Ο Μέσι νιώθει για πρώτη φορά με την εθνική ελεύθερος, απελευθερωμένος, ήρεμος και κυρίως ότι δεν έχει χτιστεί πάνω του ολόκληρο το οικοδόμημα. Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος.
Σε «ήδη ιδωμένο» ή αν προτιμάτε τη γαλλική απόδοση «déjà vu» του τελικού του Κόπα Σουνταμερικάνα του 1955, εξελίσσεται το φετινό Κόπα Αμέρικα με τη Χιλή και την Αργεντινή να βρίσκονται αντιμέτωπες το προσεχές Σάββατο για πρώτη φορά σε τελικό, μετά από εξήντα ολόκληρα χρόνια.
Τα ποδοσφαιρικά δεδομένα από εκείνον τον τελικό του Μαρτίου του 1955 μπορεί να είναι τελείως διαφορετικά, ωστόσο το γκολ του Ρομπέρτο Μίκελι, του άσου της Ιντιπεντιέντε και μετέπειτα της Ρίβερ Πλέιτ, ανακλήθηκε αυτόματα από την ποδοσφαιρική μνήμη, όταν «κλείδωσε» το συγκεκριμένο ζευγάρι.
Ο τελικός του φετινού Κόπα Αμέρικα σε καμία των περιπτώσεων δεν αποτελεί προϊόν έκπληξης και από την αρχή ακόμα της διοργάνωσης, μπορούσε κανείς δίχως να είναι ειδικός, να διακρίνει πως η δουλειά οδηγείται σε ένα τέτοιο σενάριο. Τα παραδοσιακά φαβορί, με μοναδική εξαίρεση στον φετινό κανόνα την Αργεντινή, όχι απλά καταποντίστηκαν, αλλά ουδέποτε επιβεβαίωσαν τον τίτλο τους.
Η έκπληξη στο Μουντιάλ του 2014 Κολομβία, εμφάνισε στη Χιλή ένα εντελώς διαφορετικό πρόσωπο έχοντας πετύχει μόλις ένα γκολ μέχρι τα προημιτελικά, με τον Φαλκάο να μην έχει βρει ακόμα τον παλιό καλό εαυτό του. Σε χειρότερη κατάσταση παρουσιάστηκε η «σελεσάο»και σαν μια κακή απομίμηση του εαυτού της απέδειξε πως δεν έχει ξορκίσει ακόμα τους δαίμονες του προηγούμενου καλοκαιριού. Οι Βραζιλιάνοι βρέθηκαν στα γήπεδα της Χιλής δίχως ψυχολογία, ενώ η επίθεση που ανέκαθεν αποτελούσε όπλο τους, στράφηκε προς τον εαυτό τους. Η έλλειψη καθαρόαιμου στράικερ και η γρήγορη αποχώρηση του Νέιμαρ από τη διοργάνωση,έπαιξαν ουσιαστικό ρόλο στο να γραφτεί ένα άδοξο τέλος που εγείρει προβληματισμό.
Ανάλογη ήταν και η εικόνα της Ουρουγουάης, η οποία δεν έχει ακόμα μάθει να ζει δίχως τον Ντιέγκο Φορλάν. Απόντος δε και του Λουίς Σουάρες ο Καβάνι έμεινε αβοήθητος στην επίθεση της «σελέστε», μια ομάδα που υπό προϋποθέσεις και φυσικά τον Σουάρες παρόντα θα μπορούσε να διεκδικήσει ακόμα και τα κεκτημένα του 2011. Αντίθετα η οικοδέσποινα Χιλή φαινόταν από το ξεκίνημα κιόλας πως έχει μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να βρεθεί μέσα στο «σπίτι» της, σε τελικό μετά το 1987, την ίδια ώρα που η φιναλίστ του αμέσως προηγούμενου Παγκοσμίου Κυπέλλου Αργεντινή έμοιαζε από την αρχή ως το απόλυτο φαβορί για την κατάκτηση του τροπαίου.
