Ο Κώστας Καίσαρης γράφει για τους φιλάθλους που βρίσκοντας τα γήπεδα της Βραζιλίας, αλλά δεν έχουν σχέση με το ποδόσφαιρο, και βλέπουν το Μουντιάλ σαν μια καλή ευκαρία για τουρισμό. Γράφει ο Κώστας Καίσαρης.
Μάπα το καρπούζι στον δεύτερο ημιτελικό. Ακόμα και μέχρι σήμερα να παίζανε Αργεντινή και Ολλανδία, πάλι στο μηδέν-μηδέν θα ήτανε το ματς. Κι αν έκανε καμιά φάση αυτός ο Ρόμπεν, πάλι θα ερχότανε από πίσω ο Ματσεράνο να τον κόψει. Συμβαίνουν αυτά στο ποδόσφαιρο: Ο ένας ημιτελικός να είναι πολλά με λίγα, να γράφει το κοντέρ 7-1, και ο άλλος να μασάς και να φτύνεις.
Από τα πρώτα δέκα λεπτά μίλαγε το ματς ότι η δουλειά πάει στο μηδέν-μηδέν, παράταση και πέναλτι. Και μόνο το ότι ο καλύτερος όλων ήταν ένα αμυντικό χαφ τα λέει όλα.
Γι' αυτό ενδεχόμενα ο εκφωνητής φώναζε τόσο πολύ δυνατά: Για να μην πάρει τους τηλεθεατές ο ύπνος. Εβαζε όμως τόσο δυνατά τις φωνές, και μάλιστα για το τίποτα, που ξύπναγε τα μικρά παιδιά, το ένα μετά το άλλο και βάζανε τα κλάματα.
Σώνει και καλά ότι παρακολουθούμε έναν «συγκλονιστικό ημιτελικό» σ' ένα ματς που δεν βλεπότανε με τίποτα. Λες κι άμα φωνάζεις πολύ γίνεται καλύτερο το παιχνίδι. Λες και απευθύνεσαι σε βλάκες, που δεν έχουν συναίσθηση του τι βλέπουν. Οι τηλεθεατές να χασμουριούνται κι αυτός να λέει «δεν έχετε παράπονο, πάμε στα πέναλτι».
Με δεδομένο λοιπόν ότι τον τελικό θα τον μεταδώσει ο Σπυρόπουλος, ένα ματς έμεινε μόνο για να τελειώσει το μαρτύριο των εκφωνητών από τα στούντιο της Αγίας Παρασκευής. Σκέψου δηλαδή να είχανε πάει και στη Βραζιλία πώς θα κάνανε: Θα κονομάγανε οι ωτορινολαρυγγολόγοι από τα σπασμένα τύμπανα.
Και μιας όπως είπαμε, θέαμα μέσα στο γήπεδο στον δεύτερο ημιτελικό δεν υπήρχε, να μιλήσουμε για τις εξέδρες. Που σε όλα τα ματς είναι ίδιες. Λες και δεν πρόκειται για θεατές ποδοσφαιρικού αγώνα, αλλά για καρναβαλιστές.
Κι όχι επειδή το Μουντιάλ γίνεται στη Βραζιλία. Καρναβάλια είναι όλοι αυτοί οι καραγκιόζηδες, ειδικά οι άνδρες, που βάφονται με τα εθνικά χρώματα, λες και είναι Ινδιάνοι.
Φοράνε περίεργες στολές και αξεσουάρ (φωτο) και περιμένουνε μήπως και τους δείξουνε τα μάτριξ. Δεν βλέπουνε το ποδόσφαιρο. Δεν βλέπουνε τι γίνεται μέσα στο γήπεδο. Στις γιγαντοοθόνες είναι καρφωμένο το βλέμμα τους, μπας και τους δείξει ο σκηνοθέτης.
Και δεν είναι τυχαίο ότι πάντα αυτός που δείχνουν τα μάτριξ βλέπει την εικόνα του και πανηγυρίζει. Δεν πρόκειται για οπαδούς. Για τουρίστες πρόκειται στη μεγάλη πλειοψηφία. Γι' αυτό και το ποσοστό σε γυναίκες και σε μικρά παιδιά είναι τόσο μεγάλο.
Ποτέ δεν υπάρχουν τόσα γυναικόπαιδα στην εξέδρα σε ματς συλλόγων. Στη Βραζιλία οι περισσότεροι έχουν πάει για τουρισμό. Κάποιοι που έχουν την οικονομική δυνατότητα, δηλαδή, να κάνουν οικογενειακώς αυτό το ταξίδι, συνδυάζοντας με το ποδόσφαιρο. Και με το οποίο ποδόσφαιρο δεν έχουν ιδιαίτερη σχέση.
Γι' αυτό και βάφονται λες και βγάζουν χαρτζιλίκι στη Ράμπλα. Δεν είναι ποδοσφαιρικό κοινό αυτό. Εχω προσωπική πείρα από τον τελικό του Μουντιάλ το 2006 στο Βερολίνο. Ολοι γύρω-γύρω καλεσμένοι των χορηγών, άσχετοι με την μπάλα.
Ακριβώς πίσω μου, πατέρας και γιος, Ιταλοί, ντυμένοι με σημαίες να με ρωτάνε στα πέναλτι ποιος είναι κάθε φορά ο Ιταλός που το εκτελεί. Σε τελικούς Τσάμπιονς Λιγκ, αντίθετα, ο συσχετισμός οπαδού και τουρίστα είναι 90-10. Στους τελικούς ανάμεσα σε συλλόγους, είτε μιλάμε για το πέταλο είτε για την εξέδρα των επισήμων, κυριαρχεί ο οπαδός. Αυτός που έκανε το ταξίδι για να δει την ομάδα του. Στο Μουντιάλ αυτός που κυριαρχεί είναι ο τουρίστας. Και κατά περίπτωση με τα συναφή καραγκιοζιλίκια. Αυτά
H δηµοκρατία σε κίνδυνο. Ο Κουβέλης διέγραψε από τη ΔΗΜΑΡ τον Ψαριανό.
-Οbserver
Δύο είναι τα θέµατα που όλοι έχουνε γνώµη και άποψη: Το ποδόσφαιρο και η πολιτική
ΜΟΝΟ ο Θόδωρος Πάγκαλος δεν είπε τη γνώµη του για το 7-1 της Γερµανίας µε τη Βραζιλία. Οπως επίσης και ο Γεράσιµος Γιακουµάτος, που σαν τρόφιµος του «Καραϊσκάκης» είναι γνώστης του αντικειµένου.
Ολοι οι άλλοι Ελληνες είχανε κάτι να πούνε. Μέχρι και η Αλέκα Παπαρήγα: Οτι «η εθνική Γερµανίας, επειδή βασίζεται στην Μπάγερν, έχει οµοιογένεια, ενώ οι παίκτες της Βραζιλίας είναι διασκορπισµένοι δεξιά και αριστερά». Εδώ η Αλέκα δεν µπορεί να βρει άκρη µε τον Μαρξ και τον Λένιν, ψάχνει να βρει στο ποδόσφαιρο.
Τα έχουµε ξαναπεί: Δύο είναι τα θέµατα που όλοι ανεξαιρέτως έχουνε γνώµη και άποψη: Το ποδόσφαιρο και η πολιτική.
Να µιλήσεις για ζωγραφική, για ψάρεµα, για µαγειρική, για αεροναυπηγική, πρέπει να έχεις γνώση του αντικειµένου. Στο ποδόσφαιρο και στην πολιτική δεν χρειάζεται απολύτως τίποτα. Ολοι τα ξέρουν όλα.
Πολύ περισσότερο µάλιστα όταν έχει συµβεί να κλοτσήσουν και το τόπι. Οπως ο Λουτσιάνο, πρώην ποδοσφαιριστής του Ολυµπιακού, της Σκόντα, του Πανιωνίου, του Ατρόµητου κλπ. Εξαιρετικά ευγενής όµως έσπευσε να διευκρινίσει για το 7-1: «Δεν θέλω να κατηγορήσω τον συνάδελφο». Τον Σκολάρι δηλαδή. Με τον Λουτσιάνο να έχει κάνει τον προπονητή µια εβδοµάδα στο Αιγάλεω και δέκα µέρες στη Νίκη Βόλου.
Το πιο σωστό είναι να ορκίζονται όλοι οι διοικητές των τραπεζών
ΑΠΟΡΙΑ που έχει διατυπωθεί και στο παρελθόν: Για τους πολιτικούς που ανακατεύουν την εκκλησία στις βρωµοδουλειές τους. Πάει και αντίστροφα όµως: Τι λόγο έχει η εκκλησία να αποδέχεται αυτόν τον ρόλο και να νοµιµοποιεί τις δουλειές και κατ' επέκταση τις βρωµοδουλειές των πολιτικών;
Τις προάλλες ήτανε που ορκίστηκε ως νέος διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος ο Γιάννης Στουρνάρας. Τι δουλειά έχει δηλαδή το τραπεζικό σύστηµα µε την εκκλησία; Εµπλέκονται δηλαδή πουθενά οι δραστηριότητές τους; Οι αρµοδιότητές τους;
Με τον όρκο που έδωσε δηλαδή ο όποιος Στουρνάρας θα δίνει λόγο των πράξεών του στον Θεό; Αµα είναι έτσι, γιατί να ορκίζεται µόνο ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας και να µην ορκίζονται οι διοικητές όλων των τραπεζών; Επειδή τα λεφτά που διαχειρίζονται είναι λιγότερα;
Αν είχε ορκιστεί π.χ. ο Βαγγέλης, κατά κόσµον Αγγελος Φιλιππίδης, (φωτό) σαν νταραβεριτζής του Ταχυδροµικού Ταµιευτηρίου, ίσως ήταν προσεκτικός και να µην έφτανε µέχρι την Ιστανµπούλ και τις φυλακές του Μάλτεπε.
Σε τι µπορεί να δεσµεύει όµως ο όρκος, τον οποίον διαχειρίζεται το δηµόσιο χρήµα; Οτι θα φοβηθεί την τιµωρία του Θεού και το ενδεχόµενο, όταν αποχωρήσει από τον µάταιο αυτόν κόσµο, να βρεθεί στην κόλαση; Πλάκα κάνουµε;
Πόσες φορές δηλαδή είχε ορκιστεί στη διάρκεια της πολιτικής διαδροµής του ο Ακης Τσοχατζόπουλος; Πάνω από δέκα. Τον εµπόδισε σε τίποτα το ότι εναπόθεσε την παλάµη του στο ιερό ευαγγέλιο; Και µε τα δυο χέρια είχε πέσει στο δηµόσιο χρήµα.
ΕΡΩΤΗΣΗ
Επτά γκολ και από διακόσια εκατοµµύρια Βραζιλιάνους δεν αυτοκτόνησε ούτε ένας;
Πηγή: Goal
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις