Νομίζω όμως ότι είναι ώρα η παγκόσμια αθλητική κοινότητα (και πολύ περισσότερο οι ποδοσφαιρικές αρχές παγκοσμίως) να κάνουν κάτι περισσότερο από το να... συγκλονίζονται.

Τις τελευταίες δεκαετίες αθλητές όλων των σπορ πιέζονται από τις καταστάσεις να υπερβαίνουν συχνά τον εαυτό τους προκειμένου να ξεπεράσουν τα όρια των αντοχών ή των (εκ φύσεως) ικανοτήτων τους. Βλέπετε, σε μια εμποροπανήγυρη που παίζονται πάμπολλα εκατομμύρια δεν αρκεί να είσαι καλός, δεν γίνεσαι ο special one αν δεν κάνεις κάτι... υπεράνθρωπο.

Η πίεση των εξαντλητικών προπονήσεων, οι συνεχείς αγώνες σε καταιγιστικούς ρυθμούς, τα συμπληρώματα (νόμιμα ή μη) μπορεί να δίνουν το κάτι παραπάνω, αλλά δημιουργούν επιπλοκές. Είτε άμεσα, είτε μακροπρόθεσμα. Όταν μάλιστα οι ιατρικοί έλεγχοι είναι πλημελείς, δεν συνιστά έκλπηξη η κατάρρευση ενός αθλητή στον αγωνιστικό χώρο. Αυτόν τον θάνατο πρέπει να τον δούμε ψυχρά και να μάθουμε ότι το μοντέλο αθλητής-υπεράνθρωπος πρέπει να τελειώσει. Είναι η ώρα οι αρμόδιοι να λάβουν μέτρα.

Δεν λέω (κι εγώ) ότι ο Μοροζίνι έπαιρνε απαγορευμένες ουσίες που δημιούργησαν το καρδιακό πρόβλημα, το οποίο τελικώς του στοίχισε τη ζωή. Επαναλαμβάνω πάντως το συμπέρασμα Ιταλών γιατρών που λέει ξεκάθαρα ότι οι δείκτες των μετρήσεων στις εξετάσεις των αθλητών δημιουργούν ανησυχία. Σχεδόν όλοι παίζουν στα όριά τους. Όταν ,λοιπόν, η καταπόνηση υπερβεί τη λογική και ταυτοχρόνως υπάρχει κάποια ευαισθησία, κάποιου είδους παθογένεια, μια λιποθυμία, ακόμα κι ένας θάνατος, όσο σοκ κι αν προκαλούν, δεν συνιστούν έκπληξη, ούτε σύμπτωση.

Φοέ, Πουέρτα, Χάρκε, Μποβολέντα, Μοροσίνι. Δεν είναι και μικρή η λίστα για αθλήματα που δεν δικαιολογούν τέτοιους κινδύνους σε επαγγελματικό επίπεδο. Δεν έπαιζαν διάολε στην αλάνα της γειτονιάς τους. Υπάρχουν πολλά άλλα περιστατικά που δεν οδήγησαν στο θάνατο. Υπάρχουν και περιστατικά που δεν μάθαμε ποτέ, όπως αυτό που μου διηγήθηκε χθες ο Φράγκος για μια βολεϊμπωλίστρια ομάδας στο Μπακού του Αζερμπαϊτζάν που ''έφυγε'' σχεδόν όπως ο Βίγκορ. Η Βερόνικα Γκόμες προστέθηκε σε μια λίστα που πρέπει να μας προβληματίσει.

Σε κάθε περίπτωση είναι πλέον επείγουσα ανάγκη οι έλεγχοι να γίνονται με μεγαλύτερη συχνότητα και συνέπεια. Εάν αυτό δεν επιβληθεί δια ροπάλου είναι τουλάχιστον υποκρισία να κλαίμε πάνω από τον μακαρίτη. Οι ομοσπονδίες, οι υπεύθυνοι, οι γνωρίζοντες έχουν υποχρέωση να προστατεύσουν τον πρωταγωνιστή, τον αθλητή.

Κι αν ήταν σύμπτωση;

Σύμπτωση επαναλαμβανόμενη, παύει να είναι σύμπτωση και πλέον όλοι οι αθλητές, τους οποίους οι βιομηχανίες των σπορ, οι βιομηχανίες θεάματος, οι ''έμποροι'', τους αναγκάζουν (τους αναγκάζουμε) να τρυπάνε καθημερινά τα ταβάνια των αντοχών τους, ΑΝΗΣΥΧΟΥΝ...

Πηγή: pamesports.gr