Τι τα θες τώρα ρε Ότο;

Άμα περάσει ο ρημαδής ο χρόνος, δεν κάνει τελικά εξαιρέσεις για κανέναν μας. Εντάξει, σοφία, εμπειρία, γνώση, στοιχεία που δεν μπορούν να σου εξασφαλίσουν τα νιάτα. Γράφει ο Μιχάλης Τσώχος.

Η ωριμότητα στα προσφέρει απλόχερα. Ως αντιστάθμισμα όμως για αυτά που σου παίρνει σιγά-σιγά. Ορθή κρίση, ταχύτητα σκέψης, αμετροέπεια κάποιες φορές. Και είναι και η αίσθηση, ότι φεύγεις από το προσκήνιο. Από το επίκεντρο και πρέπει να συμβιβαστείς με την έννοια του περιθωρίου. Να δεις άλλους, πιθανότατα λιγότερο ικανούς από εσένα, να παίρνουν την σκυτάλη της πρωτοβουλίας.

Αυτό φοβούμαι ότι έχει πάθει και ο 75άρης πια Ρεχάγκελ. Που είχε την χρυσή ευκαιρία μετά το 2004 να αποσυρθεί από όλα και να ζήσει, δρέποντας τις δάφνες της πρωτοφανούς δόξας και επιτυχίας του, με την εθνική μας ομάδα. Δεν το κανε. Το πάλεψε στο γήπεδο και πάλι, ακόμη και με την εθνική, και αντε να πει κανείς, ότι η πρόκριση στο μουντιάλ της Αφρικής το 2010, ήταν ένα ακόμη επίτευγμα (όσο στρογγυλεμένα και αν το δει κανείς, με όσα προηγήθηκαν και ακολούθησαν). Μετά προσπάθησε να σώσει την αγαπημένη του Χέρτα από τον υποβιβασμό και απέτυχε παταγωδώς, με τα σχόλια που ακολούθησαν να ξεφτίζουν την αγάπη του κόσμου της ομάδας στο πρόσωπό του.

Και τώρα έρχεται να δοκιμάσει, την μεγαλύτερη κατάκτησή του. Την αποδοχή του και την εξύψωση του, στα όρια του θρύλου, από το σύνολο της Ελληνικής κοινωνίας. Αγνός, όπως άλλωστε οι περισσότεροι άνθρωποι του ποδοσφαίρου, αποδέχθηκε την «πονηρή πρόταση» της Μέρκελ, να έρθει ως πρεσβευτής στην χώρα, που τον λάτρεψε, μπας και σώσει κάτι, από τις σχέσεις των δύο λαών, που φθίνουν ολοένα και περισσότερο το τελευταίο διάστημα. Δεν πιστεύω, ότι είχε υστεροβουλία. Ακόμη και με το «αζημίωτο», εάν αποδέχθηκε, νομίζω, ότι μέσα του θεωρεί, ότι έχει ακόμη την «παντοδυναμία του παρελθόντος» του, για να τα καταφέρει. Και ότι μπορεί να αλλάξει τα δεδομένα, που η οικονομική κρίση, έχει επιφέρει. Αλλά το είδε και σαν μια χρυσή ευκαιρία, να ξαναβρεθεί στο προσκήνιο. Και αυτό ίσως αποτελέσει και το μεγάλο του λάθος.

Ξέρετε, για τους ανθρώπους, που έχουν ζήσει όλη τους την ζωή, μπροστά από τις κάμερες (δεν εξαιρώ και τους δημοσιογράφους, εκεί να δείτε παράνοια), για οποιοδήποτε λόγο, η στιγμή της «αποστράτευσης» γίνεται ακόμη δυσκολότερη. Και συνήθως, όχι επιτυχημένα, αφού μάλλον σε αποστρατεύουν, και με άκομψο τρόπο, παρά δική σου επιλογή τελικά είναι. Και αυτό θα πάθει και ο συμπαθέστατος «Χερακλής». Διότι δεν αφουγκράστηκε τα σημεία των καιρών. Και έμπλεξε στο παιχνιδάκι των πολιτικών, που όταν κάνουν την δουλειά τους, θα τον πετάξουν σαν στημένη λεμονόκουπα. Στην καλύτερη των περιπτώσεων, να περιοριστεί στο να αναπολεί τα περασμένα μεγαλεία (όπως έκανε και στην κρατική τηλεόραση), προκαλώντας τον οίκτο ίσως σε κάποιους, που τον είχαν πολύ υψηλά στην εκτίμηση τους, βλέποντας τις απέλπιδες προσπάθειες, ενός ηλικιωμένου ανθρώπου, να νικήσει τον χρόνο. Αυτό όμως, δεν το πέτυχε κανείς μέχρι τώρα, από την χαραυγή της ανθρώπινης ιστορίας…

Πηγή: pamesports.gr

Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις