Ο Χουντίνι- εντάξει, σίγουρα. Ο Ρασπούτιν, επίσης. Α, ναι, ναι: και ο Ντέιβιντ Κόπερφιλντ μαζί με τον Κρις Έιντζελ. Αν θέλουμε να επεκταθούμε και σε κάτι ελαφρώς πιο φανταστικό, τότε και ο Χάρι Πότερ. 

Πάνω απ’ όλους και απ’ όλα, όμως, μάλλον στέκει ο Τότο Βολφ και το τιμ της Μερσέντες: τα μαγικά που έκαναν σήμερα τα (πρώην) «Ασημένια Βέλη» είχαμε πάρα πολλά χρόνια να τα δούμε, μιας και με την στρατηγική των πρωταθλητών κατάφεραν να πάρουν μια καρό σημαία που έμοιαζε χαμένη από χέρι- και πιο συγκεκριμένα, από το χέρι του Φερστάπεν.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή: με το που έσβησαν τα κόκκινα φώτα στην πίστα της Βαρκελώνης ο (2^ος) Μαξ έκανε εκπληκτική εκκίνηση και «άρπαξε» μ’ εντυπωσιακό τρόπο τον polemanΧάμιλτον.

Ο Ολλανδός πιλότος της Ρεντ Μπουλ κατάφερε να μείνει μπροστά και μετά το πρώτο πιτ (αλλά και στην επανεκκίνηση που είχε προηγηθεί λόγω της εγκατάλειψης του Τσουνόντα και του Αυτοκινήτου Ασφαλείας που βγήκε μετά), με τον παγκόσμιο πρωταθλητή κολλημένο πίσω του.

Ο Βρετανός αδυνατούσε να περάσει τον σταθερότατο Φερστάπεν και φάνηκε πως περίμενε απλά ένα (σπάνιο) λάθος από τον τύπο με το 3 στο ρύγχος, προκειμένου να καταφέρει να του «κλέψει» τη νίκη. 

Κάπου εκεί ο Τότο Βολφ είπε “Hold my beer”: σε μια εκπληκτική απόφαση της στιγμής η Μερσέντες τράβηξε εκ νέου μέσα στον Χάμιλτον λίγους μόλις γύρους μετά την αλλαγή των ελαστικών, με αποτέλεσμα να «αναγκάσει» την Ρεντ Μπουλ ν’ αφήσει μέχρι τέλους μέσα τον Μαξ (μιας και δεν μπόρεσε να τον βάλει άμεσα στον επόμενο γύρο για να μειώσει την ζημιά ), αλλά με ελαστικά που είχαν παραδώσει το πνεύμα τους προ πολλού. 

Τι συνέβη; Στους 20 περίπου τελευταίους γύρους ο Χάμιλτον άρχισε να μαζεύει 1.5-2 δεύτερα τον γύρο από τον Φερστάπεν και στο τέλος τον προσπέρασε σαν σταματημένο, παίρνοντας μια… ανέλπιστη νίκη, προϊόν της αγωνιστικής ευφυΐας των μηχανικών του και της αδιανόητης οδηγικής του ικανότητας.

ΠΗΓΗ: sdna.gr