Εκανε όμως το βήμα παραέξω, στις επαρχιακές πόλεις με τα πάνω και τα κάτω του, μέχρι που η μοίρα του χτύπησε την πόρτα σε μια αποστολή της απελπισίας. Να γίνει ο πέμπτος προπονητής στην ίδια σεζόν στον Αρη, την ώρα που η διοίκηση έφευγε και η ομάδα διαλυόταν.Τέτοιες όμως προτάσεις δεν γίνονται όταν μία ομάδα σαν τον Αρη πάει για Ευρώπη και ο Σούλης ανέλαβε. Ξεκινώντας με μία νίκη με 4-0 επί του Λεβαδειακού, βλέποντας την μπάλα να πηγαίνει τρεις φορές στο δοκάρι και τον Αρη να χάνει από τον ΠΑΣ και φέρνοντας μια καταστροφική ισοπαλία με τον Πανθρακικό στο Χαριλάου. Και τη στιγμή που όλα έμοιαζαν χαμένα ήρθε το έπος στο Περιστέρι για να ξαναέχει ο Σούλης τη μοίρα του Αρη στα χέρια του. Δύο νίκες με τον Αστέρα και την Ξάνθη και η ομάδα θα έχει σωθεί. Και ο Σούλης το καταλαβαίνει ότι στο ποδόσφαιρο υπάρχει επιτυχία και αποτυχία. Οτι το «Χαγκάν, χαγκάν» που είχε πει για το «Win, win» ο Ερντογάν μπορεί να υπάρχει για το πετρέλαιο ή το φυσικό αέριο, αλλά στο ποδόσφαιρο τέτοιο πράγμα δεν έχει εφευρεθεί. Και ισχύει για την περίπτωση του Τραϊανού Δέλλα.

Καταρχάς το πρώτο που πρέπει να ξεκαθαριστεί είναι τι έχει αναλάβει ο Δέλλας στην ΑΕΚ. Αν ανέλαβε να ανεβάσει το ηθικό του κόσμου και να γεμίσει το γήπεδο, στο πρώτο έχει πετύχει ήδη και στο δεύτερο 99% θα πετύχει την Κυριακή. Αν ανέλαβε να θωρακίσει τα αποδυτήρια και να μην μπαίνει κανένας, σιγά το πρόβλημα. Οι διοικητικοί της ΑΕΚ, για παράδειγμα ο Δημητρέλος από τον φόβο ότι θα τους ζητήσουνε λεφτά, ανάθεμα και αν μπαίνανε στα αποδυτήρια. Οι μόνοι που ανακατευόντουσαν, οι οργανωμένοι που μετά την ήττα από την Τρίπολη είχαν καταλάβει τα Σπάτα και αρχικά οι παίκτες είχαν αρνηθεί να προπονηθούν. Ο Πετρόπουλος και ο Μητρόπουλος βασικοί ήταν με τον Λίνεν, ο Ανάκογλου δεν νομίζω ότι είχε το μεγάλο πρόβλημα, ο Κατίδης τελείωσε επειδή χαιρέτησε φασιστικά, οπότε το πρόβλημα τουλάχιστον μέχρι το  ματς με τον ΠΑΣ δεν μπορούσε να είναι ο προπονητής. Το ζητούμενο λοιπόν στην περίπτωση του Δέλλα είναι να σώσει την ομάδα. Να κάνει δύο νίκες και να τη σώσει μαρς, να πάρει ένα ματς και να χάσει ένα ο Αρης, να μαζέψει τέλος πάντων τους βαθμούς που είναι απαραίτητοι για να σωθεί η ΑΕΚ. Αν το κάνει, θα έχει επιτύχει, αν δεν το κάνει, θα έχει αποτύχει. Οι οπαδοί θα συνεχίσουν να τον εκτιμάνε, οι δυσκολίες θα του αναγνωριστούν, αλλά θα έχει αποτύχει. Οσο για την ερώτηση του εκατομμυρίου, αν θα το πετύχει, νομίζω ότι έχει περισσότερες πιθανότητες να το κάνει από το να μην το κάνει.

