Ζουν για μια πρωτιά

Ενας αποκλεισμός και μάλιστα τόσο νωρίς δεν μπορεί να είναι λόγος για πανηγυρισμούς -εκτός αν έχουν τρελαθεί όλοι στη Θεσσαλονίκη, πράγμα που δεν πιστεύω.

Είναι αλήθεια ότι ο Αγγελος Αναστασιάδης, που είναι έμπειρος και περπατημένος όσο κανείς προπονητής στη Super League, όρισε από νωρίς τις προτεραιότητες του ΠΑΟΚ. Η πρώτη, είπε, είναι το πρωτάθλημα, η δεύτερη να κάνει η ομάδα μια σειρά από νίκες στην Ευρώπη, και η τρίτη η κατάκτηση του Κυπέλλου. Το Κύπελλο κανείς δεν αμφιβάλλει ότι είναι λιγότερο σημαντικό από το πρωτάθλημα και φυσικά τα ματς με την Καλαμαριά, τον ΠΑΣ και την Κέρκυρα δεν συγκρίνονται με αυτά με τη Φιορεντίνα, αλλά δεν μου προκύπτει ότι ο Αναστασιάδης δήλωσε και ποτέ του ότι αν η ομάδα αποκλειστεί είναι καλύτερα διότι θα συγκεντρωθεί στο πρωτάθλημα. Κουτός δεν είναι να εύχεται αποκλεισμούς.

Βασικοί
Ο ΠΑΟΚ έπαιξε με τον ΠΑΣ με πολλούς από τους βασικούς του και δεν χρησιμοποίησε παιδάκια, όπως κόντρα στην Καλαμαριά. Ο προπονητής του γνωρίζει ότι δεν επιτρέπεται να σνομπάρεις τους στόχους σου, γιατί έτσι αποκτάς κακή νοοτροπία. Η ομάδα του ΠΑΟΚ προσπάθησε να κερδίσει, δεν πέτυχε το κρίσιμο δεύτερο γκολ, πιστεύω ότι θα πάει και στην Κέρκυρα στις αρχές Γενάρη με σκοπό τη νίκη και την πρόκριση. Η λογική «αποκλείομαι για να συγκεντρωθώ στο πρωτάθλημα» δεν τιμά καμία μεγάλη ομάδα. Ισα-ίσα που de facto τη μικραίνει.

Κάποτε
Θυμάμαι μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα. Κάποτε, επί Δον Λορέντσο Σέρα Φερέρ, στην ΑΕΚ δεν στενοχωριόντουσαν γιατί η ομάδα αποκλείστηκε από το Χαϊδάρι -το συμπέρασμα ήταν πάλι το ίδιο: η ομάδα μπορεί να συγκεντρωθεί στο πρωτάθλημα. Το ίδιο έχει συμβεί και στον Παναθηναϊκό. Για πέντε-έξι χρόνια αποκλείονταν πριν καν φτάσει στα ημιτελικά και το θετικό (!) των αποκλεισμών ήταν η συγκέντρωση στο πρωτάθλημα. Τελικά το πρωτάθλημα το κέρδισε το 2009, όταν κέρδισε και το Κύπελλο. Και πέρυσι που στο Κύπελλο περπάτησε και στο τέλος το κατέκτησε, συνδύασε τα καλά του ματς σε αυτή τη διοργάνωση με μια σειρά από καλά στο δεύτερο γύρο του πρωταθλήματος και στα πλέι οφ. Οι μεγάλες ομάδες όταν παίζουν καλά, παίζουν καλά παντού. Και πάντα.

Μαντάτο
Ενας αποκλεισμός από το Κύπελλο δεν είναι ποτέ καλό μαντάτο. Το 2009 όταν ο Ολυμπιακός έχασε το πρωτάθλημα, είχε αποκλειστεί στο Κύπελλο έπειτα από μια ήττα στις Σέρρες. Και τότε υπήρχαν εκείνοι που έλεγαν ότι θα συγκεντρωθεί η ομάδα στο πρωτάθλημα -δεν συνέβη. Γενικά οι μεγάλες ομάδες δεν πρέπει να βάζουν στο κεφάλι τους δικαιολογίες και πρέπει να διεκδικούν με πάθος και συγκέντρωση τα πάντα. Ποτέ δεν έχω καταλάβει αυτούς που λένε π.χ. ότι για τον Ολυμπιακό στο Τσάμπιονς Λιγκ είναι καλύτερη η τρίτη θέση που οδηγεί στο Γιουρόπα Λιγκ από τις δυο πρώτες που οδηγούν στους «16». Μια ομάδα δυναμώνει στο Τσάμπιονς Λιγκ: η συμμετοχή και η διάκριση σε αυτό είναι το όνειρο όλων, ο μεγάλος στόχος.

Κριτική
Φυσικά η ηπιότατη κριτική που δέχτηκε ο ΠΑΟΚ για τα στραβοπάτηματά του στο Κύπελλο οφείλεται κυρίως στην πρωτιά του στον πίνακα της βαθμολογίας της Super League: κάτι ανάλογο είχε συμβεί και πριν από χρόνια με τον Παναθηναϊκό στην τελευταία χρονιά που διεκδίκησε σοβαρά το πρωτάθλημα. Είχε αποκλειστεί στα πέναλτι από τον Πανιώνιο, αλλά κανείς δεν είχε πει τσιμουδιά και ο αποκλεισμός έγινε λόγος γκρίνιας μόνο όταν μετά τον τραυματισμό του Λέτο χάθηκε και η κορυφή στο πρωτάθλημα. Δεν ξέρω αν τελικά θα αποκλειστεί ο ΠΑΟΚ και αν κάποιος θα γκρινιάξει για τον αποκλεισμό του, είναι όμως εντυπωσιακό πως οπαδοί, δημοσιογράφοι, παλαίμαχοι κτλ. είναι διατεθειμένοι για μια πρωτιά στο πρωτάθλημα να δικαιολογήσουν τα πάντα: αν ο ΠΑΟΚ δεν ήταν πρώτος και ήταν τρίτος έστω, δεν θα είχε περάσει στο ντούκου ούτε η περιπέτεια στο Κύπελλο, αλλά ούτε και οι ήττες στο Γιουρόπα Λιγκ από την ουραγό του γαλλικού πρωταθλήματος Γκινγκάμπ ή τους αναπληρωματικούς της Φιορεντίνα. Τώρα η πρωτιά στο πρωτάθλημα τους κρατά όλους ήσυχους, συσπειρωμένους και αισιόδοξους.

Παράξενο
Δεν είναι παράξενο αυτό; Για μια πρωτιά στο πρωτάθλημα ζουν κι αναπνέουν όλοι. Γι' αυτό το πρωτάθλημα, που όταν δεν το κερδίζουμε εμείς και το κερδίζει κάνας άλλος, είναι διεφθαρμένο, άδικο, στημένο, ανύπαρκτο κτλ...

Παγκίτες
Το πρόβλημα των αναπληρωματικών του Ολυμπιακού το είχα επισημάνει ήδη από το ματς Κυπέλλου του Ολυμπιακού με την Παναχαϊκή: η ισοπαλία με τον Πανιώνιο, παρ' ότι συνολικά η απόδοση της ομάδας ήταν καλύτερη, δείχνει πως κάτι δεν πάει καλά. Μπορεί αυτές οι μέτριες εμφανίσεις των αναπληρωματικών να οφείλονται στο γεγονός ότι νιώθουν τέτοιοι -κανείς παίκτης δεν χαίρεται να κουβαλάει τη στάμπα του παγκίτη. Μπορεί να οφείλονται στην έλλειψη συνοχής της ομάδας -κι αυτό δεν αποκλείεται. Οπως και να 'χει, αυτές οι εμφανίσεις δίνουν το δικαίωμα στον Μίτσελ να ισχυρίζεται ότι δεν αδικεί κανένα. Από την άλλη, αν ο Ολυμπιακός βασίζεται στα αληθινά δύσκολα ματς σε 13-14 παίκτες, όπως έχει συμβεί μέχρι τώρα, η διαφορά του από τον ΠΑΟΚ, τον Παναθηναϊκό, αλλά και τον Ατρόμητο, τον Αστέρα κτλ. δεν είναι μεγάλη: όλες αυτές οι ομάδες έχουν μια 15άδα αξιόπιστων παικτών, ας μην το ξεχνάμε.

Νομίζω ότι ο Μίτσελ βιάστηκε λίγο να καταλήξει σε κάποιους βασικούς κι αυτό είναι ένα λάθος που τώρα το βρίσκει μπροστά του. Μπορεί οι αναπληρωματικοί στα ματς που χρησιμοποιήθηκαν να μην σκίζουν, όμως θα πρέπει ο Ισπανός να βρει τρόπους να πάρει κάτι από δαύτους γιατί αλλιώς ο Ολυμπιακός θα κλατάρει: μέχρι τα Χριστούγεννα το πρόγραμμά του είναι πολύ γεμάτο. Η δική μου εντύπωση είναι ότι παίκτες όπως ο Ντοσεβί, ο Φορτούνης, ο Φουστέρ, ο Σαλίνο, ο υγιής Σιόβας, ο Γιαννούλης πρέπει να αντιμετωπίζονται ως βασικοί -να είναι σε εγρήγορση. Και πέρυσι με τον Ισπανό κάποιοι έπαιζαν πιο πολύ, όμως οι ευκαιρίες που έδινε ήταν πολύ περισσότερες: παίκτες, που δεν λογίζονταν ως απολύτως βασικοί, όπως ο Μπονγκ, ο Παπάζογλου, ο άτυχος Ολαϊτάν, ο Μασάντο, ακόμα και ο Σκέποβιτς και φυσικά ο Φουστέρ δεν περίμεναν το Κύπελλο για να παίξουν. Ο Μίτσελ πρέπει απλά να θυμηθεί τι έκανε πέρυσι...

Στο καφενείο
Επειδή έγραφα για τον ΠΑΟΚ, σήμερα θυμήθηκα κάτι που διάβασα και δεν μπορώ να το πιστέψω. Πήρε το μάτι μου ότι ο Βασίλης ο Γκαγκάτσης είναι, λέει, κατά της υποψηφιότητας του Βασίλη του Σχιζοδήμου στην ΕΠΣ Μακεδονίας και ότι μαζεύει ψήφους σωματείων για τον Διονύση τον Ψωμιάδη. Αποκλείεται να γίνεται αυτό! Δεκαπέντε χρόνια θαμώνας του καφενείου του Σχιζοδήμου ήταν ο Γκαγκάτσης, «λιώνανε» στο τάβλι με τον Κούρτη, όλη την ιστορία της ελληνικής διαιτησίας έχουν ακούσει τα τραπέζια και οι καρέκλες, και τώρα γίνανε εχθροί; Με τίποτα!