Μην πει κανείς, εκ των υστέρων, πως δεν υπήρχε στο buildup του τελικού ο κίτρινης απόχρωσης το-κύπελλο-το-παίρνουμε-ή-εμείς-ή-κανείς προϊδεασμός. Το pregame κλίμα, αυτό ήταν. Και μπορούσε, ο καθένας εύκολα να το μυρίσει στην περί την ΑΕΚ ατμόσφαιρα. Ο Ατρόμητος, κατόπιν τούτου, είχε τις εξής επιλογές. ‘Η θα έχανε ή θα έχανε. Εχασε. Φυσιολογικά. Το ματς είχε τη «θεία τύχη» να πάει στο 3-0. Και την τύχη, επίσης, να έχει προκριθεί σε αυτό η ομάδα του Σπανού. Δεν θα ήταν απίθανο, ως τον ημιτελικό άλλωστε έφτασε, να έχει προκριθεί στον τελικό η ομάδα του Μπέου. Είναι, ακριβώς, το σημείο (η σκέψη ενός Αχιλλέα στην καρδιά των γεγονότων) όπου ελευθερώνουμε τη φαντασία να ταξιδέψει...

Αν, στη «διαβούλευση» μετά το σφύριγμα Κάκου στο 90’+1’35’’, ο Σπανός ήταν αγύριστο κεφάλι και στήλωνε πόδια, ο «τυχερός» τελικός θα ευρισκόταν ενώπιον δύο σεναρίων. Ενα, η ομάδα που νίκησε 3-0 ήταν, ως υπαίτια της διακοπής του παιχνιδιού, η ομάδα που θα έχανε... 3-0 «στα χαρτιά», προφανώς η απονομή θα γινόταν κάποια άλλη μέρα στο Δημαρχείο Περιστερίου, και επιπλέον θα της αφαιρούνταν, της ΑΕΚ, πόντοι στη βαθμολογία του πρωταθλήματος. Δηλαδή, νεκροί. Σίγουροι νεκροί. Δεύτερο σενάριο, ο διαιτητής θα διέτασσε (και θα ανέμενε) να εκκενωθεί το Στάδιο, ο αγωνιστικός χώρος από ό,τι σκουπιδαριό είχε μαζευτεί, οι κερκίδες από όλο τον κόσμο, κίτρινο και μπλε, θα έψαχναν στις αποθήκες του ΟΑΚΑ και για καινούργια δίχτυα, και τα τελευταία επτάμισι λεπτά θα παίζονταν λίγο αργότερα από την ώρα που άρχισε το γλέντι-ΑΕΚ στα μπουζούκια. Το δεύτερο σενάριο θα «εξασφάλιζε» το τρόπαιο της ΑΕΚ. Αλλά δεν θα απέκλειε, ούτε αυτό, τους νεκρούς.

Το ποδόσφαιρο, όπως και καθένα από τα λοιπά ομαδικά σπορ, δεν έχει τη δύναμη να λύσει το πρόβλημα της ανεξέλεγκτης, έτσι όπως αυτή εκδηλώνεται στους αθλητικούς χώρους, «εξουσίας της βίας». Δεν είναι ίδρυμα, να θεραπεύει σαλεμένους που δεν σέβονται (πανό για) νεκρούς ή βάζουν στο σημάδι γυναικόπαιδα. Το πρόβλημα ξεπερνά το (οποιοδήποτε) άθλημα. Αν μιλήσουμε για λύσεις, αυτές φύσει παίρνουν γενιές. Γιατί λύσεις είναι η παιδεία, το βιοτικό επίπεδο, η καλλιέργεια ατομικής ευθύνης και συνείδησης, η κοινωνική ειρήνη, η επιμόρφωση, η κουλτούρα. Η «πάστα» του ανθρώπου. Η αύρα της κοινωνίας. Το σπίτι. Το σχολείο. Ο,τι υποσυνείδητα εννοούμε, όταν λέμε π.χ. «να κάνουμε τον τελικό στη Γερμανία».

Στην Ελλάδα το ποδόσφαιρο μπορεί μόνον, σαν σε κλεφτοπόλεμο, να αντιμετωπίζει «επί τόπου» τα περιστατικά. Εξυπνα, πρακτικά, ρεαλιστικά. Στην καλύτερη περίπτωση. Και, πάντως, το ποδόσφαιρο δεν μπορεί να λύνει τα προβλήματα. Αν κοιτάξει κανείς προσεκτικά τις φωτογραφίες της «εισβολής», θα δει στο μπούγιο και παιδιά. Δέκα, έντεκα, δώδεκα ετών. Παιδιά του διπλανού διαμερίσματος. Αναρωτιέσαι, για τα σπίτια.

Τι σημαίνει, αντιμετώπιση; Ενα απλό παράδειγμα. Δεν αρχίζει ο τελικός. Το μίνιμουμ. Αναβάλλεται. Ωσπου να δούμε τι θα κάνουμε. Αφού όλα είναι φως-φανάρι, προς τα πού πάει το έργο. Δεν θα άρχιζε, σε τέτοιες συνθήκες, πουθενά. Γλιτώνεις από πολλά, αν δεν αρχίσει. Αν μη τι άλλο προλαμβάνεις και δεν έχεις, ύστερα, το βάσανο πώς (αφού άρχισε) τελειώνει. Το διακόπτεις; Το λήγεις; Σφυρίζεις «να φύγουμε»; ‘Η, άντε κι άρχισε. Μια άλλη αντιμετώπιση θα ήταν να τον... διακόψουν οι ποδοσφαιριστές. Το ιδεατό. Ολοι μαζί. Φεύγουμε. Αφού έχουν τόση πρεμούρα να μπουν μέσα, ας παίξουν το υπόλοιπο αυτοί που θέλουν να μπουν μέσα. Και σίγουρα, φίλε, στο τέλος δεν πανηγυρίζεις! Και βρίσκεις και κάτι καλύτερο, να πεις. Οχι «αν έχει γίνει κάτι», όταν έχει γίνει όλο αυτό, αδελφέ Τράι...

Τρύπες

Το «πειθαρχικό δίκαιο» δεν σώζει, μονάχα λειτουργεί επικουρικά. Ενίοτε δε, μπορεί να οδηγεί και σε τραγέλαφο. Για παράδειγμα, τώρα «πρέπει» να τιμωρηθεί ο Σαρμιέντο του Ατρόμητου που χτύπησε οπαδό της ΑΕΚ! Συνέβη κάποτε και με τον Νικοπολίδη, εν αμύνη, στην Τούμπα. Το πειθαρχικό δίκαιο σώζει, μόνον όποιον πολιτικό θέλει (να το επικαλεστεί για) να βγει από την τι-λέμε-τώρα-στις-κάμερες αγωνία της ημέρας.

Το ελληνικό ποδόσφαιρο έχει το πιο αυστηρό πειθαρχικό πλαίσιο, δεν χρειάζεται (χώρια που είναι βαρβαρισμός και η ίδια η λέξη...) «αυστηροποίηση». Είναι τόσο αυστηρό που καταντά, από τον τρόμο της εφαρμογής, κενό γράμμα. Ανεφάρμοστο. Ολοι δείχνουν ανεκτικότητα στην ομάδα που εκάστοτε είναι στριμωγμένη, θυμίζω τη στάση της ΑΕΚ να λήξει όπως-όπως ο ημιτελικός στην Τούμπα και να μη γίνει χειρότερο για τον ΠΑΟΚ, από φόβο έως βεβαιότητα ότι την επόμενη φορά θα έλθει η σειρά τους να είναι αυτοί οι στριμωγμένοι. Εκείνο που χρειάζεται είναι εκείνο που εκκρεμεί, χρόνια τώρα. Να ευρεθούν οι αρραγείς μηχανισμοί, ενιαίας εφαρμογής των ήδη κείμενων κανονισμών.

Σήμερα, σε αυτό το κομμάτι, το όλο πλαίσιο είναι καταφανώς τρύπιο, και από τις τρύπες βρίσκει και μπαινοβγαίνει κόσμος και κοσμάκης. Προ μηνών, π.χ., η ΑΕΚ ήθελε να τιμωρηθεί... γρήγορα για να προλάβει να έχει κόσμο σε ματς που το θεωρούσε πιο κρίσιμο από εκείνο στο οποίο θα έπαιζε δίχως κόσμο. Εγινε. Το βρήκε μετά και ο ΠΑΟΚ πάτημα, ζήτησε ακριβώς το ίδιο, πέτυχε ακριβώς το ίδιο, ίση μεταχείριση. Τώρα, στη λογική της ταχύτητας κατά παραγγελίαν, πάμε ανάποδα. Από την εξπρές διαδικασία, στη χαλαρή. Δεν υπάρχει λόγος να βιαζόμαστε. Να περάσουν τα πλέι οφ, να μετατεθούν οι ποινές «του χρόνου», και ως τότε βλέπουμε…

Πηγή: Εξέδρα

Ατρόμητος Κύπελλο Ελλάδας ΑΕΚ