Οι δηλώσεις του Βασίλη Σπανούλη μετά το μεγάλο «διπλό» της Μονακό στη Βαρκελώνη δεν ήταν απλώς ένα ακόμα post-game σχόλιο. Ήταν από εκείνες τις ατάκες που, όσο κι αν ειπώθηκαν σε καταλανικό έδαφος, γύρισαν κατευθείαν στον Πειραιά και ακούστηκαν σαν υπενθύμιση ταυτότητας.

Η Μονακό του «Kill-Bill» πέρασε από την έδρα της Μπαρτσελόνα για τη 19η αγωνιστική της EuroLeague, σε μια νίκη που κουβαλά ειδικό βάρος για κάθε προπονητή – πόσο μάλλον για έναν άνθρωπο που έχει ζήσει τα μεγάλα της διοργάνωσης ως πρωταγωνιστής. Κι ακριβώς εκεί, μέσα στο κλίμα της νίκης, ήρθε μια ερώτηση από την πλευρά των Καταλανών που άνοιξε ένα παλιό κεφάλαιο: το σοβαρό ενδιαφέρον της Μπαρτσελόνα το 2015 για να τον κάνει δικό της.

Ο Σπανούλης δεν το απέφυγε. Αντίθετα, το απάντησε με τρόπο που δεν αφήνει χώρο για «ναι μεν, αλλά». Θύμισε ότι τότε έληγε το συμβόλαιό του, ότι πράγματι υπήρχε ενδιαφέρον και είχαν γίνει συζητήσεις, όμως η κατάληξη ήταν μία και ξεκάθαρη:

«Τελείωνε το συμβόλαιό μου και υπήρχε ενδιαφέρον για εμένα. Είχαν γίνει συζητήσεις, όμως στο τέλος της ημέρας εκείνη την περίοδο η καρδιά μου ανήκε στον Ολυμπιακό… Η καρδιά μου, μου είπε να μείνω στον Ολυμπιακό για την υπόλοιπη καριέρα μου».

Για τον κόσμο του Ολυμπιακού, αυτά τα λόγια δεν είναι «ρομαντισμός». Είναι ο τρόπος που χτίστηκαν οι μεγάλες ιστορίες του συλλόγου στο μπάσκετ: με επιλογές που δεν μετριούνται μόνο σε τίτλους ή σε χρήματα, αλλά σε δέσιμο. Ο Σπανούλης δεν μίλησε σαν ένας πρώην παίκτης που κάνει δημόσιες σχέσεις. Μίλησε σαν άνθρωπος που ξέρει ότι η διαδρομή του στον Πειραιά δεν ήταν απλώς ένα πέρασμα, ήταν ζωή.

Κι εδώ είναι το σημείο που κάνει τις δηλώσεις του «ερυθρόλευκου ενδιαφέροντος»: ο Σπανούλης έβαλε τη λέξη «καρδιά» πάνω από κάθε άλλο δεδομένο. Και το είπε στη Βαρκελώνη, στους ανθρώπους που κάποτε τον ήθελαν, μετά από μια μεγάλη νίκη ως προπονητής μιας ομάδας που σήμερα κυνηγά κορυφή. Δηλαδή, δεν το είπε από θέση ανάγκης. Το είπε από θέση βεβαιότητας.

Η ιστορία του 2015 είναι γνωστή στους μυημένους: ήταν περίοδος που η Μπαρτσελόνα «χτύπαγε» δυνατά, που το ευρωπαϊκό μπάσκετ άνοιγε πόρτες, που οι προτάσεις μπορούσαν να σε παρασύρουν. Και όμως, ο Σπανούλης τότε έμεινε. Και έμεινε για τον Ολυμπιακό, τον οποίο –όπως υπενθύμισε– υπηρέτησε 11 χρόνια.

Σήμερα, ως προπονητής της Μονακό, μπορεί να βρίσκεται σε άλλο μετερίζι, να χτίζει τη δική του διαδρομή στον πάγκο, να κερδίζει μέσα σε δύσκολες έδρες. Όμως σε τέτοιες κουβέντες φαίνεται ποιοι είναι οι δεσμοί που δεν «ξεφτίζουν» με τον χρόνο. Κι αν κάτι έμεινε από τη βραδιά στη Βαρκελώνη, πέρα από το αποτέλεσμα, είναι ότι ο «Kill-Bill» –ακόμη και ως αντίπαλος πια– κουβαλά τον Πειραιά μέσα του.