ΜΠΑΙΝΕΙ στο τραπέζι ένα θέμα. Ενα ζήτημα. Κάθονται οι δύο πλευρές, το βλέπουνε, το συζητάνε και καταλήγουνε. Σε διαφωνία ή συμφωνία. Στο «ναι», στο «όχι» κι ακόμα και στο «ίσως». Στο «θα τα ξαναπούμε». Του Κώστα Καίσαρη.
Ολα αυτά αφορούν κανονικούς ανθρώπους. Εάν πρόκειται για πολιτικούς, δεν ισχύει τίποτα από τα παραπάνω. Εάν πρόκειται για πολιτικούς, ισχύει το «να 'χαμε, να λέγαμε». Πριν ακόμα ολοκληρωθεί η συνάντηση με την ΑΕΚ για το γήπεδο στη Νέα Φιλαδέλφεια, η Περιφέρεια έτρεξε να βγάλει ανακοίνωση: «Η Ρένα Δούρου επανέλαβε την πάγια θέση της Περιφερειακής Αρχής, ότι η αναβάθμιση των αθλητικών εγκαταστάσεων οφείλει να σέβεται το νομικό πλαίσιο, το περιβάλλον, τους πολεοδομικούς κανόνες. Και δεύτερον, ότι όλα θα περάσουν μέσα από διαβούλευση με τις τοπικές κοινωνίες, τις ερασιτεχνικές ομάδες και ανταποδοτικότητα στην αυτοδιοίκηση».
ΤΙ καταλαβαίνεις απ' αυτές τις 46 λέξεις; Προφανώς τίποτα. Κι όχι επειδή πάσχεις από νοητική στέρηση. Δεν καταλαβαίνεις, γιατί η γλώσσα που μιλάει η συντρόφισσα Δούρου σού είναι άγνωστη. Είναι μια γλώσσα που ανατρέχει στη δεκαετία του '80 και η οποία αναφέρεται σαν «Πασοκική διάλεκτος»: Μιλάμε χωρίς να λέμε τίποτα. Για να το πούμε ποδοσφαιρικά, πετάμε την μπάλα αράουτ. Αυτήν τη γλώσσα έχουν φροντίσει να την κρατήσουν ζωντανή, και κάτω μάλιστα από ιδιαίτερα δύσκολες συνθήκες κρίσης και Μνημονίων, οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες του ΣΥΡΙΖΑ. Με τη συντρόφισσα Δούρου να αποδεικνύεται ιδιαίτερα γρήγορη και καπάτσα. Να βγάλει την ανακοίνωση δηλαδή πριν τελειώσει η συνάντηση και να δημιουργήσει τετελεσμένα. Πάμε τώρα στο διά ταύτα:
-Κατ' αρχάς, δεν πρόκειται για αναβάθμιση αθλητικών εγκαταστάσεων, όπως λανθασμένα αναφέρεται. Πρόκειται για γήπεδο ποδοσφαίρου, ιδιοκτησίας της ανώνυμης εταιρείας Δικέφαλος 1924.
-Υπήρχε περίπτωση η Περιφέρεια Αττικής, ή οποιοσδήποτε δημόσιος φορέας, να ήταν κόντρα «στον σεβασμό του νομικού πλαισίου του περιβάλλοντος και των πολεοδομικών κανόνων»;
-Τι πάει να πει ότι όλα θα περάσουν μέσα από διαβούλευση με τις τοπικές κοινωνίες και τις ερασιτεχνικές ομάδες; Τι πάει να πει «ανταποδοτικότητα στην αυτοδιοίκηση;
ΠΡΟΦΑΝΩΣ, για να κατανοήσει κάποιος αδαής τη διάλεκτο της Χαριλάου Τρικούπη, που έχουν ξεπατικώσει και χρησιμοποιούν στον γραπτό και στον προφορικό λόγο τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, χρειάζεται διερμηνέα. Ο Μελισσανίδης, αντίθετα, πέταγε τη σκούφια του: «Το γήπεδο θα το ονομάσουμε "Δούρου αρένα?», είπε με ένα χαμόγελο δυο πιθαμές. Θέλοντας να δείξει, για μια ακόμα φορά, ότι όλα πάνε πρίμα. Τι καταλαβαίνεις απ' όλα αυτά; Αν είσαι ΑΕΚτζής, να είσαι αισιόδοξος ή απαισιόδοξος; Αυτό, λοιπόν, που καταλαβαίνεις είναι ότι για την ταμπακιέρα ούτε φωνή ούτε ακρόαση. Δεν έγινε κανένας καβγάς, αλλά το πάπλωμα έχει να κάνει με το ένα εικοσάρικο εκατομμύρια γιούρο του Σγουρού, που στη Δικέφαλος έχουνε υπολογίσει στα κιτάπια τους, ενώ η Δούρου δεν λέει τίποτα σχετικό, γιατί ίσως φοβάται ότι θα της βάλουν πιπέρι στο στόμα. Τα 20 εκατομμύρια είναι που θέλει ο Μελισσανίδης, για τα είκοσι εκατομμύρια είναι που η Δούρου φοβάται να πει είτε «ναι» είτε «όχι». Τα λεφτά είναι το ζητούμενο. Ούτε τα νομικά πλαίσια, ούτε το περιβάλλον, ούτε οι πολεοδομικοί κανόνες. Τα λεφτά θέλει ο Μελισσανίδης. Κι αν τα πάρει, δεν έχει και κανένα πρόβλημα να βαφτίσει το γήπεδο αντί για «Αγια-Σοφιά», «Ρένα Δούρου». Τα λεφτά που δεν θέλει να δώσει η Δούρου, αλλά δεν λέει «όχι», γιατί δεν θέλει να χάσει τις ψήφους των ΑΕΚτζήδων. Φτιάχνει, λοιπόν, ομάδα εργασίας, δήθεν ότι κάτι κάνουμε, δεν δεσμεύεται για τίποτα και παρακαλάει να χαλάσει η δουλειά, για να ξεμπλέξει.
