Διαβάζω όλες αυτές τις ημέρες ότι η στατιστική και η παράδοση είναι με το μέρος του Ολυμπιακού στα ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό. Πράγματι, ισχύει αυτή η διαπίστωση αν μιλήσουμε με απόλυτους αριθμούς, αφού την τελευταία δεκαετία στην έδρα του ΟΣΦΠ για το πρωτάθλημα οι Ερυθρόλευκοι έχουν νικήσει πέντε φορές, οι Πράσινοι μόλις μία, ενώ άλλα τέσσερα ματς έχουν λήξει ισόπαλα.

Κατά πόσο όμως οι αριθμοί και το τελικό αποτέλεσμα αντικατοπτρίζουν την ιστορία του κάθε αγώνα; Μήπως σε κάποιες περιπτώσεις έχει μεγαλύτερη σημασία και εξηγεί το εκάστοτε αποτέλεσμα, τι προηγήθηκε και τι συνέβη μέσα και έξω από τις γραμμές του γηπέδου; Υπό αυτή την έννοια λοιπόν, (τουλάχιστον) κατά την τελευταία δεκαετία μπορούμε να μιλάμε για μια στρεβλή πραγματικότητα που διαμορφώθηκε στα ντέρμπι του Παναθηναϊκού με τον Ολυμπιακό, τα οποία εν πολλοίς κρίθηκαν και επηρεάστηκαν από εξωγενείς και όχι αμιγώς ποδοσφαιρικούς παράγοντες.

Πάμε λοιπόν αντίστροφα, από τα πιο πρόσφατα στα πιο παλιά, να θυμηθούμε με λίγα λόγια πώς φτάσαμε σε αυτό το 5-4-1…

2010-11: Από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα ντέρμπι του οποίου το αποτέλεσμα αλλοιώθηκε σε βαθμό… κακουργήματος. Στο πρώτο ημίχρονο δεν δόθηκε πέναλτι μαρς από τον διαιτητή Καλόπουλο στον Παναθηναϊκό, στο β’ ημίχρονο ακυρώθηκε ως οφσάιντ κανονικό γκολ του Κατσουράνη που θα μετέτρεπε το σκορ σε 1-2 μόλις δέκα λεπτά πριν το φινάλε, και τέλος στις καθυστερήσεις μέτρησε γκολ οφσάιντ του Τζιμπούρ. Μετά το τέλος του αγώνα ο Μπέος τηλεφωνεί στον Μαρινάκη και του λέει ότι πρέπει να προστατευτεί ο Καλόπουλος! Τελικό σκορ Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός 2-1.

Διαβάστε το υπόλοιπο άρθρο στο leoforos.gr