Οι αγώνες από την έναρξή τους έδειξαν ότι είναι σοβαρή διοργάνωση, αφού πιάστηκαν οκτώ Τούρκοι αρσιβαρίστες ντοπέ. Διοργάνωση χωρίς αρσιβαρίστα ντοπέ είναι εκδήλωση χωρίς τον Νταλάρα. Λόγω όμως του κλεισίματος της ΕΡΤ δεν μπορέσαμε να ενημερωθούμε με ρεπορτάζ, να μάθουμε πως τα ελληνόπουλα «ανέβασαν την σημαία μας στον υψηλότερο ιστό» ή ότι ο τίμιος ή αμαρτωλός γίγαντας Tυνήσιος Ραντουέν Χεμπί κέρδισε το ασημένιο μετάλλιο στην ελληνορωμαϊκή στα 120 κιλά από τον Τούρκο Ρίζα Καγιάλπ. Eνα επίτευγμα που χωρίς μεγαλύτερη πληροφόρηση δεν είναι εύκολο να εκτιμηθεί, αφού στα 120 κιλά μπορεί να ήταν μόνο οι δύο τους. Το χάσαμε όλο αυτό το μεγαλείο που θα διοργανωνόταν στη Μαγνησία και τη Λάρισα και τα ορφανά της Γιάννας δεν βγάλανε ένα τελευταίο μεροκαματάκι πριν η κρίση διαλύσει το νταραβέρι που λεγόταν αθλητικές διοργανώσεις στην Ελλάδα.

Η αναφορά μου ότι οι Μεσογειακοί θα μπορούσαν να έχουν καλυφθεί από την ΕΡΤ δεν ήταν ειρωνική. Ο ρόλος της δημόσιας τηλεόρασης που δεν μπορεί να υποκατασταθεί από την ιδιωτική είναι να δείχνει αθλήματα και διοργανώσεις που η ιδιωτική τηλεόραση δεν θα ακουμπούσε λόγω περιορισμένου ενδιαφέροντος. Με δύο όμως προϋποθέσεις. Πρώτον, η κάλυψη να γίνεται με την ίδια προσοχή στα έξοδα που θα δινόταν από ένα ιδιωτικό κανάλι και δεύτερον, αυτοί που μεταδίδουν να πιστεύουν ότι οι θεατές ξέρουν το άθλημα που παρακολουθούν όσο το ποδόσφαιρο ή το μπάσκετ. Στην παλιά ΕΡΤ τίποτα από τα δύο συνήθως δεν συνέβαινε. Εκεί είναι το θέμα. Μπορούμε να φτιάξουμε δημόσια τηλεόραση ή θα πρέπει να έχουμε τηλεόραση του δημοσίου;

ΙδιαIτερα όταν δεν ισχύει το «Σε αυτή την κρίση χρέους είμαστε όλοι δημόσιοι υπάλληλοι» που είπε η Ρένα Δούρου στο Mega  στο «Κοινωνία Ωρα Μηδέν». Δεν «Είμαστε όλοι υπάλληλοι της ΕΡΤ» αφού στα ιδιωτικά Μέσα όλοι ρίξαμε ψαλίδι για να μπορούν να τα κρατήσουν ανοιχτά τα αφεντικά, κάτι που δεν έγινε στην ΕΡΤ. Επίσης δεν είναι δημόσιοι υπάλληλοι οι 500+ εργαζόμενοι της αρτοποιίας Κατσέλη που απολύθηκαν ώρες πριν η Δούρου πει τον αζαντάουα αφορισμό της. Ο οποίος συνοδευόταν από ένα αυθεντικό malapropism. «Είμαστε όλοι δημόσιοι υπάλληλοι, κατά το είμαστε όλοι Βερολινέζοι ή Αμερικανοί». Με το «Βερολινέζοι» ή για την ακρίβεια το «Βερολινέζος» να υπάρχει στη μορφή του «Ich bin ein Berliner!» που είχε πει ο Τζον Φιτζέραλντ Κένεντι στην επίσκεψή του στο Βερολίνο το 1961. Το «Είμαστε όλοι Αμερικάνοι» αν το έχει πει κάποιος, μου διαφεύγει.  Μάλλον η Δούρου αναφερόταν στο «Σήμερα είμαστε όλοι Πολωνοί» που είχε πει το Εσωτερικό το 1980 για τις απεργίες του Λεχ Βαλέσα στα ναυπηγεία του Γκντανσκ.

Το «Σήμερα είμαστε όλοι…» και ακολουθεί κάτι από το «φαροφύλακες» μέχρι το «καλαματιανοί» είναι ένα καταραμένο παγκόσμιο κλισέ. Το wiktionary χρεώνει την πρώτη χρήση του στον γιατρό που μετά την απόπειρα δολοφονίας είχε εγχειρήσει τον Ρίγκαν, ο οποίος είχε πει «Today we are all republicans».

Το πιο χρησιμοποιημένο ελληνικό κλισέ παραμένει το «και όχι μόνο». Είναι ιδανικό για τον Ελληνα, διότι: 1) Δεν χρειάζεται να κάτσει να ψάξει τι άλλο θα γίνει. 2) Μοιάζει πληροφορημένος. Ο,τι και να γίνει μέσα στο και όχι μόνο θα είναι… 3) Ακούγεται μοντέρνο. Τώρα μοντέρνο και να  το λένε 30 χρόνια  είναι τραβηγμένο, αλλά φτάνει ότι ακούγεται cool.

Δημοκρατία εν δράσει

Η δημοκρατία δεν έχει προβλήματα. Οταν όμως λειτουργεί. Με το λειτουργεί σημαίνει οι τρεις εξουσίες της. Η νομοθετική στη Βουλή, η δικαστική για να κρίνει βάσει των νόμων και η εκτελεστική για να εφαρμόζει τους νόμους. Στην Ιταλία με τον Μπερλουσκόνι η δημοκρατία λειτούργησε. Καταδικάστηκε πρωτόδικα σε επτά χρόνια φυλάκισης στην bunga bunga trial όπου κατηγορείτο για το bunga bunga σε 17χρονη Μαροκινή βίζιτα και ότι έβαλε μέσο να τη βγάλει από το κρατητήριο όταν είχε συλληφθεί για μικροκλοπή. Αν οι εφέσεις εκδικαστούν γρήγορα, ανεξάρτητα από την απόφαση, θα έχουμε μια δημοκρατία που λειτουργεί. Τώρα για την απόφαση να πω ότι είναι εξωφρενική ή μάλλον στο πνεύμα της εποχής μας. Πριν από 50 χρόνια αμφιβάλλω αν ο Μπερλούσκας θα είχε καταδικαστεί και πριν από 100 δεν ήταν καν αδίκημα. Τα πρωτόδικα δικαστήρια το έχουν πάντως να βγάζουν εντυπωσιακές αποφάσεις στη λογική «Ασε να μη λένε ότι κάναμε τα στραβά μάτια. Και στο φινάλε υπάρχει και το εφετείο…».

Με τη λογική του «ρίξε όσο παίρνει και τα βρίσκουν στο εφετείο» είναι σαν να πετιέται μια βαθμίδα της δικαιοσύνης. Οι ποινές πρέπει να είναι λογικές, διαφορετικά ο νόμος δεν θα σταθεί. Κάτι που ισχύει με την απόφαση της ΕΠΟ να αφαιρούνται τρεις βαθμοί σε όποια ομάδα παράγοντάς της κάνει δυσφημιστικές δηλώσεις, που θα γίνονται έξι αν δεν τις ανακαλεί. Αμφιβάλλω αν τέτοια τιμωρίας μπορεί να πέσει σε τρίτη επανάληψη του αδικήματος και όχι με την πρώτη. Με το που έγινε ντου ανακλήθηκε η απόφαση για τη μη αδειοδότηση  του Παναθηναϊκού και θα αφαιρέσει η ΕΠΟ βαθμούς επειδή ο Αλαφούζος έκανε μία δήλωση; Εκεί δεν σηκώνει βοήθειες από την ΟΥΕΦΑ να επανεξετάσει τον φάκελο και να βγάλει απόφαση, άσε που ο Τεό δεν  θέλει τέτοια μπλεξίματα…

Οπως αναμενόταν, ο Αλαφούζος άφησε την ένσταση στο CAS, που θα του κόστιζε μέχρι ένα 40άρι και την κόντρα με την ΟΥΕΦΑ, που είναι ζόρικη, για να τα βάλει με την ΕΠΟ, που είναι βολικός αντίπαλος. Σε αυτή τη λογική το καταλαβαίνω, ότι έχει όμως δίκιο, όχι. Αν έχει δίκιο, ας ζητήσει να ανοίξει ο φάκελος του Παναθηναϊκού. Οπως όμως και ο Χριστοβασίλης και ο Αλαφούζος τον φάκελο τον κρατάει κλειστό.

Πηγή: SportDay

Άλλα Σπόρ SPORTS