Πήγε στο Άμπου Ντάμπι ως πρωταθλητής Ευρώπης. Εκείνος που καλείτο να υπερασπιστεί το στέμμα του. Αυτός που είχε στον πάγκο του τον άνθρωπο που μετρούσε τρεις κατακτήσεις σε τέσσερα χρόνια, πράγμα που τον κάνει, ανεξαρτήτως του τι θα γίνει στον τελικό της Κυριακής, τον πιο πετυχημένο τεχνικό των ’20s.
Η ομάδα που, μεταξύ μας, είχε τη λιγότερη πίεση εξ όλων, μιας και είχε σηκώσει την κούπα πέρυσι στο Βερολίνο και το δικό της «πρέπει» δεν κρεμόταν σαν Δαμόκλειος σπάθη πάνω από το αγωνιστικό της κεφάλι.
Όλα τα παραπάνω αποτελούσαν σωρεία καλών λόγων για τους οποίους (σχεδόν) άπαντες έδιναν ως φαβορί στον ημιτελικό τον Παναθηναϊκό.