Από την πρεμιέρα του με τον Πλατανιά ο Ισπανός προπονητής έδειξε τις προθέσεις του και στις πρώτες του προπονήσεις στην Παιανία κατέδειξε με σαφήνεια προς τους παίκτες της ομάδας τα δικά του «πρέπει».

* Η γενική του θεωρία είναι ότι «όλα ξεκινούν απ' την άμυνα». Στο πλαίσιο αυτό, άπαντες να αμύνονται και να συνεισφέρουν στον ανασταλτικό τομέα, με πρώτο τον στράικερ και κατόπιν τους ακραίους επιθετικούς στο 4-2-3-1. Μεγάλο βάρος δίνει στις επιστροφές της ομάδας όταν χάνεται για κάποιον λόγο η μπάλα, ενώ επιθυμεί οι αποστάσεις των γραμμών να είναι ελάχιστες.

* Ελάχιστο ρίσκο στον τρόπο λειτουργίας της ομάδας. Τόσο σε ό,τι αφορά την ανάπτυξη όσο και το ανασταλτικό σκέλος. Επί παραδείγματι, ο Ισπανός τεχνικός προτιμά η μπάλα να απομακρύνεται από την άμυνα με βαθιά μπαλιά από το να γίνει μία γρήγορη κοντινή μεταβίβαση που μπορεί να είναι διεκδικούμενη. Επίσης, θέλει οι παίκτες του να τηρούν κατά γράμμα τον τομέα ευθύνης τους και να μην παρασύρονται από το ματς βγαίνοντας στην επίθεση αλόγιστα.

* Οταν η ομάδα βρίσκεται σε φάση άμυνας η τετράδα των μετόπισθεν θέλει να βρίσκεται λίγα μόλις μέτρα μπροστά από τη μεγάλη περιοχή και ο επιθετικός κορυφής στο ημικύκλιο της μεσαίας γραμμής του γηπέδου. Βασικό του μέλημα είναι, επίσης, να ελαχιστοποιούνται τα λάθη, άρα να παίζουν οι παίκτες του απλά, «σίγουρα» και σε καμία περίπτωση βιαστικά και με ρίσκο.

* Σε περίπτωση που ο Παναθηναϊκός κερδίσει κόρνερ, οι παίκτες που μένουν πίσω για τη λεγόμενη ισορροπία θέλει να είναι τρεις (απέναντι σε έναν συνήθως αντίπαλο επιθετικό) συν έναν ακόμη εκτός περιοχής του αντιπάλου για την απόκρουση. Μέχρι τώρα βλέπαμε δύο παίκτες να βρίσκονται στο κέντρο του γηπέδου, αλλά προφανώς ο Ισπανός επιθυμεί να έχει τη μέγιστη δυνατή κάλυψη στο ενδεχόμενο αντεπίθεσης και έχει προσθέσει έναν ακόμη.

* Εκμετάλλευση του χώρου και αξιοποίηση των άκρων, πάντα με τους υπόλοιπους παίκτες να βρίσκονται σε ισορροπία. Οταν αναβαίνει ο ένας πλάγιος μπακ, ο άλλος μένει στη θέση του κ.ο.κ. Γενικός κανόνας του Ισπανού είναι ότι οι ακραίοι πρέπει να παίρνουν περισσότερες πρωτοβουλίες και επιθέσεις, ψάχνοντας με συρτές κυρίως σέντρες τον στράικερ (πρωτίστως) και (κατόπιν) τους έξτρα παίκτες που πρέπει να πατούν περιοχή.

* Βιασύνη και ρίσκο. Ο Ισπανός γίνεται... Τούρκος κάθε φορά που οι παίκτες του επιλέγουν να κάνουν το... δύσκολο και ταυτόχρονα παίρνουν ρίσκα στο παιχνίδι τους, ενώ υπάρχει η δυνατότητα να παίξουν πιο απλά και ουσιαστικά. Είναι χαρακτηριστικό ότι στις μοναδικές φορές που σηκώθηκε από τον πάγκο του στο προχθεσινό του ντεμπούτο με τον Πλατανιά για το Κύπελλο είχε γίνει έξαλλος από περιπτώσεις όπου οι ποδοσφαιριστές του δεν έπραξαν το απλό και προτίμησαν να κάνουν τη... διαφορά με κάποια ενέργειά τους.

Αυτή η φιλοσοφία, βέβαια, είναι εντελώς διαφορετική από την αντίστοιχη του Χουάν Ραμόν Ρότσα, ο οποίος ήθελε από τους παίκτες του να παίρνουν πρωτοβουλίες και να επιτίθενται με ρίσκα, ενώ τους έδινε ταυτόχρονα και το δικαίωμα ελευθερίας κινήσεων, υιοθετώντας τη λογική ότι και το λάθος είναι μέρος του παιχνιδιού, αρκεί να υπάρχει η διάθεση ο ένας παίκτης να καλύπτει το λάθος του άλλου.

Πηγή: Goal

Φάμπρι Ποδόσφαιρο Παναθηναϊκός Superleague SPORTS