Από την Τρίτη χρωστάω ένα ρετρό θέμα και λέω να πάμε μια βόλτα στα παλιά, στα φάιναλ-φορ των έιτις. Δεν ξέρω αν ήταν αλλιώς εκείνα τα φάιναλ-φορ, αλλιώς ολόκληρο το μπάσκετ ή αλλιώς εμείς οι ίδιοι...

Έχω, όμως, την εντύπωση πως εκείνα, τα παλιά χρόνια, στα πρώτα φάιναλ-φορ μετά τα μέσα της δεκαετίας του ΄80 και πριν από εκείνα των μέσων της δεκαετίας του ΄90 στα οποία άρχιζαν να τρώγονται ο Παναθηναϊκός με τον Ολυμπιακό αλλάζοντας τη ροή του ποταμού και μεταφέροντας αλλού το ενδιαφέρον, τα «ζούσαμε» τα φάιναλ-φορ. Και τα απολαμβάναμε μαζικά, ως Έλληνες που ήθελαν να έρθει το κιούπι στην Ελλάδα.

Κι αυτό δεν ερχόταν...

Και ο πόθος αυξανόταν χρόνο με το χρόνο. Μαζί με τα όνειρα, τις προσδοκίες, τα «φέτος δεν το χάνουμε με τίποτα» και τις απόλυτα μπασκετικές δικαιολογίες: «Είχαν τον Μακαντού», «μας αποσυντόνισε ο καβγάς του Γιαννάκη με τον Μαγκί», «είχαν τον Κούκοτς» και «αχ αυτός ο Ραγκάτσι».

Μπάσκετ ήταν, μπάσκετ βλέπαμε, στο μπάσκετ χάναμε, για μπάσκετ μιλάγαμε, «κουκιά τρως, κουκιά μαρτυράς», που έλεγε κι ο Μαστρομανέλος τρώγοντας ...κουκιά με σκορδαλιά και προκαλώντας ζαλάδα από τις αναθυμιάσεις του σκόρδου (ή μήπως επειδή το σκόρδο ρίχνει την πίεση;).


Διαβάστε το υπόλοιπο άρθρο στο www.gazzetta.gr

Ευρωλίγκα Άρης Παναθηναϊκός ΠΑΟΚ Μπάσκετ SPORTS Ολυμπιακός