Στις 27 Ιουνίου του 2016, έγινε μία από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις στην ιστορία του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος. Η Ισλανδία, με πληθυσμό αντίστοιχο του Δήμου του Λέστερ, όχι μόνο περνάει από τον όμιλό της στην πρώτη της συμμετοχή στη διοργάνωση, αλλά αποκλείει και την Αγγλία στους «16», προσφέροντας ενθουσιασμό σε όσους πίστεψαν στην τεράστια πρόοδο που σημείωσε το επίπεδο των Ισλανδών.
Σήμερα λοιπόν θα ρίξουμε μία ματιά στους σημαντικότερους συμπατριώτες της Bjork και των Sigur Rós που έχουν αγωνιστεί στην Premier League.
Guðni Bergsson
Η αρχή της Premier League μέτρησε αμέσως το πρώτο της μέλος από τη χώρα της φωτιάς και του πάγου. Ο αμυντικός Bergsson, που είχε ήδη μία αποτυχημένη προσπάθεια για μετάβαση στο Νησί το 1985, όταν και είχε δοκιμαστεί στην Aston Villa, κατάφερε την μετακόμιση τρία χρόνια μετά. Η Tottenham πληρώνει 100 χιλιάδες λίρες στην Valur (ρεκόρ πώλησης για την τελευταία) και τον κάνει συμπαίκτη με παίκτες όπως ο Lineker κι ο Gascoigne. Αναπόφευκτα, η προσαρμογή είναι δύσκολη κι ο ρόλος του περιορίζεται σε παίκτη rotation. Το 1994 επιστρέφει για λίγο δανεικός στην Valur, και μένει ελεύθερος από την Tottenham, έχοντας κάνει μαζί της 72 συμμετοχές στο πρωτάθλημα.
Ο Bruce Rioch της Bolton, δεν καταλάβαινε γιατί ένας διεθνής παίκτης δυσκολευόταν να βρει ομάδα, και τον φέρνει στο University of Bolton Stadium, στα μέσα της σεζόν. Κάνει το ντεμπούτο του ως αλλαγή στον χαμένο τελικό League Cup του 1995 και μέχρι το τέλος της χρονιάς καταφέρνει και ανεβαίνει με τον σύλλογο στην Premier League μέσω των play-offs της τότε First Division. Η παρουσία του στους «Trotters» κράτησε μέχρι το 2003, όταν κι αποσύρθηκε σε ηλικία 38 ετών, παρά τις πιέσεις του Allardyce να μείνει γι’ άλλη μία σεζόν. Ακολούθησε καριέρα δικηγόρου, αλλά κράτησε επαφές με τον σύλλογο κι είναι πρόεδρος του συλλόγου βετεράνων της Bolton.
Hermann Hreiðarsson
Ο Ισλανδός που έχει αγωνιστεί στις περισσότερες αγγλικές ομάδες. Αφήνοντας την ασφάλεια της τοπικής ÍBV το 1997 σε ηλικία 23 ετών, ο αμυντικός κάνει το βήμα της μεταγραφής στην Crystal Palace και παρά τον υποβιβασμό της ομάδας, ο ίδιος καταφέρνει να ξεχωρίσει. Την επόμενη χρονιά προλαβαίνει να κάνει μόνο επτά εμφανίσεις, πριν μετακομίσει μόλις τον Σεπτέμβριο σε μία άλλη γειτονιά του Λονδίνου για λογαριασμό της Brentford στην Third Division (σημερινή League Two). Οι 750 χιλιάδες λίρες της μεταγραφής ήταν ρεκόρ τότε για την Brentford. Η ιστορία θα επαναληφθεί, καθώς θα κάνει μία γεμάτη σεζόν, κερδίζοντας την άνοδο, θα προλάβει να παίξει λίγο και την επόμενη χρονιά και θα πάρει μεταγραφή στην παλιά Wimbledon και την Premier League, για 2,5 εκατομμύρια.
Η ομάδα θα υποβιβαστεί, αυτή τη φορά όμως ο ίδιος θα την γλυτώσει, αφού η νεοφώτιστη Ipswich δίνει 4,5 εκατομμύρια και τον κρατάει στην κατηγορία. Στην πρώτη του χρονιά την βοηθά να τερματίσει 5η και προκρίνεται στην Ευρώπη. Την επόμενη χρονιά όμως ο Hreiðarsson θα είναι μέλος ενός ακόμη υποβιβασμού! Μένει στην Ipswich άλλη μία σεζόν, πριν γυρίσει στο Λονδίνο για λογαριασμό της Charlton. Στους «Addicks» θα μετρήσει τις περισσότερες συμμετοχές του, αφού σε τέσσερα χρόνια αγωνίζεται 149 φορές. Τότε όμως -ω ναι- πέφτει ξανά κατηγορία.
Τον περιμαζεύει ως ελεύθερο η Portsmouth, όπου και θα κάτσει μέχρι τον Ιανουάριο του 2012. Σκοράρει το πρώτο του γκολ με την ομάδα στη νίκη 7-4 επί της Reading, τον αγώνα με τα περισσότερα γκολ στην ιστορία της Premier League. Ήταν μέλος της ομάδας που στέφθηκε Κυπελλούχος Αγγλίας. Με τον υποβιβασμό (ναι κι αυτής) της ομάδας η παραμονή του αρχίζει να κλονίζεται. Στην δεύτερη χρονιά στην Championship περνάει το μεγαλύτερο μέρος ως τραυματίας και στα μισά μεταγράφεται στην Coventry, όπου κάνει μόνο δύο συμμετοχές. Αμφότερες οι τελευταίες του ομάδες όπως μπορεί να προβλέψει κανείς υποβιβάστηκαν την τελική του χρονιά! Σκέφτηκε να γυρίσει αμισθί στην Portsmouth, όμως τελικά υπέγραψε ως παίκτης-προπονητής πίσω στην Ισλανδία, όπου και αποσύρθηκε. Πλέον είναι βοηθός προπονητή στη Southend.
Eiður Guðjohnsen
Όχι απλά παίκτης της Chelsea, αλλά ένας πρωταθλητής Αγγλίας, εις διπλούν. Ο επιθετικός από το Ρέικιαβικ ξεκίνησε κι αυτός την καριέρα του στη Valur κι ο πρώτος σταθμός στην Αγγλία ήρθε το 1998, όταν μεταπήδησε από την PSV στην Bolton, όπου βρήκε και τον Bergsson. Έκατσε μόνο δύο χρονιές και πρόλαβε να βρει δίχτυα όχι λιγότερες από 26 φορές. Το καλοκαίρι του 2000 πήρε μεταγραφή στην Chelsea έναντι 4,5 εκατομμυρίων. Παρά τον μειωμένο χρόνο συμμετοχής του, κυρίως ως αλλαγή, στην πρώτη του χρονιά σκόραρε 13 φορές. Την επόμενη έγινε βασικός και με την έλευση Abramovich και Mourinho, ο οποίος τον χρησιμοποίησε και σε έναν πιο αποτραβηγμένο ρόλο, βοήθησε τους «Blues» να κατακτήσουν την Premier League το 2005 και 2006.
Το 2006 φεύγει για την Barcelona, όπου θα κάτσει μέχρι το 2009. Η σχέση του με την Αγγλία δεν είχε τελειώσει όμως. Τον Ιανουάριο 2010 περνάει έναν σύντομο δανεισμό από την Monaco στην Tottenham και το καλοκαίρι υπογράφει ως ελεύθερος στην Stoke. Μέχρι τις αρχές του 2011 κάνει μόνο πέντε συμμετοχές και ξαναδανείζεται, αυτή τη φορά στη Fulham. Επόμενοι σταθμοί της καριέρας του ήταν η ΑΕΚ, η Cercle Brugge και Club Brugge, μέχρι τον Δεκέμβριο του 2014, που επιστρέφει στην Bolton και την Championship μέχρι το τέλος της σεζόν, όπου και μετά από χρόνια είχε θέση βασικού σε αγγλική ομάδα. Δύο χρόνια μετά, κρέμασε τα παπούτσια του. Με την εθνική του αγωνίστηκε 88 φορές και σκόραρε άλλες 26, χωρίς όμως να καταφέρει να αγωνιστεί σε κάποια μεγάλη διοργάνωση.
Gylfi Sigurðsson
Ερχόμαστε σε πιο σύγχρονες μορφές, και στον μάλλον πολυτιμότερο παίκτη της Eθνικής Ισλανδίας σήμερα. Στην Αγγλία ήρθε από τα 16 του, όταν είχε δοκιμαστεί στην Preston North End, αν και τελικά υπέγραψε στη Reading με υποτροφία. Την σεζόν 2008/09 είχε δύο σύντομους δανεισμούς σε Shrewsbury Town και Crewe Alexandra, πριν την επόμενη χρονιά του δοθεί η ευκαιρία που περίμενε ως βασικός στο πρωτάθλημα της Championship. Το επόμενο καλοκαίρι είναι μέρος της τελευταίας μέρας μεταγραφών, με προορισμό την γερμανική Hoffenheim προς 6,5 εκατομμύρια λίρες, ρεκόρ πώλησης για τους «Royals».
Στην πρώτη του χρονιά στην Bundesliga ανακυρύσσεται από τους οπαδούς της ομάδας ως ο Παίκτης της Σεζόν, όμως την επόμενη δεν κάνει στον νέο προπονητή, Stanislawski, και αγωνίζεται σε ελάχιστα ματς. Τον Ιανουάριο γυρνάει δανεικός στο Νησί για λογαριασμό της Swansea. Βγαίνει Παίκτης του Μήνα της Premier League για τον Μάρτιο (ο πρώτος Ισλανδός που το καταφέρνει) και παρότι η ουαλική ομάδα προσπάθησε, το deal της μόνιμης μεταγραφής του έσπασε. Αντ’ αυτού ήταν η πρώτη μεταγραφή του André Villas-Boas ως προπονητή της Tottenham. Στα δύο του χρόνια στο White Hart Lane, συμμετείχε σε 83 αγώνες και σκόραρε 13 φορές.
Το 2014 η Swansea καταφέρνει να τον επιστρέψει στην Ουαλία, ως μέρος ανταλλαγής με τον Ben Davies. Μένει τρεις σεζόν στο Liberty Stadium βοηθώντας τους «Swans» να μείνουν μακριά από τον υποβιβασμό. Τότε ήταν που ήχησαν οι καμπάνες του Goodison Park, όπου με πιέσεις κι από τον ίδιο (δεν συμμετείχε στο tour της Swansea στις ΗΠΑ), κατέληξε για 40 εκατομμύρια. Πέρυσι σημείωσε τις καλύτερες επιδόσεις του στην Premier League, συμμετέχοντας σε όλους τους αγώνες της Everton και σκοράροντας 13 φορές. Φυσικά ήταν βασικό μέλος της Εθνικής Ισλανδίας στην Γαλλία το 2016 και την Ρωσία το 2018, όπου θεωρείται αναντικατάστατο μέλος και μεγάλο αστέρι.
Aron Gunnarson
Ένα σπουδαίο αμυντικό χαφ, αν κι η παρουσία του στην μεγάλη κατηγορία είναι περιορισμένη. Ο αρχηγός των σύγχρονων Βίκινγκ πέρασε έντεκα χρόνια στην Αγγλία (μέχρι και πέρυσι) για λογαριασμό των Coventry και Cardiff. Μέχρι τα 19 του είχε κάνει μόνο μία συμμετοχή με την ολλανδική AZ, όμως κατάφερε να πάρει μεταγραφή στην Coventry της Championship. Στην πρώτη του κιόλας χρονιά με τους «Sky Blues», οι φίλαθλοι τον ψηφίζουν καλύτερο παίκτη της ομάδας. Το 2011 καταλήγει στην Cardiff ως ελεύθερος, μετά από αδυναμία να ανανεωθεί το συμβόλαιό του. Παρότι στην πρώτη του προσπάθεια η ομάδα αποκλείστηκε από την West Ham στα play-offs, το 2013 στέφεται πρωταθλήτρια με τον Gunnarson να ξεκινά στα 45 από τα 46 ματς!
Η πορεία των «Bluebirds» δεν στέκεται αντάξια των περιστάσεων και η ομάδα υποβιβάζεται αμέσως. Μετά την πορεία στο Euro τον ήθελαν ομάδες όπως οι Derby και Norwich, όμως η Cardiff δεν ήταν διατεθειμένη να τον παραχωρήσει. Η συμμετοχή του ήταν μειωμένη λόγω τραυματισμών, όμως θα έχει την ευκαιρία να ξαναγωνιστεί στην Premier League για μία χρονιά, πέρυσι, χωρίς όμως να μπορέσει να αποφύγει τον υποβιβασμό ούτε τότε. Ήταν η τελευταία του χρονιά στο Κάρντιφ και στα 31 του πλέον αγωνίζεται στην Al-Arabi του Κατάρ, όπου προπονητής είναι ο συμπατριώτης του Heimir Hallgrímsson.
Απ’ τις τελευταίες εισαγωγές Ισλανδού στην Premier League. Ο εξτρέμ της Burnley αγωνίστηκε αρχικά στο Λονδίνο και την Charlton, ερχόμενος επίσης από την Ολλανδία και την AZ, το 2014, ενώ είχε υπάρξει μέλος και των ακαδημιών των Chelsea και Fulham μέχρι τα 18 του, χωρίς όμως να καταφέρει να προσαρμοστεί στην ζωή της πόλης. Δύο γεμάτες σεζόν στους «Addicks» (κι ένας υποβιβασμός στην δεύτερη), έπεισαν την νεοφώτιστη Burnley να επενδύσει στον ίδιο και στον συμπαίκτη του, Nick Pope. Έχασε αρκετούς αγώνες ως τραυματίας, όμως το 2018 και 2019 ήταν βασικό στέλεχος της ομάδας από το Λάνκασιρ. Φέτος πρόλαβε να παίξει μόνο επτά αγώνες, αφού τραυματίστηκε δις και η φόρμα του είχε πέσει αισθητά.
Φυσικά η παρουσία των Ισλανδών εκτείνεται και πέραν αυτών των έξι. Από το 1992 και τη θέσπιση του πρωταθλήματος, στην Premier League έχουν αγωνιστεί συνολικά 17 «εξαγωγές» από την παγωμένη ευρωπαϊκή χώρα. Είτε ήταν ένα σύντομο πέρασμα όπως του Þórður Guðjónsson της Derby το 2000, είτε μακρύ σαν του Heiðar Helguson που έπαιξε συνολικά με πέντε ομάδες στην Αγγλία. Μακάρι, κόντρα σε όλες τις πιθανότητες και το κρύο, το έθνος των Βίκινγκ να προοδεύσει ακόμη περισσότερο στο άθλημα και στο μέλλον οι ποδοσφαιριστές του που παίζουν στο εξωτερικό να είναι και περισσότεροι και ποιοτικότεροι.
ΠΗΓΗ: eyap.gr
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις
Sportdog Team