Αβραάμ Λίνκολν, Βιρτζίνια Γουλφ, Ευγένιος Ο’ Νιλ, Λέων Τολστόι, Τενεσί Γουίλιαμς, Ισαάκ Νιούτον, Ερνεστ Χέμινγουεϊ, Κάρολος Ντίκενς. Τα ονόματά τους φιγουράρουν στις λαμπρότερες σελίδες της παγκόσμιας ιστορίας. Γράφει Δημήτρης Δραγώγιας.
Κι όμως κάθε γενιά που μεγαλώνει απολαμβάνοντας τον «Γέρο και τη θάλασσα», ξεφυλλίζοντας την «Αννα Καρένινα» ή ταξιδεύοντας με το «Λεωφορείο ο Πόθος» σπάνια γνωρίζει πως οι συνδετικοί τους δεσμοί δεν τελειώνουν στην κοινή ύπαρξή τους στο βιβλίο των μεγάλων προσωπικοτήτων αλλά πηγαίνουν ακόμη πιο πέρα, εκεί όπου συναντιούνται οι σπουδαίες φυσιογνωμίες που έπασχαν από σοβαρή ψυχική ασθένεια και κυρίως από κατάθλιψη.
Το φθινόπωρο του 2010 η Κριστίν Αρμστρονγκ, συνεργάτρια της Αμερικανικής Συμμαχίας της Ψυχικής Ασθένειας, σε άρθρο της με τίτλο «Αθλητές και διανοητική υγεία» μίλησε ανοιχτά για ένα θέμα που αποτελεί από τα μεγαλύτερα ταμπού του αθλητισμού, τονίζοντας πως η κατάθλιψη δεν θα μπορούσε να κάνει διακρίσεις και να μην αγγίζει τους αθλητές. Κι όμως στα γήπεδα, εκεί που οι πρωταθλητές αποθεώνονται ακριβώς για τις υπερφυσικές τους ικανότητες, η κάθε λογής νοητική ασθένεια κρύβεται επιμελώς. Αλλωστε, όπως λέει η Αρμστρονγκ, είναι «στίγμα».
Η Ουαλία θρηνεί από το πρωί της Κυριακής τον άδοξο χαμό του Γκάρι Σπιντ, όμως οι νεκρολογίες και το μελάνι για τα κατορθώματα του πρώην άσου της Πρέμιερ Λιγκ, ο οποίος βρισκόταν στο τιμόνι της εθνικής ποδοσφαίρου της πατρίδας του, έδωσαν σύντομα τη θέση τους σε μια γενναία αρθρογραφία για τις επιπτώσεις της κατάθλιψης, αυτού του σιωπηλού δολοφόνου που έχει απλώσει τα δίχτυα του στον αθλητισμό.
Μόλις μερικές ώρες πριν η οικογένεια του Σπιντ βρει τον 42χρονο κρεμασμένο, σαν από σατανική σύμπτωση, ο παλαίμαχος Αγγλος ποδοσφαιριστής Σταν Κόλιμορ αποκάλυπτε στους ακόλουθούς του στο twitter τα περί της μακρόχρονης μάχης του εναντίον της κατάθλιψης. «Πρέπει να το παλέψω αυτό που περνάω γιατί είναι πολλοί όσοι αντιμετωπίζουν κάτι παρόμοιο και πρέπει να ξέρουν πως είναι μια ασθένεια, απλώς μια ασθένεια. Δεν είσαι κακός, τρελός ή αδύναμος. Απλά άρρωστος», εξομολογήθηκε ο Κόλιμορ.
Πάει ελάχιστος καιρός που η αθλητική οικογένεια και ειδικά εκείνη του ποδοσφαίρου άρχισε να αντιμετωπίζει την κατάθλιψη με τη σοβαρότητα που της αρμόζει. «Μέχρι πρόσφατα», λέει ο αγγλικός Τύπος, «αν ένας παίκτης δεν αισθανόταν καλά ο προπονητής τού έλεγε να σταματήσει τα παιδιαρίσματα και οι οπαδοί τον περιγελούσαν».
Η περίπτωση όμως του Γερμανού γκολκίπερ Ρόμπερτ Ένκε, ο οποίος δεν κατάφερε να αποκρούσει την κατάθλιψη και σόκαρε το φίλαθλο κόσμο πέφτοντας στις ράγες ενός τρένου, άρχισε να αλλάζει τη βαθιά ριζωμένη αντίληψη πως τα ψυχικά νοσήματα είναι απλώς ακόμη μία εκκεντρικότητα των πλούσιων, κακομαθημένων παικτών.
«Την τελευταία εικοσαετία, από τότε που το ποδόσφαιρο εξελίχθηκε σε χρυσοφόρα επιχείρηση, η πίεση στους ώμους κάθε εμπλεκομένου έγινε ένα δηλητηριασμένο δισκοπότηρο», έγραψε δύο 24ωρα πριν από την αυτοκτονία του Σπιντ στο «Guardian», ένας ακόμη διάσημος της Πρέμιερ Λιγκ πίσω από τη μάσκα του «μυστικού ποδοσφαιριστή».
Χρησιμοποιώντας ως αφορμή την απόπειρα αυτοκτονίας του Μπαμπάκ Ραφάτι, λίγο προτού σφυρίξει αγώνα της Μπουντεσλίγκα, ο κρυφός αρθρογράφος είπε σκληρές αλήθειες για ένα χώρο όπου ο άρρωστος με κατάθλιψη έχει μεγαλύτερες πιθανότητες να χειροτερέψει παρά να γιατρευτεί, υπό το φόβο πως η αποκάλυψη θα τον οδηγήσει στη χλεύη.
Η αθλητική ιστορία είναι γεμάτη παραδείγματα ανθρώπων οι οποίοι κάποια στιγμή της ζωής τους αντιμετώπισαν μια περισσότερο ή λιγότερη σοβαρή ασθένεια του νου και της ψυχής, έστω κι αν οι περιπτώσεις που βρήκαν θέση στις σελίδες του Τύπου είναι κάθε άλλο παρά ενδεικτικές του μεγέθους του προβλήματος.
Οσο για εκείνους που επιμένουν πως η κατάθλιψη των αθλητών είναι πρόβλημα πολυτελείας, μάλλον ποτέ δεν αναλογίστηκαν πως μια κακή μέρα μπορεί να αποκτήσει τραγικές διαστάσεις κάτω από τα λαμπερά φώτα του σταδίου και στο άκουσμα χιλιάδων αποδοκιμασιών.
Πηγή: Εξέδρα
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις