Αν ένα στοιχείο ενώνει τα παιδιά όλου του κόσμου, αυτό είναι τα παραμύθια. Γράφει ο Δημήτρης Δραγώγιας.
Τα πιο τυχερά αποκοιμούνται στα ζεστά ακούγοντας από τις γιαγιάδες ιστορίες για πανέμορφες πριγκίπισσες και ατρόμητα βασιλόπουλα, ενώ όπου στη γη δεν έφτασε η μαγική σκόνη της Τίνκερμπελ μεγαλώνουν με πιο αληθινούς ήρωες που γέννησε η δική τους παράδοση.
Από τη Σταχτοπούτα και την Κοκκινοσκουφίτσα μέχρι τα παλικάρια των ανατολίτικων λαϊκών μύθων, ο λόγος που τα παραμύθια διαρκούν στους αιώνες είναι πως μονάχα εκεί το καλό νικάει το κακό και ο αδύναμος χωρικός πάντα κατατροπώνει τον πανίσχυρο άρχοντα.
Ομως, μήπως αυτό μπορεί να συμβεί και στην πραγματική ζωή και μάλιστα σε ένα από τα πιο όμορφα κομμάτια της, το ποδόσφαιρο; Ο ΑΠΟΕΛ με τα όσα επιτυγχάνει θα μπορούσε να ενσαρκώσει τον πρωταγωνιστή σε ένα παραμύθι αν δεν διέγραφε και πριν από δυο χρόνια ανάλογη –περίπου– πορεία. Ωστόσο, υπάρχουν άλλα χαρακτηριστικότερα δείγματα.
Η ιστορία της Λεβάντε που έφτασε στην κορυφή της Πριμέρα Ντιβισιόν και γράφτηκε ακόμη και στην «New York Times» αποδεικνύει πως η ανθρώπινη θέληση είναι –έστω και προσωρινά– πάνω από τα δισεκατομμύρια.
Από τα 72 τελευταία χρόνια της 102χρονης ζωής της, η Λεβάντε πέρασε στα σαλόνια της Λίγκας μόλις το 10%. Το μοναδικό της τρόπαιο, αυτό της Κυπελλούχου Ελεύθερης Ισπανίας το 1937 δεν υπολογίζεται καθώς το κατέκτησε σε μια μικρή διοργάνωση κατά τη διάρκεια του ισπανικού εμφυλίου, ενώ στη Βαλένθια όπου εδρεύει για τους πολλούς υπάρχει μόνο η ομώνυμη ομάδα.
Ομως, όλα αυτά δεν εμπόδισαν την ομάδα του Χουάν Μαρτίνεθ με ένα αήττητο σερί εννέα αγωνιστικών να βρεθεί στην κορυφή ενός πρωταθλήματος όπου βασιλεύουν οι αστέρες του παγκόσμιου ποδοσφαίρου. Κι όταν στη χώρα των Βάσκων, η Οσασούνα έγραψε με δύο γκολ την περασμένη Κυριακή το τέλος του όμορφου παραμυθιού της Λεβάντε, οι φίλοι της όχι μόνο δεν απογοητεύτηκαν αλλά έτρεξαν στο «Θιουδάδ Ντε Βαλένθια» για να περιμένουν την επιστροφή των ηρώων τους, οδικώς λόγω περιορισμένων οικονομικών, από την Παμπλόνα.
Οι οπαδοί της μικρής Λεβάντε της οποίας τη συγκινητική ιστορία διάβασαν εκατομμύρια αναγνώστες των New York Times καθώς η άνοδος των «απόκληρων» στην κορυφή αποτέλεσε έναυσμα για τον δημοσιογράφο Τζέικ Απλμαν να ταξιδέψει στη Βαλένθια, δεν θα μπορούσαν να κάνουν τίποτα λιγότερο. «Ηγέτες» έγραφε με τεράστια γράμματα την περασμένη εβδομάδα η «AS», η «Marca» τους αφιέρωσε ένα δισέλιδο εν όψει της αναμέτρησης που τους έριξε από το θρόνο, ενώ οι φίλοι των αριθμών ξέρουν πως το συνολικό ετήσιο μπάτζετ της ομάδας που έκανε περήφανη τη Βαλένθια δεν επαρκεί για να πληρωθεί έστω για έξι μήνες ο Κριστιάνο Ρονάλντο.
«Η Λεβάντε είναι η ομάδα της οποίας ο καλύτερα αμειβόμενος ποδοσφαιριστής κερδίζει σε ένα χρόνο λιγότερα απ’ όσα ο Λίο Μέσι σε ένα βράδυ, η ομάδα της οποίας ο αρχηγός είναι μεγαλύτερος σε ηλικία και βαρύτερος από τον πρόεδρο, η ομάδα που έχει κερδίσει ένα Κύπελλο κι αυτό δεν μετράει, η ομάδα του “φτωχού, του κακού και του άσχημου”. Είναι οι “Αναλώσιμοι” του ποδοσφαίρου κι όμως εκείνοι που κατάφεραν να φτάσουν στην κορυφή, στις καρδιές των ανθρώπων και να μπουν στην ατζέντα του ποδοσφαίρου», γράφει ο «Guardian».
Μετά την ήττα της Κυριακής, οι Γκρανότες, οι βάτραχοι δηλαδή όπως είναι το παρατσούκλι της ομάδας δεν προσγειώθηκαν ανώμαλα καθώς κανείς τους δεν περίμενε πως θα μείνουν για πάντα στην κορυφή. Ομως, όσοι ακόμη ονειρεύονται παραμυθένιο τέλος στη φετινή πορεία της Λεβάντε διαθέτουν κι ένα επιπλέον ατράνταχτο στον κόσμο που έπλασαν οι αδελφοί Γκριμ, επιχείρημα. Πως αρκεί το φιλί μιας πριγκίπισσας για να μεταμορφώσει το βάτραχο σε πρίγκιπα… Ποιος είπε ότι τα παραμύθια πρέπει να έχουν πάντοτε happy end;
ΥΓ: Τα παραμύθια είναι συναρπαστικά όταν σε μεταφέρουν σε φανταστικό κόσμο. Ελπίζω σήμερα στο Δουβλίνο ο ΠΑΟΚ να προσγειωθεί στην πραγματικότητα γιατί οποιαδήποτε παραμυθένια διάσταση θα αφορά μόνο τους άσημους πλην μαχητικούς Ιρλανδούς της Σάμροκ...
Πηγή: Εξέδρα
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις