"Αυτή είναι η μεγαλύτερη μαλ…ια που υπάρχει"!

Aναλυτικά τα όσα είπε στην εφημερίδα "Real Sports":

Θα μπορούσα να πω ότι η Ελλάδα είναι η δεύτερη πατρίδα σας;

«Η πατρίδα είναι μία λέξη βαριά και πιστεύω ότι η Ελλάδα είναι πατρίδα. Μετά από τόσα χρόνια, τόση αγάπη... Θα προσθέσω κάτι που με συγκλονίζει. Ζήτησα να πάρουμε και την ελληνική ιθαγένεια. Μετά από τόσα χρόνια και τόση αγάπη από τους Έλληνες είναι κάτι φυσιολογικό. Μόνο που καθυστερεί η διαδικασία πολύ καιρό τώρα. Έχω δύο παιδιά και έχουμε ζητήσει για όλη την οικογένεια την ελληνική ιθαγένεια».

Σας είπα τη λέξη «πατρίδα» πριν. Ένας Σέρβος πώς αισθάνεται μετά από τόσα συγκλονιστικά γεγονότα και τον πόλεμο που διέλυσε την πατρίδα σας;

«Το 1999 ξεκίνησε ένας φοβερός βομβαρδισμός. Πολεμούσαμε με κάποιον που δεν τον βλέπαμε. Ήμουν στην Ελλάδα. Τη συμπαράσταση την ένιωσα από τους Έλληνες δεν την είδα πουθενά αλλού. Οι Έλληνες βγήκαν στους δρόμους για να μας υποστηρίξουν. Οι Έλληνες έκλαψαν για εμάς. Έκλαψαν σαν να ήταν η πατρίδα τους. Θυμάμαι τον Μίκη Θεοδωράκη και τις συναυλίες του να ξεσηκώνει τον κόσμο για αυτόν τον άδικο πόλεμο. Θυμάμαι ότι πήγαινα στις κεντρικές ειδήσεις να μιλήσω. Για μία πατρίδα που την αφάνιζαν. Μερικοί με ρωτούσαν για τον Μιλόσεβιτς και τους έλεγα: «Δεν με ενδιαφέρει αυτός, με ενδιαφέρει ότι μας χτυπάει κάτι αόρατο! Κάτι αόρατο που θέλει να μας εξαφανίσει από τον χάρτη». Και τώρα, το πιο συγκλονιστικό. Τα μέλη του ΝΑΤΟ και η ελληνική κυβέρνηση είχαν υπογράψει να συνεχιστούν οι βομβαρδισμοί, όμως το 97% των Ελλήνων ψήφιζε εναντίον του πολέμου! Αυτό δεν ξεχνιέται ποτέ. Ο λαός παίζει τον μεγαλύτερο ρόλο. Πώς να μην αγαπάς έναν λαό που το 97% του δεν θέλει τον πόλεμο; Πώς να μην νιώθεις τον λαό πατρίδα σου;».

Κύριε Ίβκοβιτς, χωρίς να παρεξηγήσετε αυτό που θα σας πω, θεωρώ ότι δεν είστε ένας επαγγελματίας προπονητής...

«Δεν είμαι καθόλου!».

Το καταλαβαίνει κανείς εύκολα αυτό...

«Θα ήταν μεγάλο λάθος αν θεωρούσα τον εαυτό μου επαγγελματία. Εγώ πρώτα από όλα χαίρομαι που είμαι μέσα σε αυτή την οικογένεια. Και εννοώ όλη την οικογένεια του μπάσκετ. Το παιδί μου το έγραψα στον Πανιώνιο και κάποιος με ρώτησε: «Γιατί το έγραψες στον Πανιώνιο και όχι στον Ολυμπιακό;». Του απάντησα: «Μπρε, δεν θέλω όλοι οι άλλοι πατεράδες, βλέποντας τον γιο μου στον Ολυμπιακό, να λένε πώς αυτός είναι ο γιος του Ίβκοβιτς».

Το μπάσκετ είναι η ζωή σας από ό,τι καταλαβαίνω...

«Ναι, αλλά και η οικογένεια μου».

Φυσικά! Όμως, είναι μια ευτυχισμένη ζωή το μπάσκετ;

«Πολύ! Και, όπως σας είπα, είμαι τυχερός που είμαι πάντα μαζί με αυτά τα παιδιά και τώρα πιστεύω πώς αν ξεκινούσα πάλι από την αρχή θα έκανα τα ίδια. Προχθές είπα στον Σπανούλη, ο οποίος ήταν ευτυχισμένος που γεννήθηκε το δεύτερο παιδί του: «Φίλε μου, αφού έχεις τις οικονομικές δυνατότητες, κάνε το λιγότερο τέσσερα παιδιά τώρα που είσαι μικρός». Γιατί δυστυχώς υπάρχουν οικογένειες που, ενώ δεν έχουν πολλές δυνατότητες, κάνουν πολλά παιδιά».

Ο Ολυμπιακός σίγουρα είναι ένας πολύ μεγάλος σύλλογος. Τον έχετε δει σε διαφορετικές εποχές και σε διαφορετικές Ελλάδες. Πώς τον βλέπετε εσείς τον Ολυμπιακό σήμερα;

«Πρώτα από όλα, ο Ολυμπιακός δεν αλλάζει. Όλοι εμείς μπορούμε να αλλάξουμε. θα έρθει και άλλος Ίβκοβιτς, όπως ήρθε και άλλος Κόκκαλης. Με τον Σωκράτη είμαι φίλος. Είναι πνευματικός μου φίλος. Τα λόγια που μου είχε πει αυτός ο άνθρωπος δεν θα τα ξεχάσω ποτέ. Σήμερα, με αυτά τα δύο εξαιρετικά παιδιά, τους Αγγελόπουλους, που βάζουν πολλά λεφτά στον αθλητισμό, καταφέραμε και φτιάξαμε μια ομάδα. Ξέρω ότι με αυτή την ομάδα θα απολαύσω τη δουλειά μου. Το ίδιο λέω και στα παιδιά της ομάδας: «Απολαύστε το παιχνίδι!».