Πρώτον, θα έχει ένα γήπεδο γεμάτο και τον κόσμο στην παλάμη του. Δεύτερον, θα έχει τους παίκτες να παίζουν για την επιβίωση, αφού αν χάσουν το ματς μετά το φάγωμα του Λίνεν, ο κόσμος θα τα βάλει με αυτούς και όχι με τον Δέλλα. Τρίτον, είναι έναν βαθμό μπροστά από τον Αρη, που σημαίνει ότι και ο Αστέρας θα παίζει για πάρτη του στο ματς με τους Θεσσαλονικείς. Και τέταρτον, δεν πηγαίνει να αναλάβει μια ομάδα της Λαπωνίας αλλά την ΑΕΚ που παρακολουθούσε, ενώ θα έχει τη βοήθεια του Αλέξανδρου Κολιάδη που καθόταν στον πάγκο και τη σιγουριά που δίνουν οι φίλοι, έχοντας τον Μπορμπόκη και τον Ζήκο­­ να τον στηρίζουν.

Απόλλων,  ο συμπαθής

Πριν από 10-15 χρόνια ο νομός Αττικής είχε μίνιμουμ 7 ομάδες κάθε χρόνο στην κατηγορία. Εκτός από τις τρεις μόνιμες Ολυμπιακό, Παναθηναϊκό, ΑΕΚ, τον Πανιώνιο που έχει λείψει δύο χρόνια από την πρώτη κατηγορία, η Αττική είχε πότε τον ένα χρόνο και πότε τον άλλον τον Ιωνικό, την Προοδευτική, τον Εθνικό, τη Χαλκηδόνα, την Καλλιθέα, τον Ακράτητο, τον Θρασύβουλο, τον Απόλλωνα, το Αιγάλεω και αν ξέχασα κάποια ομάδα mea culpa και συγγνώμη! Ο αριθμός των ομάδων της Αττικής αντιμετωπίζονταν σαν κατάρα από τον αθλητικό Τύπο που ήθελε ομάδες της επαρχίας για να γεμίζουν τα γήπεδα. Με τους υποβιβασμούς των ομάδων της Αττικής που συνοδεύτηκαν από τον υποβιβασμό του Απόλλωνα Καλαμαριάς και του Ηρακλή στη Θεσσαλονίκη οι ομάδες της επαρχίας αυξήθηκαν. Τα εισιτήρια μπορεί να βελτιώθηκαν, αφού αν ο Ακράτητος έπαιζε στη Σούπερ Λίγκα αμφιβάλλω ότι θα έκοβε περισσότερα εισιτήρια από τον Πανθρακικό, αλλά τα γήπεδα δεν γέμισαν. Αποδείχθηκε λοιπόν ότι το θέμα δεν ήταν απλά να βρεθούν ομάδες που θα αντιπροσωπεύουν πόλεις, αλλά φίλαθλοι. Ο κόσμος δεν πάει στο γήπεδο και οι λόγοι είναι δύσκολο να αντιμετωπιστούν.

Δεν πάει γιατί όλα τα ματς μπορεί να τα δει στην τηλεόραση, δεν πάει γιατί έχασε τη συνήθεια να πηγαίνει, αφού τα ματς γίνονται πότε τη μία ώρα και πότε την άλλη και τέλος γιατί δεν αντέχει την ατμόσφαιρα. Γιατί δεν αντέχει το γήπεδο και τον κόσμο της ομάδας. Ο οποίος κόσμος δεν είναι απαραίτητο να έμεινε όπως ήταν όταν το παιδί γινόταν οπαδός, αλλά μπορεί να άλλαξε. Δεν υπάρχει λοιπόν τίποτα πιο ώριμο από το να πεις «αυτή η ομάδα και αυτό το γήπεδο μου ταιριάζει». Δεν σημαίνει ότι θα γίνεις οπαδός της ομάδας ή ότι δεν θα κρυφακούς στο τρανζίστορ τα αποτελέσματα της παλιάς σου ομάδας, αλλά ότι θα πηγαίνεις στο γήπεδο της καινούργιας επειδή τα περνάς καλά. Και όταν κερδίζει, τόσο το καλύτερο.

Σε αυτή τη λογική οφείλω να καλωσορίσω στη μεγάλη κατηγορία, αν τελικά ανέβει τον Απόλλωνα Σμύρνης. Μια ομάδα που παίζει σε ένα από τα πιο συμπαθητικά γήπεδα, έχει από τα πιο συμπαθητικά κοινά και όταν το ματς έχει τελειώσει, μπορείς να πιεις την μπύρα σου σαν άνθρωπος σε ένα συμπαθέστατο μπαρ-κυλικείο. Σίγουρα αν ανέβαινε η Λάρισα ή μία από τις ομάδες του Βόλου θα έκοβε περισσότερα εισιτήρια από τον Απόλλωνα, αλλά πιο συμπαθητική ομάδα δύσκολα βρίσκεται.

Πηγή: Sportday

Άρης Ποδόσφαιρο SPORTS