του Αλεσσάντρο Μερκιόρι
Στα 13 χρόνια παρουσίας στο Παρίσι του επενδυτικού ομίλου «Qatar Sports Investments», που ελέγχει το 87,5% της ομάδας εκτιμάται ότι έχουν ήδη δαπανηθεί κοντά στα 3δις ευρώ (!), από τα οποία, τα μισά, μόνο για την απόκτηση ποδοσφαιριστών. Και τι κατάφερε (;), μία τρύπα στο νερό.
Μοιάζει απίστευτο, εάν όμως κάποιος περιηγηθεί στα γραφεία της Παρί Σεν Ζερμέν, όχι πολύ μακριά από το Μουσείο του Λούβρου θα διαπιστώσει, με απογοήτευση ότι όλα κι όλα είναι δύο τα ευρωπαϊκά τρόπαια που εκτίθενται, σαν κόρη οφθαλμού, και σε ειδική γυάλα, λες και πρόκειται για τη διάσημη Τζοκόντα. Το Κύπελλο Κυπελλούχων του 1996: 1-0 τη Ράπιντ Βιέννης, στις Βρυξέλλες. Και το «κυπελλάκι» του Intertoto 2001: 0-0 εντός, και 1-1 εκτός με τη Μπρέσια.
Υπάρχουν, φυσικά κι άλλα τρόπαια, αλλά τα λεγόμενα εγχώρια: όπως τα 11 πρωταθλήματα (9 με την επενδυτική σφραγίδα του Κατάρ), τα 6 από τα 14 Κύπελλα, τα 6 από τα 9 Λιγκ Καπ. Και τίποτε άλλο. Θεωρητικά, θα μπορούσαν να είναι ήδη αρκετά για μία ομάδα, σχετικά νέα, που ιδρύθηκε μόλις το ’70. Πρακτικά όμως είναι υπερβολικά λίγα γιατί η επένδυση μαμούθ έγινε με αποκλειστικό στόχο και σκοπό την κατάκτηση του Champions League.
Του αποκαλούμενου και Κυπέλλου με τα «μεγάλα αφτιά», το οποίο άγγιξε στον τελικό του 2020 στη Λισαβόνα ωστόσο χάνοντάς το, 0-1 από τη Μπάγερν Μονάχου με «χρυσό» σκόρερ μάλιστα τον Γάλλο Κομάν, ειρωνεία της τύχης έναν από τους πρώην παίκτες της. Ήταν ο 3ος, χαμένος ευρωπαϊκός τελικός στην Ιστορία της Παρί Σεν Ζερμέν, μετά το Κυπελλούχων του ’97 (1-0 από τη Μπαρτσελόνα του Ρονάλντο), και το ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ της ίδιας χρονιάς με τη Γιουβέντους: 1-6 στο Παρίσι, 3-1 και πάλι για τους Ιταλούς στο (ουδέτερο) Παλέρμο. Ήταν όμως και η μεγαλύτερη απογοήτευση για τον ισχυρό ιδιοκτήτη, Νάσερ Αλ Κελαϊφί που έφτανε για πρώτη φορά τόσο κοντά στη βρύση, χωρίς όμως να καταφέρει, ούτε και τότε να πιεί νερό.
Δεν πτοήθηκε, ούτε το’ βαλε κάτω: εάν εκείνη τη χρονιά απέτυχε με ονόματα σαν τους Εμπαπέ, Νεϊμάρ και Ντι Μαρία, σκέφτηκε, θα πάρω τον Μέσι και θα το κερδίσω του χρόνου. Τίποτα όμως πάλι: ακόμη και με τον Αργεντινό σούπερ σταρ, η Παρί αποκλείστηκε δύο συνεχόμενες χρονιές στους 16 του Champions League, πρώτα από τη Ρεάλ Μαδρίτης και μετά από τη Μπάγερν Μονάχου, ενώ συνολικά από το 2011 έως σήμερα οι Γάλλοι έφτασαν έξι φορές μέχρι τους 16, τέσσερις μέχρι τους 8 και μία, το ‘21 στον ημιτελικό χάνοντας δύο φορές, μέσα, έξω από τη Μάντσεστερ Σίτι.
Κι όλα αυτά έχοντας ξοδέψει κοντά στα 3 δις ευρώ, από τα οποία το 1.5 για την απόκτηση των 74 αστέρων που κατά καιρούς βρέθηκαν στο Παρίσι, το υπόλοιπο για τις προσωπικές αμοιβές που είχαν συμφωνηθεί με τους διαφόρους Καβάνι, Παστόρε, Ιμπραχίμοβιτς, Σέρχιο Ράμος, Ντάνι Άλβες, Μπουφόν, Τιάγκο Σίλβα, Νεϊμάρ, Μέσι, Ντι Μαρία ή Εμπαπέ.
Κάλλιο αργά, παρά ποτέ, ο Κελαϊφί συνειδητοποίησε ότι η πολιτική του «πληρώνω πολλά, αλλά στην ουσία χωρίς αντάλλαγμα», όχι μόνο δεν καρποφόρησε, αλλά ήταν εντελώς λάθος. Άφησε, λοιπόν τον Μέσι να φύγει για τις Ηνωμένες Πολιτείες, άφησε και τον Νεϊμάρ να κάνει ό,τι θέλει στη Σαουδική Αραβία κι επειδή κουράστηκε από τα καπρίτσια του Εμπαπέ, το καλοκαίρι θ’ αφήσει και τον Γάλλο να συνεχίσει στη Ρεάλ Μαδρίτης διαλύοντας, μία και καλή ένα από τα ακριβότερα παζλ της παγκόσμιας μπάλας που είχε συναρμολογήσει με πολύ υπομονή και κυρίως χρήμα.
Από την άλλη όμως, θα είχε μεγάλη πλάκα εάν ο Εμπαπέ, πριν ντυθεί, όπως ήδη φημολογείται στα λευκά, με 5ετές συμβόλαιο, 26εκ. ευρώ το χρόνο και μπόνους υπογραφής 120εκ. ευρώ, αποχαιρετούσε το Παρίσι κατακτώντας το φετινό Champions League. Και ακόμη μεγαλύτερη, εάν με αντίπαλο τη Ρεάλ Μαδρίτης…
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις