O Αλέξανδρος Σόμογλου αναρωτιέται πόσα Ελληνόπουλα – από διεθνείς ποδοσφαιριστές, μέχρι πιτσιρικάδες – αντιλαμβάνονται τι ακριβώς είναι το ποδόσφαιρο, όπως ο τεράστιος Ιμπαγάσα...
Θυμάστε όσοι ανήκετε στη γενιά των σαραντάρηδων τα παιδικά μας χρόνια, όταν πιτσιρικάδες κάναμε κοπάνα από το σχολείο και στήναμε τα δικά μας γήπεδα στις χωμάτινες αλάνες, ή ακόμη και σε ασφαλτοστρωμένα σοκάκια;
Αρκούσαν δύο σάκες ή δύο κουκουνάρια για δοκάρια και ένα οποιοδήποτε αντικείμενο να κυλάει ως… μπάλα. Ας μην ήταν ούτε δερμάτινη, ούτε πλαστική, ούτε καν στρογγυλή. Και ένα άδειο κουτάκι Yoko Choco ήταν αρκετό για να ζήσουμε τη δική μας μυσταγωγία, το δικό μας ταξίδι στον παράδεισο της «στρογγυλής θεάς».
Τον Αριέλ Ιμπαγάσα είμαι σίγουρος ότι δεν το συνάντησα ποτέ σε κάποιο «ντέρμπι» στις γειτονιές της Αγίας Παρασκευής, όπου μεγάλωσα. Και να τον είχα συναντήσει άλλωστε, μάλλον δεν θα τον… έπαιζα γιατί του ρίχνω πέντε χρονάκια στην ηλικία. Ούτε νήπιο δεν πήγαινε όταν τελείωνα την τρίτη δημοτικού...
Είχα συναντήσει όμως δεκάδες μπόμπιρες σαν την αφεντιά μου που όποτε πετυχαίναμε ή δεχόμασταν γκολ τρέχαμε να αρπάξουμε την μπάλα (όποια μορφή κι αν είχε αυτή) μέσα από τη νοητή εστία που είχαμε στήσει, να την τοποθετήσουμε στο κέντρο και να ξεκινήσει εκ νέου το παιχνίδι.
Κι όταν ακουγόταν η φωνή κάποιου εκνευριστικού συμπαίκτη ή αντιπάλου που υπενθύμιζε ότι «παιδιά, πέρασε η ώρα, πρέπει να γυρίσουμε σπίτια μας, θα μπούμε τιμωρία», έβλεπες τους υπόλοιπους να απαντούν με ένα στόμα: «Μια επίθεση ακόμη. Όποιος βάλει το γκολ κέρδισε». Δεν πα να ήταν το σκορ… 10-0! Σημασία είχε να διαρκέσει το παιχνίδι λίγα λεπτά ακόμη.
Τι δουλειά έχουν θα μου πείτε οι παιδικές μας αναμνήσεις με τον αποψινό περίπατο του Ολυμπιακού απέναντι στον Φωκικό; Μα είδα ξανά έναν… μπόμπιρα εκείνης της παλιάς ρομαντικής εποχής να μου θυμίζει τι πάει να πει πραγματική αγάπη για το ποδόσφαιρο.
Ούτε στα γκολ και το ελπιδοφόρο ντεμπούτο του Σέποβιτς χρειάζεται να μείνει κανείς, ούτε φυσικά μπορεί να γίνει αξιολόγηση των ικανοτήτων του Γιαταμπαρέ ή του Εντινγκά στο συγκεκριμένο παιχνίδι. Σοβαροί να είμαστε…
Όχι… Για μένα όλη η αξία του απογευματινού αγώνα στο Καραϊσκάκη, επικεντρώνεται σε μια στιγμή. Μία εικόνα!
Δεν ξέρω πόσοι προσέξατε τι συνέβη δευτερόλεπτα μετά την επίτευξη του τέταρτου γκολ των ερυθρόλευκων που σημείωσε ο Ολαϊτάν. Ένας κοντόσωμος μπόμπιρας – σαν αυτούς που κυνηγούσαν πριν από τριάντα χρόνια ένα… Yoko Choco – έτρεξε μέσα στα δίχτυα, άρπαξε την μπάλα και πήγε να τη στήσει στο κέντρο. Η ομάδα του κέρδιζε σε εκείνο το σημείο 4-1. Τι κι αν ήταν αντίπαλος ο Φωκικός; Τι κι αν ο προπονητής του μοιάζει να τον έχει στείλει πρόωρα στη… συνταξιοδότηση;
Γι' αυτόν τον… 37χρονο μπόμπιρα, σημασία είχε να μη χάσει δευτερόλεπτο από το παιχνίδι. Ήθελε απλά να χαρεί. Να απολαύσει κάθε λεπτό. Και συνέχισε να το κάνει μέχρι το τελευταίο σφύριγμα του διαιτητή, μαρκάροντας ακόμη και αντίπαλους αμυντικούς κοντά στην πλάγια γραμμή του γηπέδου.
Η χαρά του παιχνιδιού. Πόσα Ελληνόπουλα – από διεθνείς ποδοσφαιριστές, μέχρι πιτσιρικάδες που πραγματοποιούν τώρα τα πρώτα τους βήματα σε κάποια ακαδημία – αντιλαμβάνονται τι ακριβώς είναι το ποδόσφαιρο, όπως ακριβώς το αντιλαμβάνεται ο τεράστιος Αριέλ Ιμπαγάσα;
Πόσα παιδιά της σύγχρονης γενιάς είναι σε θέση να αντιληφθούν τη χαρά του ποδοσφαίρου, όταν οι περισσότεροι προπονητές ακαδημιών ζητούν από οκτάχρονα να νικήσουν τον αντίπαλό τους, ή να… κάνουν καθυστέρηση για να μη δεχτεί γκολ η ομάδα τους; Στις περισσότερες χώρες του εξωτερικού στους αγώνες που διεξάγονται με παιδιά έως 11 ετών, δεν κρατούν καν σκορ. Δεν τους ενδιαφέρει. Και αν ρωτήσεις τους περισσότερους προπονητές «ποιος είναι ο στόχος σας με αυτά τα παιδιά», θα δεχτείς την απάντηση «να μάθουν να χαίρονται με αυτό που κάνουν».
Γι' αυτό ο Αριέλ Ιμπαγάσα – όπως και άλλοι ποδοσφαιριστές, ξένοι ή Έλληνες, που έχουν κατά καιρούς κοσμήσει το πρωτάθλημά μας με την παρουσία τους – είναι μοναδικός στο είδος του. Γιατί αντικρίζει το ποδόσφαιρο με το βλέμμα ενός πιτσιρικά που ζει το δικό του όνειρο σε μια αλάνα. Γιατί η παρουσία του θυμίζει σε όλους μας ποια είναι η αληθινή μαγεία του ποδοσφαίρου.
Και η αλήθεια είναι ότι εν μέσω μολότοφ και διαιτητολαγνείας, μια εικόνα του μεγάλου Ισπανού ήταν αρκετή για με… συνεφέρει.
Οι φίλοι του Ολυμπιακού μπορούν να αισθάνονται βέβαιοι ότι από το Καραϊσκάκη θα περάσουν στο μέλλον και καλύτεροι σε αξία ποδοσφαιριστές από τον αγαπημένο τους Αριέλ. Μπορούν όμως να αισθάνονται εξίσου σίγουροι ότι Ιμπαγάσα δεν θα υπάρξει άλλος. Γιατί το μέγεθος αυτού του τεράστιου ποδοσφαιριστή δεν μπορεί να μετρηθεί ούτε από τις τεχνικές του αρετές, ούτε από τις ασίστ που μοιράζει. Άλλη είναι η μοναδικότητά του!
Πηγή: Goal
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις