Η αλήθεια, όμως, είναι πως σήμερα στο grand prix του Αζερμπαϊτζάν έγινε το πιο διάσημο κάγκελο στον κόσμο: πώς να περιγράψεις, αλήθεια, με κομψοεπή τρόπο όλα όσα έγιναν στους 51 γύρους του Μπακου;

Ας προσπαθήσουμε να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή: ο poleman Λεκλέρκ λίαν συντόμως «προδόθηκε» από το ρυθμό της Φεράρι τις Κυριακές και είδε Χάμιλτον και Φερστάπεν να τον προσπερνάνε σαν κινούμενο σταματημένο. 

Ο Λιούις ήταν πρώτος μέχρι την αλλαγή ελαστικών, όμως στα πιτ καθυστέρησε (μιας και πέρασε δίπλα του ο Γκασλί την ώρα που ήτανε να φύγει από το μποξ), έκανε 4.6 και είδε τον Μαξ- που έκανε 1.9!- να τον περνάει εύκολα και να βγαίνει μπροστά στο p1.

Το αγωνιστικό «δράμα» για τον παγκόσμιο πρωταθλητή συνεχίστηκε, καθώς μετά το δικό του πιτ τον προσπέρασε και ο Πέρες. Έτσι, είχαμε περίπου στο μέσον του αγώνα μια σταθερή κατάσταση: Φερστάπεν-Πέρες-Χάμιλτον, με τα φώτα να τα κλέβει ο εκπληκτικός για δεύτερο συνεχόμενο αγώνα Φέτελ, που είχε σκαρφαλώσει 4^ος. 

Πάνω, ωστόσο, που η ανία άρχιζε να κάνει δειλά-δειλά την ανεπιθύμητη εμφάνισή της, ήρθε η… Pirelliκαι μας χάρισε μνημειώδη αγώνα: το πίσω αριστερά ελαστικό του Στρολ «έσκασε» χωρίς καμία προειδοποίηση, η Άστον Μάρτιν διαλύθηκε στα εξ ων συνετέθη και το πρώτο Αυτοκίνητο Ασφαλείας βγήκε στην πίστα. 

Όταν ξεκουμπίστηκε ο Μαξ κράτησε εύκολα την πρωτοπορία, με τους Πέρες-Χάμιλτον ν’ ακολουθούν. Πάνω όμως που όλα έδειχναν πως ο Ολλανδός θα πάρει εύκολα τη νίκη και θ’ αυξήσει σημαντικά τη διαφορά του στη βαθμολογία από τον Λιούις, έπαθε… Στρολ: ακριβώς το ίδιο ελαστικό εξερράγη και στην Ρεντ Μπουλ και ο Φερστάπεν κατέληξε στον τοίχο, να κάνει εξάσκηση στα γαλλικά του και να ρίχνει κλοτσιές στην προδότρια γόμα του.

Επικράτησε μίνι χαμός, το Α.Α. ξαναβγήκε στο σιρκουί, όμως γρήγορα είχαμε κόκκινη σημαία. Ο αγώνας δεν τερματίστηκε σ’ εκείνο το σημείο (στον 49^ο από τους 51 συνολικά γύρους), καθώς για ελάχιστα… μέτρα δεν συμπληρώθηκε το 95% του! 

Έτσι, άπαντες μπήκαν στα πιτ, άλλαξαν ελαστικά για να μην έχουμε δράματα και βγήκαν εκ νέου έξω για στατική εκκίνηση, με τον Πέρες πρώτο, τον Χάμιλτον δεύτερο και τον Φέτελ τρίτο. 

Ο 7 φορές κάτοχος του τίτλου είπε στο team radio «Παιδιά να θυμόμαστε πως είναι μαραθώνιος, δεν χρειάζεται να πιεστούμε» και στη συνέχεια, όταν έσβησαν ξανά τα φώτα, έκανε ακριβώς αυτό: προσπάθησε να περάσει ψύχραιμα τον Πέρεζ γιατί εκκίνησε καλύτερα, έχασε τα φρένα, το έκοψε ευθεία και όταν επέστρεψε στην πίστα έβλεπε την πλάτη του Μαζέπιν- που το λες και άθλο. 

Κάπως έτσι, ο σταθερότατος Σέρχιο Πέρες πήρε τη νίκη σ’ ένα επεισοδιακό και υπέροχο grand prix. Αυτή ήταν η 2^η στην καριέρα του Τσέκο, ο οποίος επιτέλους έχει στα χέρια του ένα μονοθέσιο που του αξίζει. 

Ωστόσο, τα νοσταλγικά φώτα έπεσαν (εν πολλοίς δικαίως…) στο δεύτερο σκαλί του βάθρου: ο Σεμπάστιαν Φέτελ μ’ έναν αδιανόητο αγώνα από την αρχή μέχρι το τέλος πήρε τη δεύτερη θέση κι έκλεισε εκ νέου, μετά το Μονακό, τα στόματα όσων βιάστηκαν να τον στείλουν στην σύνταξη. Καθόλου άσχημα για τον Γερμανό πιλότο της Άστον Μάρτιν, δε νομίζετε; 

Ο ταχύτατος και τολμηρός Πιέρ Γκασλί τερμάτισε τρίτος, δέιχνοντας πως όταν δεν έχει πίεση (όπως όταν ήταν στην Ρεντ Μπουλ) μπορεί και κάνει συνεχιζόμενα θαύματα, μιας και αυτό ήταν το 3^ο του βάθρο και δεύτερο με την Άλφα Τάουρι. 

O Λεκλέρκ έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσε με τη Φεράρι του και ήρθε 4^ος, με τους Νόρις, Αλόνσο (καλύτερος τερματισμός του μετά την επιστροφή στην Φ1), Τσουνόντα, Σάινθ, Ρικιάρντο και Ράικονεν (να ΄τος ο Κίμαρος…) να συμπληρώνουν τη βαθμολογούμενη δεκάδα. 

Κι επειδή μπορεί ν’ αναρωτιέστε, αν δεν είδατε τον αγώνα, πού στο καλό είναι ο Μπότας, να σας ενημερώσουμε πως το παλικάρι βόλταρε σε όλο το grand prix ανέμελο στον αγώνα, τερματίζοντας εν τέλει 12^ος, ήρεμος και ωραίος.

ΠΗΓΗ: sdna.gr