Είναι απλό:Απ’ αυτά τα μικρά κοντά ανθρωπάκια δεν μπορείς να πάρεις την μπάλα. Από τον τερματοφύλακα μέχρι τον σέντερ φορ ανταλλάσσουν την μπάλα με χαρακτηριστική ευκολία, με μικρές πασίτσες-πασίτσες πασίτσες-πασίτσες πασίτσες-πασίτσες πασίτσες-πασίτσες…πασίτσες που δεν σταματούν ποτέ..άλλοτε κυκλικά, άλλατε κάθετα, άλλοτε οριζόντια…μετά ο πιο καλός τους ο Τσάβι, την δίνει στον τέλειο τους τον Μέσι, αυτόν τρέχουν να τουν την πάρουν οι αμυντικοί με τα μπούτια κλειστά, μην τους κάνει καμμιά ποδιά και γελάσει η υφήλιος, αυτός (ο Μέσι) παρ όλα αυτά τους την περνάει ανάμεσα από τα κλειστά μπούτια και είτε την βάζει μόνος του γκολ, είτε θυμάται ότι είναι κι αυτός μικρό κοντό ανθρωπάκι και δίνει την τελική πάσα σε κάποιον άλλον να την βάλει γκολ. Αν βαριέται ο Μέσι κάνει τα γκολ ο Τσάβι… κι αν βαριέται κι αυτός αναλαμβάνει ο Ινιέστα… κι αν βαριέται κι αυτός τα κάνει γκολ ο Πέντρο….τέλος πάντων όλο και κάποιος θα βρίσκεται που δεν θα βαριέται…

Είναι σχεδόν βαρετό αλλα είναι πάντα υπέροχο.

Όταν μάλιστα το κάνεις στον τελικό του CL με αντίπαλο την Μάντσεστερ Γιουνάϊτεντ τότε είναι… δεν ξέρω πώς το λένε αυτό που είναι.

Χθες το βράδι ήμουν διπλα ευχαριστημένος. Το παιγνίδι ήταν εξαιρετικό και το ΠΙΟ ΒΑΣΙΚΟ σχολίαζε ο Αλέκος Θεοφιλόπουλος.

Διαβάστε ολόκληρο το θέμα στο gazzetta.gr

Champions League Μπαρτσελόνα Μάντσεστερ