Το υστερόγραφο της ανακοίνωσης του Ατρόμητου, είναι όλα τα λεφτά και δεν αγγίζει μόνο τη στάση κάποιων στο παιχνίδι της ομάδας του, αλλά γενικά το μυαλό που κουβαλούν κάποιοι νεαροί...
Πριν στεγνώσει το μελάνι της ανακοίνωσης του Ατρόμητου, που κατέληγε με ένα υστερόγραφο γεμάτο αλήθειες, ήρθε το νέο επεισόδιο με τον Κατίδη στην ΑΕΚ.
Αρχικά να υπερασπιστούμε τον Σπανό και να αναφέρουμε ότι η αναφορά του στους νεαρούς παίκτες του Αρη ήταν όλα τα λεφτά. Φυσικά δεν αφορά μόνο στους πιτσιρικάδες της συγκεκριμένης ομάδας, αλλά σε όλους αυτούς που μεγαλώνουν κι ανατρέφονται με τον πλέον στρεβλό τρόπο σε ένα περιβάλλον που ευνοεί ...τσαμπαμαγκισμούς.
Στην Ελλάδα, κυριαρχεί η εικόνα της μαγκιάς. Ειδικά σε εντός έδρας αγώνες, ειδικά σε γήπεδα που υποτίθεται ότι χαρακτηρίζονται ως σκληροπυρηνικά, με κόσμο που φωνάζει, κρέμεται από τα σίδερα και είναι ταγμένος στην ομάδα του.
Υπάρχουν κάποιοι νεαροί λοιπόν, που εισπράττουν με τελείως διαφορετικό τρόπο την υποστήριξη των οπαδών, οι οποίοι από την πλευρά τους δίνουν λάθος μηνύματα στους μικρούς. Αποθεώνουν την μαγκιά, την παλικαριά, το οπαδιλίκι που πουλάει ο παίκτης, χωρίς να βλέπουν αν αυτός μέσα στο γήπεδο μπορεί να ...στρίψει. Αν παίζει καλά, αν μπορεί να αποδώσει!
Εγραψε ο Κατίδης... "Γελάω με αυτά που συμβαίνουν". Στο twitter! Διότι ως γνωστόν κάθε μεγάλος σταρ πλέον πρέπει να εκφράζεται μέσω twitter. Πως μπορεί να γελάει όμως ο Κατίδης με αυτά που του συμβαίνουν όταν ο ίδιος έχει πρωταγωνιστήσει σε πολλά περιστατικά με τον ίδιο να είναι αρνητικός πρωταγωνιστής; Τόσο γέλιο του προκαλεί;
Αλλά όταν το καλοκαίρι, τόσο ο Κατίδης, όσο και ο Γιαννιώτας, που πήγαινε στις γωνίες και έκανε τσαλιμάκια για να ξεφτιλίσει τον αντίπαλο, έκανε πάντα κάτι παραπάνω για να εντυπωσιάσει αποφεύγοντας όπως ο διάολος το λιβάνι να παίξει απλά, όλοι, μα όλοι, τους αποθέωναν. Επειδή πήραν τη δεύτερη θέση. Ούτε κουβέντα για συμπεριφορές, που στο κάτω κάτω της γραφής, ο ρόλος της εθνικής Ελπίδων είναι το ίδιο σημαντικός ως προς αυτό το κομμάτι. Τη διαμόρφωση σωστών χαρακτήρων.
Οντως οι περισσότεροι από εμάς γουστάρουν τους νεαρούς που το λέει η ψυχή του, που δείχνουν θράσος, που είναι περίεργοι. Διότι, δείχνουν ότι αν μη τι άλλο έχουν την πρώτη ύλη για να αντέξουν στο σκληρό περιβάλλον του επαγγελματισμού. Ξεχνάμε όμως ότι όταν αυτό συμβαίνει σε υπερβολικό βαθμό (διότι κι εμείς δεν ξέρουμε να βάζουμε όρια), τότε, φαίνεται ότι το "παιδί" είναι σε λάθος δρόμο. Κανείς δεν το βλέπει αυτό. Ούτε καν οι γονείς,οι φίλοι, ή οι συμβουλάτορες. Που κάνουν ό,τι μπορούν για να γίνουν κολαούζοι του ανερχόμενου σταρ, να κερδίσουν ένα μέρος της πίτας στη μελλοντική κληρονομιά (λεφτά, γυναίκες, δημοσιότητα) και αποφεύγουν να τον στεναχωρήσουν.
Κι εν κατακλείδι... Ενας ποδοσφαιριστής 20 ετών, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΙΔΙ!!!! Δεν μπορεί να είναι παιδί! Διότι, η ζωή ενός ποδοσφαιριστή, δεν λογίζεται ούτε μετριέται ηλικιακά με βάση τα μέτρα της κανονικής ζωής. Ενας παίκτης έχει 15 χρόνια ζωής... Μπορεί και 20 μέχρι να εγκαταλείψει (αν έχει την τύχη να φτάσει τόσο μακριά). Αρα, οι αποφάσεις της ζωής, οι κρίσιμες, οι δύσκολες, αλλά και η διαμόρφωση του χαρακτήρα, πρέπει να γίνουν πολύ πολύ πιο σύντομα απ'ό,τι στην κανονική ζωή. Εκεί όπου κάποια πράγματα, ίσως και αν έχεις την ευκαιρία να τα διορθώσεις. Στον αθλητισμό όμως, όταν στα 30-35, είσαι υποχρεωμένος να "πεθάνεις" ως παίκτης, η άποψη ότι ένας άνθρωπος 20 ετών, είναι ...παιδί, είναι το χειρότερο άλλοθι που μπορεί να αποδοθεί. Επιπλέον κι άλλοι υπήρξαν παιδιά. Κι έπαιξαν, κάνοντας μεγάλες καριέρες χωρίς να πουλήσουν μαγκιές...
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις