Στην υπολογιστική ‘λογική’ μιας τρίτης νικηφόρας εντός έδρας βραδιάς στους ομίλους, μέσω της οποίας εξαργυρώνονται με την ευτυχέστερη κατάληξη οι δύο θρίαμβοι επί Ατλέτικο και Γιουβέντους, στέλνοντας στα σίγουρα τον Ολυμπιακό στο Europa League δεν θα μπω.

Για ένα σωρό λόγους. Γιατί στον αθλητισμό τίποτα δεν είναι δεδομένο, στο ποδόσφαιρο – ειδικά σε αυτό και πολύ λιγότερο στο μπάσκετ – δεν κερδίζει πάντα ο υπέρτερος, μπορεί ο ανώτερος να μη βρεθεί στη μέρα του είτε οι επιθετικοί του να σημαδεύουν τα δοκάρια και τα… πουλιά, αλλά και γιατί τέλος πάντων βάσει τέτοιας ‘μαθηματικής συνεπαγωγής’, δεν θα μου ήταν παράλογο να επικαλεστώ και ακόμα μία πιο… βολική και ευχάριστη προοπτική για τους Ερυθρόλευκους: Να πάνε στο Τορίνο ή στη Μαδρίτη και τσιμπώντας μόλις ίσως ένα βαθμό στα δύο αυτά ματς και σε άθροισμα με το ‘3Χ3’ στο Καραϊσκάκη (σύνολο 10 βαθμοί) να διεκδικήσουν τη συνέχιση της παρουσίας τους στο Champions League. Όπως πέρυσι.

Αφού ο πρωταθλητής Ελλάδας με τέτοιες ιστορικές νίκες σαν τις πιο πρόσφατες με τις ομολόγους του, της Ιταλίας και της Ισπανίας, έχει κάθε λόγο και δικαίωμα να εξακολουθεί να ονειρεύεται. Να χτίζει προσδοκίες σε γερό υπόβαθρο.

Ο Ολυμπιακός έχει πάψει από χρόνια να είναι σάκος του μποξ στην Ευρώπη. Είναι κάτι πολύ παραπάνω. Ανταγωνιστικός σε ανώτατο επίπεδο και κλάση. Παίζει άφοβα, ‘εγωιστικά’ και πειστικά, εντός και εκτός Ελλάδας. Ειδικά με προπονητή τον Μίτσελ. Ένα γεννημένο νικητή. Χαρακτήρα μεγαλωμένο και μαθημένο σε ισχυρές προκλήσεις και δυναμικές, υψηλές διεκδικήσεις.

Για τον Ολυμπιακό έχει διαπιστωθεί (και επιβεβαιωθεί με χίλια δύο παραδείγματα) ότι τον ‘παίρνει’ να κοιτάζει κατάματα οποιονδήποτε σύλλογο. Το κάθε club με τη βαριά ιστορία, που όταν ειδικά περνάει τη φυσούν του φαληρικού γηπέδου τα αγωνιστικά λεπτά στο χορτάρι θα ‘χει να τα… διηγείται μαρτυρικά όπως και να ‘ναι.

Η φανέλα πάνω από προκρίσεις

Η Γιούβε και η Ατλέτικο λύγισαν. Η Μάντσεστερ πριν μερικούς μήνες σχεδόν ταπεινώθηκε. Η Μπενφίκα, η Άντερλεχτ. Όλες τους, πρωταθλήτριες στις χώρες προέλευσης τους.

Ένα σερί 5 νικών σε ισάριθμα παιχνίδια με κατόχους ευρωπαϊκών τίτλων – ειδικά μάλιστα όταν αναφερόμαστε σε leaders του Καμπιονάτο, της Πριμέρα και της Πρέμιερ, που είναι τα top πρωταθλήματα της ηπείρου – μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα, αυτό είναι μια τεράστια κατάκτηση για τους Ερυθρόλευκους.

Η οποία υπολογίζεται πάνω και από οποιαδήποτε πρόκριση. Θαυμάσια είναι η (ιδιαιτέρως αυξημένη από τη νύχτα της Τετάρτης) πιθανότητα συνέχισης στο Europa, σούπερ αν βρεθεί στους ‘16’ του Champions League.

Η καταξίωση ωστόσο έρχεται αυτόματα και ταχύτερα ύστερα από περιφανείς, ιστορικές νίκες εναντίον αντιπάλων σαν την Γιουβέντους, την Ατλέτικο ή την Μάντσεστερ.

Καλοί οι τίτλοι και η λάμψη των αστεριών, αλλά η φανέλα σου αποκτά ‘ειδικό βάρος’ στο αμέσως επόμενο λεπτό ανάλογων επιτυχιών. Που κάνουν την Ευρώπη να σαστίζει και σκαρφαλώνεις την… επετηρίδα υπόληψης τους στον ποδοσφαιρικό χαρακτήρα σου.

Ανεξάρτητα από την μεγάλη εκτίμηση που τρέφω στον Ισπανό προπονητή, θα μπορούσα να γίνω και ‘Μίτσελ-ο-κόλακας’, αναγορεύοντάς τον σε βασικό σημείο αναφοράς για το 1-0 επί της Γιουβέντους.

Για το άριστο διάβασμα της «Κυρίας», το ρεαλισμό παραδοχής του στα ‘ανεμοσκορπίσματα’ της δικιάς του πλευράς ώστε να μπαλωθούν οι όποιες ανασταλτικές-αμυντικές αδυναμίες που γίνονταν ολοένα και πιο χτυπητές τελευταία, για τις αλλαγές του (πάλι) στη ροή του ματς, για όλο αυτή την… ποιητική σύλληψη των τρόπων με τους οποίους ο Ολυμπιακός θα αιχμαλώτιζε τους Μπιανκονέρι.

Δεν θα το κάνω γιατί θα αδικήσω τους ποδοσφαιριστές και την σχεδόν άψογη ομαδική λειτουργία-συνεννόηση-ανταπόκριση τους στις εντολές της τεχνικής ηγεσίας.

Τι να το κάνεις αν ο Μίτσελ είχε στήσει την… υπερπαραγωγή του στην επιδίωξη «ξεγυμνώματος» της Μεγάλης Κυρίας, αν στο γήπεδο δεν εφαρμοζόταν το πλάνο του. Απ’ αρχής μέχρι τέλους. Από το Α έως το Ω της προσοχής που καλούνταν να επιδείξουν οι Πειραιώτες σε κάθε γραμμή, σε οποιονδήποτε τομέα.

Για 70 λεπτά ο Ολυμπιακός ήταν ξανά υποδειγματικός σε ομαδικό πνεύμα. ‘Σεμιναριακός’ σε συνοχή, πάθος, συγκέντρωση, τρεξίματα και εργατικότητα.

Κι όταν επήλθε η κόπωση… έβαλε τα αγιασμένα χέρια του ο Ρομπέρτο και η βραδιά έσταζε από νέκταρ.

Αποθέωση εργατικότητας

Πέρα από τον ‘όρο’ ότι οι μεγάλες ομάδες χτίζονται πάνω σε μεγάλους γκολκίπερ, ο grande ‘σωματοφύλακας’ του Ολυμπιακού απέδειξε ότι δεν είναι η τύχη αυτή που έστω και αργά πιστεύω, θα του ανοίξει όπου να ‘ναι την πόρτα και στην Εθνική Ισπανίας.

Σύμπτωση επαναλαμβανόμενη, παύει να είναι σύμπτωση και άρα η Γιούβε ήρθε μετά την Μπενφίκα και το σύνολο των εμφανίσεων του στον Ολυμπιακό είναι αυτό που είπε ο προπονητής του: Το επιστέγασμα και η είσπραξη των κόπων και της ακαταπόνητης δουλειάς του για τη συνεχή εξέλιξη που εμφανίζει από την ημέρα που έγινε κάτοικος Ρέντη.

Και ακόμα η απάντηση στους ζηλόφθονους αντί-Ολυμπιακούς, που περνούν επιδερμικά ακόμα έναν Ερυθρόλευκο θρίαμβο στο Champions League, παρατηρώντας με απαξίωση: «Έλα μωρέ, ας μην είχαν τον Ρομπέρτο, τους έσωσε», είναι η εξής:

Τον έχει όμως ο Ολυμπιακός. Και γι’ αυτό απαιτήθηκαν τα 6 εκ. ευρώ του Μαρινάκη, ποσό που ισοδυναμεί με… υπερβατικότητα υπέρβασης για μεταγραφή και πολυετές συμβόλαιο ενός τερματοφύλακα. Και για τα ελληνικά και για τα διεθνή οικονομικά δεδομένα.

Έτσι είναι φίλοι μου. Άλλος έχει Ρομπέρτο - για να τον σώζει ακόμα και έτσι όποιος το θέλει – και άλλοι… Στιλ, Κοτσόλη και Γλύκο…

Υ.Γ.: Όπως σε ένα ‘ναυάγιο’ συνήθως λέμε πως δεν υπάρχει διασωθείς, κατά αντιστοιχία κατόπιν μιας αποθέωσης ομαδικής συνύπαρξης, δεν υπάρχει υστερήσας.

Και όμως: Ο Αμπιντάλ ήταν ο ένας και μοναδικός! Ο ‘αφορισμένος’ Μποτία μάζευε και του Γάλλου αστέρα τα… ασυμμάζευτα.

Όσο για τους προφανείς κορυφαίους των κορυφαίων, Ρομπέρτο, Τσόρι, Κασάμι και Μποτία ασφαλώς, είναι αδικία να μη διακρίνει κανείς την σπουδαία συμβολή των Εντινγκά, Μιλιβόγεβιτς, καθώς και των δύο ακραίων μπακ, που αυτή τη φορά ήταν ‘σκυλιά’ στα αμυντικά τους καθήκοντα.

Στιλ Ρομπέρτο Γλύκος Champions League Παναθηναϊκός ΠΑΟΚ Ολυμπιακός