Ένας ΠΑΟΚ refuse to lose αλλά με πολλές παρατηρήσεις!

Ο ΠΑΟΚ άφησε δύο πολύτιμους βαθμούς στο Ράζγκραντ σε ένα από τα πιο γεμάτα ευρωπαϊκά παιχνίδια του τα τελευταία χρόνια. Το τελικό 3-3 με τη Λουντογκόρετς αφήνει γλυκόπικρη γεύση, γιατί ο Δικέφαλος του Βορρά έκανε πολλά για να κερδίσει, αλλά ακόμη περισσότερα λάθη για να μη φτάσει ποτέ στο «τρίποντο».

Από τα πρώτα δευτερόλεπτα φάνηκε η πρόθεση της ομάδας του Λουτσέσκου να επιβάλλει ρυθμό. Η διπλή φάση στο 35ο δευτερόλεπτο με Ιβάνουσετς και Κένι έστειλε ξεκάθαρο μήνυμα, ενώ και στο 11’ το σουτ του Τσάλοφ προϊδέαζε για βραδιά με πολλές τελικές. Στατιστικά, ο ΠΑΟΚ τελείωσε το ματς με 15 προσπάθειες – όσες και η Λουντογκόρετς – αλλά οι δικές του ήταν πιο «καθαρές», ειδικά στο τελευταίο δεκάλεπτο, όταν το παιχνίδι είχε μετατραπεί σε ροντέο.

Εκεί που χάθηκε το ματς για τον ΠΑΟΚ ήταν, ξανά, στην αμυντική του συμπεριφορά. Το 1-0 του Στάνιτς στο 33’ είναι φωτογραφία όλης της αδυναμίας: τέσσερις παίκτες δεν καταφέρνουν να σταματήσουν μια απλή διείσδυση, ο Οζντόεφ παραλίγο να σκοράρει αυτογκόλ, ο Παβλένκα σώζει προσωρινά και στο ρεμπάουντ η άμυνα απλώς… παρακολουθεί. Παρόμοιο μοτίβο και στα γκολ της ανατροπής: στο 2-2 ο ΠΑΟΚ πληρώνει ένα φάουλ που μοιάζει ανύπαρκτο και κυρίως τη χαλαρότητα στην πρώτη και τη δεύτερη κεφαλιά, στο 3-2 ο Καμαρά διώχνει πάνω σε αντίπαλο και η σέντρα του Βιντάλ βρίσκει τον Τσότσεφ να νικάει κατά κράτος τον Κεντζιόρα. Τρία γκολ, τρεις φάσεις στις οποίες η Λουντογκόρετς δεν χρειάστηκε να «χτίσει» κάτι σπουδαίο, απλώς εκμεταλλεύτηκε μαζεμένα λάθη.

Κι όμως, μέσα σε αυτό το σκηνικό, ο ΠΑΟΚ έδειξε γιατί φέτος αρνείται να χάσει. Αντέδρασε άμεσα μετά το 1-0, ισοφαρίζοντας στο 38’ με την κλάση του Ντεσπόντοφ, σε μια φάση που ξεκινά από την κάθετη του Ιβάνουσετς και τελειώνει με το εξωτερικό φάλτσο του Βούλγαρου στην παλιά του έδρα. Πριν καν πάνε στα αποδυτήρια είχε αγγίξει την ανατροπή σε στημένη φάση του ίδιου παίκτη. Στο δεύτερο μέρος ολοκλήρωσε το comeback με τον Βολιάκο στο 48’, ξανά από στημένο του Ντεσπόντοφ, επιβεβαιώνοντας πως ο ΠΑΟΚ έχει πλέον ένα από τα πιο επικίνδυνα πόδια στην Ευρώπη στις στατικές φάσεις.

Τα νούμερα ενισχύουν την εικόνα μιας ομάδας που έκανε πολλά σωστά δημιουργικά. Ο ΠΑΟΚ είχε 54% κατοχή, περισσότερες επιθέσεις (53 έναντι 36), περισσότερα κόρνερ (4-2) και σαφώς μεγαλύτερη συμμετοχή στο παιχνίδι, με 545 πάσες έναντι 424 και 476 ολοκληρωμένες (87% ακρίβεια, έναντι 86% της Λουντογκόρετς). Ανέκτησε και περισσότερες μπάλες (44-36), δείχνοντας ότι πατούσε καλύτερα στο γήπεδο και έτρεξε σχεδόν όσο και οι γηπεδούχοι (110,4 χλμ. έναντι 111,8). Το γεγονός ότι ο Μπόνμαν χρειάστηκε τέσσερις επεμβάσεις, μεταξύ των οποίων δύο τεράστιες στο 96’ και στο 99’ σε Ζίβκοβιτς και Κωνσταντέλια, ενώ ο Παβλένκα μόλις μία, λέει πολλά για το πώς εξελίχθηκε το τελευταίο δεκάλεπτο: ο ΠΑΟΚ πίεζε για το «κλέψιμο» της νίκης, η Λουντογκόρετς απλώς προσπαθούσε να κρατηθεί.

Η ισοφάριση του Μύθου στο 90’ είναι προϊόν αυτού του χαρακτήρα. Ο Κωνσταντέλιας κλέβει, τρυπάει κάθετα και σερβίρει έτοιμο γκολ στον νεαρό επιθετικό, ο οποίος τελειώνει ψύχραιμα τη φάση για το 3-3. Η πρώτη του κίνηση μετά το γκολ – να πάρει τη μπάλα και να τρέξει στη σέντρα – αποτυπώνει τη νοοτροπία της ομάδας: δεν τους αρκούσε ο βαθμός, ήθελαν την ανατροπή. Στις καθυστερήσεις, ο ΠΑΟΚ έφτασε δύο φορές μια ανάσα από το 3-4, όμως βρήκε απέναντί του έναν τερματοφύλακα σε βραδιά καριέρας.

Το τελικό αποτέλεσμα αφήνει το μεγάλο «γιατί». Γιατί μια ομάδα που κυριαρχεί σε κατοχή, πασάρει καλύτερα, δημιουργεί καθαρότερες φάσεις και δείχνει σωματικά φρέσκια μέχρι το 99’, φεύγει μόνο με έναν βαθμό; Η απάντηση βρίσκεται στην αμυντική της συμπεριφορά σε τρεις συγκεκριμένες στιγμές, αλλά και στη διαχείριση των στημένων φάσεων όπου ο ΠΑΟΚ έμοιαζε ευάλωτος. Ο Λουτσέσκου είδε την ομάδα του να παράγει ποδόσφαιρο ικανό για εκτός έδρας νίκες σε ευρωπαϊκό επίπεδο, αλλά και να «χαρίζει» γκολ που δεν ταιριάζουν σε σύνολο με τόσο υψηλές απαιτήσεις.

Από την άλλη, το ότι ο ΠΑΟΚ επιστρέφει δύο φορές στο σκορ σε μια έδρα όπως του Ράζγκραντ και τελειώνει το ματς «σφυροκοπώντας» τον αντίπαλο, δείχνει ομάδα με προσωπικότητα και βάθος. Ο βαθμός τον κρατά ζωντανό στο κυνήγι της πρόκρισης, αλλά ταυτόχρονα υπενθυμίζει πόσο μικρά περιθώρια λάθους υπάρχουν στο Europa League. Μέχρι τα μεγάλα ραντεβού με Μπέτις και Λυών μεσολαβεί το πρωτάθλημα, εκεί όπου το αποτέλεσμα στο Ράζγκραντ πρέπει να λειτουργήσει ως μάθημα: η ποιότητα και ο χαρακτήρας είναι εκεί, όμως χωρίς συγκέντρωση στα μετόπισθεν, τέτοια ματς θα μένουν για πάντα στη σφαίρα του «τι θα γινόταν αν…».