Από το βράδυ της Κυριακής ο στίβος, σε παγκόσμιο επίπεδο, μπαίνει οριστικά σε μια νέα εποχή. Στην εποχή της πλήρους αποδοχής της ύπαρξης του ντόπινγκ στη ζωή του και ειδικά στις ταχύτητες. Τον έβαλαν τον στίβο σε αυτή την εποχή όσα συνέβησαν με τον Τάισον Γκέι και τον Ασάφα Πάουελ, σε συνέχεια όσων είχαν προηγηθεί τα προηγούμενα χρόνια με τη “σύλληψη” ενός σωρού μεγάλων ονομάτων. Τώρα πια, που ο δεύτερος πιο γρήγορος σε επίδοση άνθρωπος στον κόσμο, ο Γκέι έχει δημοσίως παραδεχθεί ότι δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία γι' αυτόν, δηλαδή ότι ήταν ντοπαρισμένος και όχι θύμα ακόμη μιας ...διαγαλαξιακής σκευωρίας εναντίον του, η Αμερική, και μαζί της ο υπόλοιπος κόσμος, μπαίνει στη φάση που συνειδητοποεί ότι όλοι της οι χρυσοί και ασημένιοι σπρίντερ της από το 1988 μέχρι σήμερα πιάστηκαν κάποια στιγμή ντοπαρισμένοι.

Και τώρα τι; Πώς θα λυθεί το πρόβλημα; Πώς θα πάψει ο στίβος να ταλαιπωρείται από το πρόβλημα και την υποκρισία γύρω από το ντόπινγκ; Πώς θα πειστεί ο θεατής ότι ο κάθε Μπολτ είναι καθαρός και άρα ότι έχει νόημα να παρακολουθεί τις κούρσες και να ενθουσιάζεται, να ψήνεται ότι πρόκειται περί ανόθευτης, αυθεντικής υπέρβασης των ανθρώπινων ορίων της ταχυδύναμης;

Σε αυτή την κουβέντα, που είναι η πιο επίκαιρη τούτη τη στιγμή στον πλανήτη “στίβος”, οι λύσεις που προτείνονται από τους σκεπτικιστές του κλασσικού αθλητισμού είναι δύο: ή που θα δημιουργηθούν συνθήκες ΝΒΑ, δηλαδή ουσιαστικά θα απελευθερωθούν τα αναβολικά και θα επιτραπεί στους αθλητές να παίρνουν ότι θέλουν, για να νικά ο πιο καλοντοπαρισμένος ή/και ο ταχύτερος μεταξύ ντοπαρισμένων, ή που θα επινοηθεί ο τρόπος που θα περιορίσει το φαινόμενο. Και ο τρόπος είναι μόνο ένας: δεν θα τιμωρείς μόνο τον παραβάτη αθλητή, αλλά και την ομάδα του. Δηλαδή, στην περίπτωση του στίβου, την Εθνική ομάδα του. Τη χώρα του.

Σκέψου, με το παράδειγμα του Γκέι. Θα πήγαινε στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου τον επόμενο μήνα στη Μόσχα. Και τώρα που πιάστηκε, θα την πληρώσει μόνο αυτός. Η Αμερική θα τον αντικαταστήσει, θα στείλει έναν άλλο στη θέση του, δηλαδή θα κατεβάσει την επιτρεπτή τριπλέτα αθλητών ανά αγώνισμα. Δεν πόνεσε πολύ η Εθνική ομάδα των ΗΠΑ. Δεν πόνεσε όσο θα πονούσε αν αντί για τρεις έστελνε δύο και άρα μείωνε τις πιθανότητες επιτυχίας και τον αριθμό των πρωταθλητών προς εμπορική εκμετάλλευση – αξιοποίηση.

Οχι, δεν θα ήταν αρκετό από μόνο του το μέτρο για να λύσει το πρόβλημα. Το παράδειγμα της ποδηλασίας όμως, στην οποία για τον ντοπαρισμένο ποδηλάτη την πληρώνει όλη η ομάδα, δείχνει αρκετά πιο λειτουργικό, περιορίζει το φαινόμενο του ντόπινγκ. Ναι, οι χρόνοι στον γύρο Γαλλίας έγιναν την τελευταία φορά πιο γήινοι από ποτέ, το άθλημα όμως δεν έχασε σε προβολή. Οσα κέρδιζε από τον γύρο Γαλλίας η αγορά του ποδηλάτου, τόσα κέρδισε και τώρα.

Διαβάστε το υπόλοιπο σχόλιο στο gazzetta.gr

Άλλα Σπόρ SPORTS