ην Οκτωβρίου του 1926 εις το ανοικτόν γήπεδον της ΧΑΝΘ.

Χρησιμοποιώ επίτηδες την καθαρεύουσα γλώσσα, διότι σε αυτήν είναι γραμμένο το χρονικό εκείνου του πρώτου αγώνα, στην εφημερίδα «Μακεδονία», από τα σκονισμένα ράφια της οποίας την εξόρυξαν ο Βασίλης Βλαχόπουλος, ο Νίκος Καρταγιώργης, ο Γιώργος Συρίδης και ο Παναγιώτης Χορόζογλου για τις ανάγκες του βιβλίου «Θεσσαλονίκη: η πόλη του μπάσκετ» που κυκλοφόρησε πριν από λίγο καιρό.

Εκείνη την ημέρα, λοιπόν, οι σωματώδεις παίκτες του ΠΑΟΚ επικράτησαν του συστηματικού παιχνιδιού του Αρεως, κατόπιν πεισματώδους και φοβερής πάλης, διά τερμάτων 14 έναντι 12!

Ναι, λόγω τιμής, εκείνη την εποχή στο γήπεδο όπου πρωτοπαίχτηκε μπάσκετ επί ελληνικού εδάφους (το 1919), η μπάλα λεγόταν σφαίρα, το ντέρμπι ονομαζόταν πεισματώδης πάλη, οι πόντοι αναφέρονταν ως τέρματα, το transition game περιγραφόταν ως κατεβασιά...

...και μ' αυτά και μ' αυτά ζήσαμε εμείς καλά, ο ΠΑΟΚ πιο καλά και ο Αρης ακόμη καλύτερα!

Το γράφω αυτό, διότι παρά το γεγονός ότι ο ΠΑΟΚ άνοιξε πρώτος τον λογαριασμό στις νίκες, ο Αρης ήταν εκείνος ο οποίος αναδείχθηκε εκείνη τη χρονιά πρωταθλητής στη Θεσσαλονίκη...

... και συν τοις άλλοις πλειοδοτεί σε τίτλους και διακρίσεις έναντι του βιωματικού αντιπάλου του!

Αυτήν τη λέξη, πάλι, την έχω εντυπώσει στο μυαλό μου εδώ και είκοσι χρόνια: από τον Μάιο του 1993, όταν ο Ολυμπιακός επικράτησε στους ημιτελικούς των πλέι οφ της Α1 του (προερχόμενου από το πατατράκ του φάιναλ φορ του Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης) ΠΑΟΚ και ετοιμαζόταν να αντιμετωπίσει στη σειρά των τελικών τον Παναθηναϊκό.

Τότε ο Γιάννης Ιωαννίδης είχε δηλώσει πως «εγώ καθάρισα με τον βιωματικό αντίπαλό μου, τώρα ας καθαρίσει κι ο Ολυμπιακός με τον δικό του»!

Βεβαίως, οι εποχές έχουν αλλάξει θεαματικά, αλλά φαντάζομαι πως από τα... έγκατα του Αλεξανδρείου Μελάθρου, που αποτελεί το κατεξοχήν θέατρο των μαχών από τις 5 Φεβρουαρίου του 1967 και εντεύθεν, θα βγαίνουν πάντοτε πρόσωπα και πράγματα σαν τα φαντάσματα της όπερας!

Θα βγαίνουν ένας Ιωαννίδης να ανάβει τσιγάρο με τον κίτρινο αναπτήρα την ώρα του τζάμπολ, ένας κουρεμένος Φασούλας, ένας αγριεμένος Πρέλεβιτς, ένας ιδρωμένος Γιαννάκης κι ένας Γκάλης να στροβιλίζει την μπάλα στον δεξιό δείκτη...

Θα βγαίνουν επίσης τα πακέτα με τα Marlboro που πέταγαν οι ΠΑΟΚτσήδες στο ντεμπούτο του Σούμποτιτς, ο Βεζυρτζής να κηρύσσει την έναρξη της αυτοκρατορίας του ΠΑΟΚ (στις 5 Νοεμβρίου του 1988, όταν διακόπηκε το 80-0 του Αρη) και ο Μιχαηλίδης να γελά υποχθονίως...

Θα βγαίνουν ακόμη τα συνθήματα για τις μανάδες των διαιτητών, τα κίτρινα χαρτάκια (από τον «Χρυσό Οδηγό» του ΟΤΕ), οι φανέλες με τη Sato και τα Doberman.

Θα βγαίνουν τέλος και θα περπατάνε στην πασαρέλα οι 34 παίκτες οι οποίοι αξιώθηκαν να φορέσουν τις φανέλες και των δύο ομάδων και υπήρξαν «υπηρέτες δυο αφεντάδων»: μια φάμπρικα που άνοιξε πριν από 32 χρόνια ο Βαγγέλης Αλεξανδρής και τη συνεχίζουν τώρα στον μεν ΠΑΟΚ ο Κώστας Χαραλαμπίδης, ο Γιώργος Μπόγρης και ο Μιχάλης Τσαϊρέλης, στον δε Αρη ο Ευθύμης Τσακαλέρης.

Κάποτε το να διαβεί κάποιος τον Ρουβίκωνα της Θεσσαλονίκης συνιστούσε έγκλημα καθοσιώσεως και εξελισσόταν σε «casus belli», αλλά οι εποχές έχουν αλλάξει και αυτοί που κάποτε διαπομπεύονταν ως «γενίτσαροι», τώρα λογίζονται απλώς ως επαγγελματίες!

Μετά τον (προ δεκαημέρου) αγώνα Κυπέλλου που διεξήχθη στην Πυλαία, οι δυο βιωματικοί αντίπαλοι επιστρέφουν απόψε για 107η φορά στο Αλεξάνδρειο ή μάλλον στο «Nick Gallis Hall»...

... για να παίξουν στη σκιά της φανέλας του που κρέμεται εδώ και πέντε μήνες από την οροφή ως η απαραίτητη σκηνογραφία στις παραστάσεις οι οποίες σημάδεψαν τα καλύτερα μας χρόνια!

Κατόπιν όλων αυτών, καταλήγω στο συμπέρασμα πως δεν είναι δα και τόσο κρίμα που το μεγάλο ντέρμπι θα γίνει σήμερα κι όχι του Αγίου Δημητρίου...

Πηγή: Goal