Για τους ιστορικούς του μέλλοντος, η περίπτωση της Λιόν ίσως αποδειχθεί κάπως διαφορετική. Με την έννοια ότι η ομάδα, βυθισμένη σε χρέη άνω των 250εκ. ευρώ υποβιβάστηκε με απόφαση της DNCG, μίας ανεξάρτητης Αρχής της γαλλικής, Ολυμπιακής Επιτροπής, αλλά με την εκτελεστική δύναμη να παρακολουθεί τους ισολογισμούς των επαγγελματικών, ποδοσφαιρικών ομάδων και αναλόγως να πάρει την όποια απόφαση κρίνει εκείνη σωστή.

 Στη Λιόν ο αναπόφευκτος υποβιβασμός είχε κοινοποιηθεί στις 15 Νοεμβρίου, αλλά παρόλο τα ατελείωτα οικονομικά προβλήματα η ομάδα, όχι μόνο κατάφερε να τερματίσει στην 6η θέση της βαθμολογίας, αλλά και ν’ αποκτήσει ένα εισιτήριο για το επόμενο Europa League. Η Uefa της είπε, εντάξει, θα παίξεις του χρόνου στην Ευρώπη, αρκεί όμως να έχει κερδίσει (στις 15 Ιουλίου) την έφεση κατά της DNCG γιατί διαφορετικά, ως υποβιβασμένη δεν γίνεται να λάβει μέρος στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Που σημαίνει ότι, έστω την ύστατη στιγμή η Ολυμπίκ θρέφει ακόμη θεωρητικές ελπίδες ν’ ακυρωθεί ο ντροπιαστικός υποβιβασμός της «στα χαρτιά».

 Για άλλες πάλι, και μάλιστα μεγαλύτερες από τη Λιόν, τόσο σε Ιστορία (5 Κύπελλα και 7 πρωταθλήματα, όλα κι όλα, μάλιστα συνεχόμενα από το ’01 έως το ’08),  όσο ως προς το «βάρος» της φανέλας τους, οι αποφάσεις ήταν μονόδρομος και χωρίς την παραμικρή βοήθεια ή τη λεγόμενη δεύτερη ευκαιρία της μοίρας και της τύχης.

 Υπήρξαν ομάδες που υποβιβάστηκαν για στημένα παιχνίδια, όπως η Μίλαν το ’81 και η Μαρσέιγ το ’95. Για σκάνδαλα κι ένα σύστημα «ψυχολογικής ομηρείας» που ήλεγχε όποιον ήθελε, όπως η Γιουβέντους το 2006. Και ομάδες που απλά έπεσαν κατηγορία λόγω των κακών αποτελεσμάτων τους στον αγωνιστικό χώρο. Και τι ομάδες!

 Το ’13 ο ιστορικός υποβιβασμός της μεγάλης Σάντος (…του Πελέ), λίγο έλειψε να προκαλέσει τα ξέσπασμα ενός πραγματικού εμφυλίου στη Βραζιλία. Το ίδιο, δύο χρόνια νωρίτερα στο Μπουένος Άιρες όταν η Ρίβερ Πλέιτ έχασε το πλέι- οφ παραμονής από τη Μπελγκράνο. Το ’99-’00 στη Μαδρίτη, όταν έπεσε η Ατλέτικο και οι οπαδοί της Ρεάλ πανηγύριζαν στους δρόμους επί τρία ημερόνυχτα. Ή το ’58-’59 στο Τορίνο, όταν οι «Granata» υποβιβάστηκαν για πρώτη φορά δίνοντας αφορμή στους οπαδούς της Γιουβέντους να ξεχυθούν στην πόλη.

 Ενώ το 2018, στο Αμβούργο η κρατική τηλεόραση μετέδωσε επί αρκετά λεπτά πλάνα από το εικονικό ρολόι του «Φολκσπαρκστάντιον» το οποίο σταμάτησε ύστερα από 54 χρόνια, 262 ημέρες και 15 λεπτά σηματοδοτώντας τον ιστορικό υποβιβασμό της μέχρι τότε μοναδικής ομάδας που είχε παραμείνει από την πρώτη ημέρα στη Μπουντεσλίγκα.    

 Στην Αγγλία πάλι, δεν υπάρχει καμία από τις λεγόμενες «μεγάλες» που να μην έχει γνωρίσει τη ντροπή της 2ης κατηγορίας. Η Άρσεναλ, το μακρινό 1913. Η Τσέλσι, δύο φορές πριν τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο και τέσσερις μετά, με τελευταία της το 1988. Η Λίβερπουλ, που έμεινε στην τότε Second Division από το ’54, έως το ’62. Και ακόμη χειρότερα η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ που υποβιβάστηκε, το ’74 όχι μόνο ύστερα από ήττα από τα μισητά «ξαδέλφια» της Σίτι, αλλά επιπλέον με γκολ του Ντένις Λόου που λίγα χρόνια νωρίτερα είχε κατακτήσει με τους «Κόκκινους Διαβόλους» το τότε Πρωταθλητριών….          

Υπόλοιπος Κόσμος Αμβούργο Σάντος Γιουβέντους Λίβερπουλ