Το δύσκολο δεύτερο βήμα

Από τότε που ξεκίνησαν οι ελληνικές ομάδες να παίρνουν μέρος καλοκαιριάτικα στα ματς των προκριματικών του Γιουρόπα και του Τσάμπιονς Λιγκ, ο Αύγουστος έγινε μήνας συγκινήσεων. Κάποια παιχνίδια που γίνονται νωρίς-νωρίς συγκαταλέγονται στα σημαντικότερα της σεζόν: ένα τέτοιο είναι το αποψινό μεταξύ του ΠΑΟ και της Σταντάρ Λιέγης.
Eχω διαβάσει πάνω από δέκα απόψεις σχολιαστών, ποδοσφαιριστών και προπονητών που θεωρούν το 0-0 του πρώτου ματς μεταξύ της Σταντάρ και του ΠΑΟ «αποτέλεσμα πονηρό». Μπορεί να είναι πονηρό, πρόστυχο, διεστραμμένο κι ό,τι άλλο θέλετε, αλλά είναι ένα καλό αποτέλεσμα. Δεν είναι νίκη, αλλά σε βάζει μπροστά σε μια απλή, αν είσαι καλή ομάδα, αποστολή: πρέπει να κερδίσεις για να προκριθείς. Επειδή για μένα ο ΠΑΟ είναι μια καλή ομάδα (κυρίως γιατί έχει γνώση των αρετών και των αδυναμιών του) το 0-0 δεν είναι παρά ένα πρώτο βήμα για την πρόκριση: το δεύτερο πρέπει ο Παναθηναϊκός να το κάνει στην κατάμεστη Λεωφόρο απόψε.

Πρόβλημα

Ποιο είναι το πρόβλημα με το 0-0; Οτι προκαλεί από μόνο του ένα συνειρμό επικίνδυνο, δηλαδή το να προσπαθήσει ο Παναθηναϊκός, όχι να παίξει για να κερδίσει, αλλά να παίξει για να μη δεχτεί γκολ, ελπίζοντας ότι ένα θα το βρει έστω και χωρίς να φορτσάρει πολύ. Αυτή η στρατηγική του «παίζουμε για να κρατήσουμε το μηδέν» είναι το μυστικό πολλών από τα δεινά που έχουν τύχει σε ελληνικές ομάδες: πέρυσι π.χ. κατέστρεψε σχεδόν όλες όσες πήραν μέρος καλοκαιριάτικα σε προκριματικά - από τα οποία θυμίζω ότι πέρασε μόνο ο ΠΑΟΚ, αλλά στα χαρτιά, χάρη δηλαδή στην απόφαση της ΟΥEΦA που απέκλεισε τη Μέταλιστ.

Δεύτερο

Στο πρώτο παιχνίδι στο Βέλγιο, ο ΠΑΟ έκανε ένα πρώτο ημίχρονο από αυτά που θα ζήλευε κι ο Φερνάντο Σάντος. Οι παίκτες του Αναστασίου μάρκαραν στενά κάποιους συγκεκριμένους παίκτες (Ντε Καμάργκο, Μπιά, Εζεκίελ, Καρσελά) αφήνοντας άλλους λιγότερο ικανούς με την μπάλα στα πόδια να πάρουν πρωτοβουλίες. Οι Βέλγοι έκαναν 65% κατοχή μπάλας χωρίς να μπορούν να φτιάξουν τρεις φάσεις της προκοπής - έπαιζαν πολύ με την μπάλα όσοι με αυτή δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα. Από την άλλη κι ο ΠΑΟ δεν ήταν απειλητικός κι ο Αναστασίου δεν έμεινε ευχαριστημένος: στο δεύτερο ημίχρονο, όταν άφησε στη Σταντάρ τις αντεπιθέσεις κι έπαιξε πιο πολύ με την μπάλα ήταν και απειλητικός και σοβαρότερος κι ας μην πήρε σχεδόν τίποτα από τον Μπεργκ. Από αυτό το δεύτερο ημίχρονο πρέπει να ξεκινήσει: ο Σουηδός άλλωστε απόψε θα τον βοηθήσει πολύ, αρκεί η ομάδα να του πάει την μπάλα μπροστά πολλές φορές και να τον υποστηρίξει.

Επιλογή

Ποιο είναι το πρόβλημα σε μια τέτοια επιλογή; Οτι πιθανότατα παίκτες όπως ο Μπιά π.χ. θα βρουν χώρους για αντεπιθέσεις βρήκαν τέτοιες και στο Βέλγιο όταν ο ΠΑΟ ανέβηκε και ο Σίλντενφελντ με τον Κουτρουμπή βγήκαν ψηλά. Επειδή πρόκειται για ποδόσφαιρο, συνταγή απόλυτης κάλυψης ακόμα δεν έχει βρεθεί: ίσως όντως, αν ο αντίπαλος είναι σε καλή βραδιά, αν σε βρει λίγο ψηλά να σου κάνει καμιά φάση, αλλά σε κάθε περίσταση πρέπει να σταθμίσεις όχι τι μπορεί να πάθεις, αλλά τι μπορεί να του κάνεις. Από αυτά που είδα, αν ο ΠΑΟ πιέσει τη Σταντάρ και το κάνει με τους σωστούς παίκτες, οι Βέλγοι δύσκολα θα αντέξουν την πίεση: η άμυνά τους έχει προβλήματα ακόμα και σε στημένες φάσεις.