Η αλήθεια είναι πως η Χιλή ότι και να γίνει στον τελικό του Σαββάτου, έχει κάνει το καθήκον της ούσα οικοδέσποινα και έχει ικανοποιήσει τον κόσμο της. Ο Αλέξις Σάντσες και ο Αρτούρο Βιδάλ μετά από μια μεστή χρονιά με τις ομάδες τους, θα προσπαθήσουν να εκμεταλλευτούν στο έπακρο μια ιδανική συγκυρία, που δημιουργεί προϋποθέσεις για κατάκτηση του τίτλου. Ο κόσμος και η δύναμη της έδρας, παίζουν σαφώς ρόλο σε αυτές τις περιπτώσεις, αλλά τα πράγματα μόνο εύκολα δεν είναι απέναντι σε μια διψασμένη για τίτλο και διάκριση Αργεντινή. Μάλιστα το αντιλαμβάνονται πλήρως στη Χιλή, μιας και όπως έχει δηλώσει ο τεχνικός της ομάδας Χόρχε Σαμπαόλι «το όνειρο έχει επιτευχθεί με την πρόκριση στον τελικό», σφραγίζοντας διά των λόγων του την υλοποίηση της υπέρβασης.
Σε αντίθεση με τη Χιλή τα δεδομένα για την Αργεντινή είναι τελείως διαφορετικά. Η «αλμπισελέστε» βρίσκεται ενώπιον μιας σπουδαίας και άκρως ιστορικής στιγμής και επί της ουσίας διεκδικεί την πρώτη μεγάλη διάκρισή της μετά το 1993, όταν χάρη στα δύο γκολ του ο Γκαμπριέλ Μπατιστούτα, έφτανε στην κατάκτηση του Κόπα Αμέρικα απέναντι στο Μεξικό. Φέτος η Αργεντινή αναζητεί την εξιλέωση για τα πεπραγμένα του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2014 και η αλήθεια είναι πως διαθέτει όλα τα φόντα για να τα καταφέρει. Σε σχέση με όσα παρουσίασε στα γήπεδα της Βραζιλίας, η Αργεντινή φέτος μοιάζει ωριμότερη, σοφότερη και κυρίως ουσιαστικότερη. Το συγκεκριμένο αποτέλεσμα ενισχύουν δύο συγκεκριμένοι παράγοντες.
Η διαχείριση του ρόστερ από τον Τάτα Μαρτίνο και η ελευθερία που δίνεται στον Μέσι αποτελούν τους δύο πυλώνες της φετινής πορείας της Αργεντινής. Η επιτυχία του Τάτα Μαρτίνο έγκειται στο γεγονός πως έχει καταφέρει να διαχειριστεί με ιδανικό τρόπο ίσως ένα από τα καλύτερα σύνολα της «αλμπισελέστε» την τελευταία 20ετία. Οι Ντι Μαρία και Αγκουέρο βρίσκονται σε εξαιρετική φόρμα, ενώ είναι τουλάχιστον πολυτέλεια να έρχονται ως λύσεις από τον πάγκο παίκτες όπως ο Τέβες και ο Ιγκουαΐν.
Ωστόσο το κλειδί της επιτυχίας είναι άλλο. Αυτό είναι ο χαρούμενος και διαφορετικός Μέσι, ο οποίος φαίνεται αυτό το καλοκαίρι να απολαμβάνει το παιχνίδι και να αποφορτίζεται από το βάρος των ευθυνών. Στο παρελθόν σε ανύποπτο χρόνο ο Αργεντινός είχε δηλώσει πως αυτό που χαίρεται είναι μόνο το να παίζει ποδόσφαιρο και η εθνική του ομάδα του το παρέχει απλόχερα φέτος. Αποτέλεσμα είναι να λυθούν τα πόδια του και να δείξει ένα άλλο πρόσωπο στα γήπεδα της Χιλής. Επιτέλους στην Αργεντινή αντιλήφθηκαν ότι δεν μπορούν να απαιτούν από τον Μέσι να κάνει όσα στην Μπαρτσελόνα και αυτό συντελεί στο να δέσει το γλυκό.
Ο Μέσι νιώθει για πρώτη φορά με την εθνική ελεύθερος, απελευθερωμένος, ήρεμος και κυρίως ότι δεν έχει χτιστεί πάνω του ολόκληρο το οικοδόμημα. Βέβαια αποτελεί τη βάση, αλλά ο Μαρτίνο έχει καταφέρει να δημιουργήσει την αίσθηση πως δεν τα περιμένει όλα από αυτόν. Το γεγονός αυτό του έχει λύσει τα πόδια, αλλά κυρίως του έχει χαρίσει χαμόγελο. Ο Μέσι φέτος απολαμβάνει τη συμμετοχή του και αυτό αποτυπώνεται πλήρως στο χορτάρι, χαρίζοντάς μας μερικές άκρως μαγικές στιγμές όπως στον ημιτελικό με την Παραγουάη.
Συμπέρασμα... Ο χαρούμενος Μέσι μπορεί να κάνει την Αργεντινή να χαμογελάσει και πάλι.
Πηγή: Sportday
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις