Ο "τυχερός" μήνας του (μπασκετικού) Παναθηναϊκού - Ξανά στην κορυφή με Αταμάν ή και Ομπράντοβιτς!

Στις 3, 5, 6, αλλά και 8 Μαΐου, άσχετα εάν σε διαφορετικές χρονιές οι «πράσινοι» πανηγύρισαν την κατάκτηση των τεσσάρων, από το, μοναδικό ρεκόρ στην Ευρώπη των 6 Euroleague της ιστορίας τους, από τότε που η Fiba υιοθέτησε το σύστημα του Final Four. Στατιστικό εντυπωσιακό, για τους φιλάθλους του Παναθηναϊκού που μετατρέπει αναγκαστικά τον Μάιο στο πλέον τυχερό τους μήνα. Μοναδική, κακή ανάμνηση ο χαμένος τελικός της 13 Μαΐου του 2001, στο Παρίσι από τη Μακάμπι (81-67), μία ασήμαντη λεπτομέρεια μπροστά σε ό,τι κατάφερε να κατακτήσει, σε Ελλάδα κι Γηραιά Ήπειρο κυρίως στα 13 χρόνια παραμονής του Ζέλικο Ομπράντοβιτς στον πάγκο του.

Η ομάδα των ρεκόρ

Στην μπασκετική Ελλάδα ο Παναθηναϊκός είναι η ομάδα με τα περισσότερα πρωταθλήματα (39), τα περισσότερα Κύπελλα (20), αλλά και τις περισσότερες Euroleague (6). Από τους τίτλους του πρωταθλητή, τους 11 τους κατέκτησε με τον Ομπράντοβιτς (τους οποίους 9 συνεχόμενους), με τον Σέρβο προπονητή στέφθηκε κυπελλούχος Ελλάδος 7 φορές, κυρίως όμως πρωταθλητής Ευρώπης τις 5 φορές, από τις 6 ενός μαγικού ταξιδιού που είχε ξεκινήσει στις 11 Απριλίου του ’96, στο Παρίσι όταν η τότε ομάδα του Μπόζινταρ Μαλίκοβιτς κατακτούσε την ιστορική, πρώτη της Ευρωλίγκα νικώντας 67-66 τη Μπαρτσελόνα.

Η 3^η, 5^η, 6^η και 8^η Μαΐου

Το 2^ο ευρωπαϊκό τρόπαιο, και πρώτο του Ομπράντοβιτς ήρθε στις 20 Απριλίου του 2000, στον τελικό της Θεσσαλονίκης με αντίπαλο τη Μακάμπι (73-67) τα 4 υπόλοιπα όμως, όλα μες στον «τυχερό» του μήνα.

Στις 5 Μαΐου του 2002 κέρδισε στη Μπολόνια τη γηπεδούχο Κίντερ με 89-83, στις 6 Μαΐου του 2007, στο ΟΑΚΑ την Τσσκα Μόσχας με 93-91, στις 3 Μαΐου του 2009, στο Βερολίνο, πάλι την Τσσκα Μόσχας 82-78, ενώ στις 8 Μαΐου του 2011, στη Βαρκελώνη, την Μακάμπι 78-70.

Το βασίλειο του Ζέλικο, η φυγή του και το… χάος

Από τις 6 Euroleague της ιστορίας του (1995-’96, ’99-’00, ’01-’02, ’06-’07, ’08-’09 και ’10-’11), ο Ομπράντοβιτς χάρισε στον Παναθηναϊκό τις 5, ενώ θριάμβευσε 4 ακόμη φορές από τους πάγκους της Παρτιζάν, της Μπανταλόνα, της Ρεάλ Μαδρίτης και της Φενέρμπαχτσε.

Μετά όμως, και δικαίως ύστερα από 13 χρόνια στην Ελλάδα, λογικό ήταν ο μεγαλύτερος προπονητής που πέρασε ποτέ από τα εγχώρια παρκέ να ήθελε ν’ αλλάξει παραστάσεις και να δοκιμάσει κι άλλες προκλήσεις. Το αντίο του στον Παναθηναϊκό συνδυάστηκε και με την σταδιακή αποδυνάμωση της ομάδας, που μαζί με την σχεδόν ταυτόχρονη αποχώρηση και (σχεδόν) ολικής, οικονομικής στήριξης της οικογένειας Γιαννακόπουλου αναπόφευκτα ξανάστειλε τον Παναθηναϊκό στο σημείο μηδέν αφήνοντας τα σκήπτρα του στον «αιώνιο» Ολυμπιακό.

Έτσι είναι αυτά. Νομοτελειακά και μόνο, όλες οι ομάδες κάνουν τον κύκλο τους, τον κλείνουν και κάποια στιγμή τον ξανά ανοίγουν. Στο ποδόσφαιρο, για παράδειγμα, η Ρεάλ Μαδρίτης μετά την κατάκτηση των πέντε πρώτων, και συνεχόμενων Πρωταθλητριών χρειάστηκε έξι χρόνια για να πανηγυρίσει ένα 6^ο και είκοσι δυο για το 7^ο της. Έτσι κι ο Παναθηναϊκός, είτε με τον Αταμάν, είτε ξανά, ποιος ξέρει, κάπου κάποτε, κάποιο επόμενο Μάιο, ίσως ξανά με τον Ομπράντοβιτς να επιστρέψει όπου ρεαλιστικά ανήκει ή αξίζει να βρίσκεται.