Το θαύμα του Ολυμπιακού, δηλαδή, είναι η ομαδικότητα...

«Το θαύμα του Ολυμπιακού είναι ο κόσμος του! Εμείς, όπως οι μεγάλοι ηθοποιοί, πρέπει να φέρουμε τον κόσμο να μας δει. Για διάφορους λόγους που δεν φταίνε οι ίδιοι οι παίκτες ο κόσμος δεν ήρθε εξ αρχής να μας δει. Κι εμείς πιστεύω πως κάναμε τις καλύτερες δυνατές παραστάσεις και τώρα πια φέραμε τον κόσμο στο γήπεδο. Τώρα οι μισοί κλαίνε στις κερκίδες και οι άλλοι μισοί σκουπίζουν τα δάκρυά τους. Αυτή είναι η καλύτερη στιγμή του αθλητισμού. Όχι, δηλαδή, να πιούμε σαμπάνιες και τα τσιγάρα και τα πούρα μετά τον αγώνα. Αυτή είναι η μεγαλύτερη μαλ…ια που υπάρχει! Όλα αλλάζουν. Παίκτες, προπονητές, πρόεδροι. Ο κόσμος, όμως, δεν αλλάζει. Κάποτε μου είπε κάποιος: «Εμείς μπαίνουμε σαν γαύροι στα καράβια για να πάμε στη Θεσσαλονίκη». Από εκεί βγήκε ο «γαύρος» που μας λένε».

Ας έρθουμε στον μεγάλο σταθμό που λέγεται Κωνσταντινούπολη. Φαντάζομαι ότι ξέρετε τον κρυμμένο πόθο των Ελλήνων. Οτιδήποτε συμβαίνει εκεί δημιουργεί στους Έλληνες μια νοσταλγία. Οτιδήποτε κατορθώνουμε στην Κωνσταντινούπολη μας σηκώνει μέχρι τον ουρανό. Αν καμιά φορά χάσουμε εκεί, μας κατεβάζει μέχρι τα Τάρταρα. Η Πόλη είναι ένα σύμβολο για τους Έλληνες. Βέβαια, θα πάτε να παίξετε μπάσκετ. Νιώθετε, όμως, πόσο ξεχωριστή στιγμή είναι αυτή για εμάς;

«Ναι το νιώθω. Και για εμένα ήταν πολύ συγκλονιστικό... Η Κωνσταντινούπολη είναι μέσα στον πολιτισμό των Ελλήνων. Μέσα στη θρησκεία τους. Όπως για τον πολιτισμό των Ρώσων η Αγία Πετρούπολη και οι ορθόδοξες εκκλησίες. Υπάρχουν λαοί με πανάρχαιους πολιτισμούς. Το λέω αυτό: «Ελάτε εδώ, φίλοι μου Αμερικανοί, να δείτε πόσα μεγάλα πράγματα έχουν γίνει πολύ πριν από τα 200 χρόνια που γίνατε εσείς κράτος». Ξέρω, λοιπόν, πόσο συμβολικό είναι να πάμε στην Κωνσταντινούπολη. Το κατάλαβα και από την οικογένεια Αγγελόπουλου, άκουσα για τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο και είπα αμέσως να πάμε στο Πατριαρχείο. Και υποσχέθηκα σε αυτόν τον σπάνιο κύριο με το φοβερό μυαλό, τον Κωνσταντίνο Αγγελόπουλο, ότι θα πάμε στο Πατριαρχείο, αλλά μετά την πρώτη ημέρα. Μετά τον ημιτελικό. Και πιστεύω ότι θα πάμε με μια ψυχή καλή. Εγώ πιστεύω ότι θα πάμε στο Πατριαρχείο όρθιοι!».

Ποιος είναι ο απώτατος στόχος για το Φάιναλ Φορ;

«Σας είπα ότι θέλω να πάμε όρθιοι... Δηλαδή, μπορούμε να πεθάνουμε και όρθιοι. Αυτό είναι μεγάλο πράγμα. Τώρα, αν εγώ ξεκινήσω να μιλάω για στόχους, θα χαλάσω τη δουλειά. Το μόνο που θέλω να πω είναι ότι έχουμε μεγάλα περιθώρια βελτίωσης. Και να μας βοηθήσει ο Θεός να μην έχουμε τραυματισμούς. Ο Ντόρσεϊ ακόμα έχει ζαλάδες, πονοκεφάλους και ημικρανίες. Τον εμποδίζει το φως και είναι συνέχεια με μαύρα γυαλιά! Πιστεύω να μας βοηθήσει και ο Θεός, να έχουμε υγεία, κι εμείς θα είμαστε όπως πρέπει εκεί. Τι να πω τώρα για τους στόχους; Όταν ξεκινήσαμε το πρώτο παιχνίδι στο Μπιλμπάο, ήμασταν τραγικοί και λέγαμε να προκριθούμε στο Top 16. Και προκριθήκαμε! Λέγαμε να φτάσουμε στους «8». Και φτάσαμε! Λέγαμε να πάμε στους «4». Και είμαστε! Ο χρόνος δουλεύει υπέρ αυτής της ομάδας!».