Κι αυτό το αόρατο νήμα δεν είναι τίποτε άλλο από την υποχρέωση να πετύχουν παίζοντας ποδόσφαιρο. Όχι για να γίνουν διάσημοι, αλλά απλά να επιβιώσουν σ’ ένα σκληρό και εξόχως ανταγωνιστικό κόσμο όπως είναι το ποδόσφαιρο.

Όπως γράφουν και οι Ιταλικές εφημερίδες σήμερα, πίσω από το γελαστό παιδί που έπαιζε ποδόσφαιρο κρυβόταν μια οικογενειακή τραγωδία. Ο Μοροζίνι έχασε τη μητέρα του στα 15 χρόνια του, τον πατέρα του στα 17 κι έμεινε να συντηρεί την οικογένειά του με την ανάπηρη αδελφή του και τον αδελφό του. Ο τελευταίος δεν άντεξε τη δυστυχία κι αυτοκτόνησε πριν λίγο καιρό.

Ο 25χρονος δεν είχε άλλη επιλογή από το να πετύχει για να ξεπεράσει τα προβλήματα, αλλά και τη δυστυχία που τον περιέβαλε.

Ας κάνουμε εδώ μια υπόθεση εργασίας, χωρίς να θέλουμε να σπιλώσουμε τη μνήμη του. Ξεκίνησε από την Αταλάντα, ως γνήσιο τέκνο του Μπέργκαμο και πήγε στην Ουντινέζε. Εκεί από το 2005 προσπαθούσε να καθιερωθεί.

Μόνο που τα πράγματα δεν ήρθαν έτσι όπως τα ήθελα. Ήταν μεν παίκτης της Ουντινέζε, αλλά στα επτά χρόνια που ανήκε σ’ αυτήν έπαιξε σε 11 αγώνες όλους κι όλους και τον περισσότερο καιρό δινόταν δανεικός σε άλλες μικρότερης δυναμικότητας ομάδες. Έτσι άρχισε η περιήγησή του.

Το 2007 πήγε στη Μπολόνια, τη διετία 2007-09 στη Βιτσέντσα, τη σεζόν 2009-10 στη Ρετζίνα, το 2010 στη Πάδοβα, το 2011 στη Βιτσέντσα και τον Ιανουάριο στη Λιβόρνο.

Γίνεται φανερό λοιπόν ότι χρειαζόταν μια ώθηση, ένα up που θα του έδινε τη δυνατότητα να σταθεροποιηθεί σε μια ομάδα. Το ποδόσφαιρο δεν ήταν μόνο διέξοδος και χόμπι, αλλά και η μοναδική δυνατότητα να κερδίσει χρήματα.

Όταν βρίσκεσαι σε αυτή τη κατάσταση είναι πολύ εύκολο να πάρεις το ο,τιδήποτε που θα σε κάνει πιο δυνατό. Δεν είναι τυχαίο ότι το έμφραγμα χτυπά αυτούς ακριβώς τους ποδοσφαιριστές. Αυτούς που θέλουν ένα up για να ξεφύγουν από τη μετριότητα. Να πάψουν να είναι ο μπελάς της ομάδας που τους έχει και ψάχνει να βρει κάπου να τους δώσει μέχρι να …ψηθούν.

Και τα χρόνια περνάνε και τα 25 για ένα ποδοσφαιριστή είναι το κρίσιμο χρονικό σημείο που θα ανέβουν στο τρένο της καταξίωσης ή θα παραμείνουν… ανώνυμοι, σκληρά εργαζόμενοι και φτηνά αμειβόμενοι.

Αυτό το αόρατο νήμα συνδέει όλες τις περιπτώσεις των νέων παιδιών που παθαίνουν έμφραγμα μέσα ή έξω από το γήπεδο, ενώ θεωρητικά λόγω αθλητισμού είναι πιο δυνατοί από τους συνομήλικους τους.

Αυτά τα νέα παιδιά οι αρμόδιες αρχές του ποδοσφαίρου σε κάθε χώρα θα πρέπει να αγκαλιάσουν και να διαφωτίσουν. Να τους δώσουν να καταλάβουν ότι παίζουν με τη φωτιά. Να τους πείσουν ότι η ζωή τους είναι πολύ πιο σημαντική από την οποιαδήποτε καλή εμφάνιση σε έναν ή περισσότερους αγώνες.

Πηγή: pamesports.gr