Αν ο ΠΑΟ δεν τους πιέσει, παίξει με τον τρόμο ενός πιθανού τους γκολ, τότε θα μείνουν στο ματς μέχρι το τέλος: παρά την αποψίλωσή τους μετά το φιάσκο της απώλειας του περσινού πρωταθλήματος, έχουν παίκτες για να κάνουν επιθετικά δυο-τρεις καλές ενέργειες ακόμα και κόντρα σε μια κλειστή άμυνα. Περισσότερο και από ματς τακτικής, το αποψινό είναι ένα παιχνίδι μυαλού. Ο ΠΑΟ πρέπει για να προκριθεί να παίξει για να κερδίσει: οποιαδήποτε άλλη αποστολή είναι μια κουταμάρα. Δεν χρειάζεται ούτε να πιεστούν οι παίκτες του για να προσέξουν την άμυνα, δεν χρειάζεται να υπάρξει μεγαλύτερη προσοχή στους κυνηγούς της Σταντάρ από όση στο δεύτερο ημίχρονο του πρώτου ματς και δεν χρειάζονται επισημάνσεις του τύπου «θα μπουν στο ταμείο πέντε εκατομμύρια, θα πληρώνεστε στην ώρα σας» κ.λπ. Χρειάζεται μόνο να παίξει ο ΠΑΟ για να κερδίσει.

Αυτοχειρία

Για ν αποφύγουν την παγίδα ενός αυτοπεριορισμού ας σκεφτούν κάτι απλό: ο ΠΑΟ περνάει σίγουρα αν κερδίσει, κι ας μην κρατήσει το μηδέν. Αντίθετα μπορεί να κρατήσει το μηδέν και ν' αποκλειστεί - πράγμα που, βλέποντας πόσο καλύτερος από τη Σταντάρ είναι, θα χαρακτηρισθεί ως αυτοχειρία...

Κάτι ν' αλλάξει

ΘΑ ΚΛAΨΟΥΝ μανούλες στα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ και του Γιουρόπα Λιγκ αυτή την εβδομάδα και είναι δεδομένο πως κάμποσοι θα πληρώσουν το Μουντιάλ που προηγήθηκε. Μετά τα πρώτα ματς έμπλεξαν άσχημα, εκτός από τη Σταντάρ Λιέγης που ονειρευόταν συμμετοχή στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ, η Σέλτικ, η Φέγενορντ, η πολύ δυνατή πέρυσι Σάλτσμπουργκ, η Ζενίτ που έχασε στην Κύπρο από την ΑΕΛ και για να την αποκλείσει θα φτύσει αίμα: οι κυπριακές ομάδες είναι φέτος, μέχρι στιγμής, σοβαρότατες. Είναι κανόνας στα καλοκαίρια μετά από Μουντιάλ ή και τελικά πανευρωπαϊκού (ειδικά από τότε που στα τελικά του Euro έχουμε δεκάξι ομάδες) κάμποσοι να την πατάνε. Οι προετοιμασίες είναι ελλιπείς, οι παίκτες που έχουν στελεχώσει αποστολές εθνικών ομάδων συχνά αδειάζουν, πολλοί ονειρεύονται ν αλλάξουν ομάδα, άλλοι είναι απογοητευμένοι από τα όσα έκαναν και τα όσα δεν έκαναν στα τελικά της μεγάλης διοργάνωσης που προηγήθηκε.

ΠAΝΤΩΣ το σταθερά μεγάλο πρόβλημα των προκριματικών ότι οι βόρειες και οι ομάδες από την κεντρική Ευρώπη συχνά-πυκνά έχουν τέτοια εποχή ένα αβαντάζ, αφού τα πρωταθλήματά τους αρχίζουν πιο γρήγορα και η ετοιμότητά τους είναι κατά πολύ μεγαλύτερη από αυτή των νοτιοευρωπαίων. Αυτό είναι κάτι που η ΟΥEΦA πρέπει να το ξαναδεί: ίσως πιο πολύ και από διακρίσεις μεταξύ δυνατών και αδυνάτων ομάδων, θα 'πρεπε στις κληρώσεις να υπάρχουν γεωγραφικά κριτήρια ώστε να βρίσκονται αντίπαλοι ομάδες που έχουν παίκτες με περίπου τον ίδιο αριθμό παιχνιδιών στα πόδια τους.

ΕIΝΑΙ αλήθεια ότι οι νότιοι έχουν το αβαντάζ της ζέστης: τα ματς στον ευρωπαϊκό νότο γίνονται συχνά με το θερμόμετρο ν' αγγίζει τους 35 βαθμούς. Κι αυτό σωστό δεν είναι: ας παίζουν οι βόρειοι με τους βόρειους, οι νότιοι με τους νότιους και στους ομίλους με τη δροσούλα βρίσκονται όλοι μαζί και βλέπουμε ποιοι είναι καλύτεροι...

Κύριος

Παρά την προσπάθεια πολλών να βάλουν φιτίλια, ο Τάκης Φύσσας αποχαιρέτησε την ΕΠΟ και την Εθνική ομάδα σαν κύριος. Με μια λιτή δήλωση θύμισε τη δεκαεξάχρονη παρουσία του στην Εθνική κι αφού ευχαρίστησε για τη στήριξη, ευχήθηκε σε όλες τις Εθνικές καλή επιτυχία. Γιατί έφυγε; Νομίζω πρώτον, γιατί δεν τον διάλεξε ο ίδιος τον Ρανιέρι, οπότε θα ήταν δύσκολο να λειτουργήσει και ως προϊστάμενός του. Και δεύτερον, γιατί, όπως μου έλεγε κάποιος που τον έζησε από κοντά, δέθηκε πολύ με τον Σάντος. Κακό δεν ήταν, αλλά λειτούργησε πιο πολύ σαν συνεργάτης του Πορτογάλου, παρά σαν προϊστάμενός του...