ΚΙ ΕΠΕΙΔΗ δεν είμαστε από τον νομό Κουτουρού, όπως έλεγε και μια ψυχή, θυμίζω τι είχα γράψει εδώ, στο «Goal», το περασμένο Σάββατο, όταν είχε γίνει γνωστό ότι θα πραγματοποιηθεί η συνάντηση. «Με πλέον πιθανό να ακούσεις το Ρενάκι να λέει: "Θέλουμε το γήπεδο, αλλά με σεβασμό στο περιβάλλον κι εδώ είμαστε να τα ξαναπούμε"».
Οπως λύθηκαν όλα τα σοβαρά ζητήματα σ' αυτήν τη χώρα, μέσω ομάδων εργασίας, έτσι θα λυθεί και του γηπέδου της Νέας Φιλαδέλφειας.
-Ρένα (Ειρήνη) Δούρου.
Τη φτώχεια και την ανέχεια δεν τις στέλνει ο Θεός
ΟΡΓΗ και αγανάκτηση για τον οδηγό του ΚΤΕΛ. Που κατέβασε από το λεωφορείο τον δεκάχρονο μαθητή, επειδή δεν είχε ένα ευρώ για το εισιτήριο. Ντροπή και αίσχος για τους επιβάτες, που δεν βρέθηκε ούτε ένας να βοηθήσει τον μαθητή. Να δώσει αυτός το ένα ευρώ, για να μη γυρίσει ο πιτσιρικάς σπίτι του με τα πόδια. Και ντροπιασμένος. Μέχρι εδώ καλά. Βρέθηκαν οι ένοχοι. Με τους ηθικούς αυτουργούς τι γίνεται; Τη φτώχεια και την ανέχεια δεν τις στέλνει ο Θεός. Η ανεργία δεν είναι φυσικό φαινόμενο. Και δεν είναι ούτε ένας ούτε δύο οι μαθητές των δημοτικών σχολείων που δεν έχουν το ένα ευρώ. Για το εισιτήριο. Για ένα κουλούρι ή μια τυρόπιτα. Που πάνε σχολείο χωρίς κολατσιό. Που η κατσαρόλα δεν βράζει κάθε μέρα στο σπίτι. Παιδιά που λιποθυμάνε από την ασιτία. Με την κυβέρνηση να δηλώνει υπερήφανη, γιατί έχει συνταχθεί για πρώτη φορά ο χάρτης φτώχειας. Αφού σαν κυβέρνηση της αριστεράς δεν μπορούμε να βρούμε δουλειά στους γονείς, δίνουμε συσσίτια στα παιδιά. Και καθαρίσαμε. Ολοι μαζί. Και σαν πολιτικοί και σαν κοινωνία. Οι ευθύνες εξαντλούνται μέχρι τον οδηγό του ΚΤΕΛ.
Εξπρές του Μεσονυκτίου, σε αιγυπτιακή βερσιόν
ΙΔΟΥ γιατί η Μύκονος θα ζει και θα βασιλεύει στον αιώνα τον άπαντα: Δυο νεαροί Κύπριοι μερακλήδες βρέθηκαν στο Κάιρο. Ο ένας εργάζεται στην εκεί πρεσβεία της Κύπρου, ο άλλος πήγε για να συναντήσει το ταίρι του. Σε κάποιες περιπτώσεις ωστόσο, όταν είναι δύο, αισθάνονται μοναξιά. Θέλουν και τρίτον και τέταρτον, ίσως και παραπάνω. Αντε όμως να λύσεις αυτό το σοβαρό πρόβλημα στο Κάιρο: Δύσκολο. Προσπάθησαν μέσω αγγελίας. Ενεφανίσθη, λοιπόν, ένας ενδιαφερόμενος και μόλις ήτανε να πάει η δουλειά στο παρασύνθημα, αλλού το όνειρο κι αλλού το θαύμα. Εβγαλε την ταυτότητα: Πολιτσία, αρέστο και οι δύο. Ο υπάλληλος της πρεσβείας επικαλέσθηκε διπλωματική ασυλία, την έκανε κι άφησε το ταίρι του αμανάτι. Αποτέλεσμα; Εναν χρόνο φυλακή για «έκλυση ηθών». Κι άντε να βγάλεις τη φυλακή του Καΐρου χωρίς να ξέρεις τη γλώσσα και να έχεις και τη στάμπα του ομοφυλόφιλου. Εξπρές του Μεσονυκτίου, σε αιγυπτιακή βερσιόν. Θα μου πείτε τώρα, ο υπάλληλος της πρεσβείας δεν τους ήξερε τους νόμους; Σαφώς και τους ήξερε. Για τους μερακλήδες όμως, που δεν κρατιούνται με τίποτα, ισχύει το «βίβερε περικολοζαμέντε». Με τις ανάλογες συνέπειες στην περίπτωση που θα την πατήσεις. Συμπέρασμα: Ιδού ένας ακόμα λόγος που η Μύκονος (φωτό) θα είναι ο νάμπερ ένας προορισμός. Επειδή για το αποκαλούμενο τρίτο φύλο είναι ο επί γης παράδεισος.
ΕΡΩΤΗΣΗ
Σκέφτεσαι να μην ήταν τόσο σκληρή η διαπραγμάτευση;
Πηγή: Goal
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις