Το Βόλφσμπέργκερ - ΠΑΟΚ στο Κλάγκενφουρτ ανήκει σε αυτή την κατηγορία: ιδρώτας, ένταση, νεύρα και στο τέλος, ένα 1-0 που μοιάζει με… κρύο ποτήρι νερό μετά από μαραθώνιο. Ο Λουτσέσκου ήξερε ότι εκεί μέσα δεν χωράνε «χαλαρές» βραδιές. Έστησε τον ΠΑΟΚ με μυαλό, και κυρίως με ατσάλι.
Διαβάστε επίσης...
Μπροστά, ο Καμαρά από όταν πέρασε στο ματς ήταν σε κάθε φάση: μάζευε, έκοβε, κουβαλούσε μπάλα λες και το γήπεδο ήταν το σαλόνι του. Πίσω, ο Παβλένκα… τι να λέμε τώρα; Τι άλλο να κάνει; Σπαθιά να καταπιεί; Μιλάμε για τερματοφύλακα που σου δίνει ασφάλεια ακόμη κι όταν ο αντίπαλος μπαίνει στην περιοχή με φουλ ταχύτητα. Αν ο Τσέχος δεν είχε βραδιά «τείχους», μπορεί τώρα να μιλάγαμε για άλλου είδους σχόλια...
Το γκολ ήρθε εκεί όπου όλοι πίστεψαν ότι θα ζήσουμε την ψυχοφθόρο διαδικασία των πέναλτι και με αυτό το... παστέλι του Καμαρά ήρθε και η πρόκριση. Όχι γιατί ο ΠΑΟΚ διέλυσε την αντίπαλο, αλλά γιατί είχε την ωριμότητα να αντέξει. Και σίγουρα αυτό αξίζει πιο πολύ από μια εύκολη τεσσάρα. Οι ευρωπαϊκές πορείες δεν χτίζονται μόνο με σόου, χτίζονται με τέτοιες μάχες που κερδίζεις επειδή δεν κάνεις το παραμικρό λάθος ή επειδή εκμεταλλεύεσαι τα λάθη του άλλου. Γιατί ας μην κρυβόμαστε, σε τέτοια ματς δεν υπάρχουν «δεύτερες ευκαιρίες». Ένα λάθος μπορεί να τινάξει όλη τη χρονιά στον αέρα. Σκληρό αλλα αληθινό πέρα για πέρα. Ο ΠΑΟΚ έδειξε ότι ξέρει να κλειδώνει το αποτέλεσμα όταν χρειάζεται, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει να αφήσει στην άκρη το επιθετικό ρίσκο. Αυτό είναι στοιχείο ομάδας που θέλει να προχωρήσει μακριά.
Και τώρα, η Ριέκα. Εδώ θα φανεί αν ο ΠΑΟΚ απλώς άντεξε στην Αυστρία ή αν όντως είναι έτοιμος να πάει μέχρι τέλους. Ο αντίπαλος είναι σοβαρός, το εμπόδιο μεγάλο ίσως μεγαλύτερο από την Βόλφσμπεργκερ. Αλλά με την ίδια πειθαρχία, την ίδια ενέργεια και, ναι, την ίδια… τσαντίλα όταν τα πράγματα δυσκολεύουν, ο Δικέφαλος έχει κάθε λόγο να πιστεύει. Στο Κλάγκενφουρτ ο ΠΑΟΚ πέρασε και το τεστ χαρακτήρα. Αν συνεχίσει έτσι, η League Phase δεν θα πια ένας στόχος, αλλα θα είναι η λογική συνέχεια.