Ο Αλέξανδρος Σόμογλου γράφει για τους Γερμανούς που όταν έφθασαν στο ποδοσφαιρικό τους ναδίρ, έχτισαν από το μηδέν μία νέα "βιομηχανία" και είχε έρθει η ώρα να επιβραβευτούν.
Καταλαβαίνω ότι πολλοί από εσάς -όπως κι εγώ- κοντέψατε να κάνετε θρύψαλα την τηλεόρασή σας βλέποντας το πορτοκαλί ταγέρ της Ανγκελα Μέρκελ να φωσφορίζει από χαρά τη στιγμή που ο Ριτσόλι σφύριξε για τελευταία φορά στον μεγάλο τελικό του Ρίο. Ομως, επειδή καλό είναι να μην μπερδεύουμε το ποδόσφαιρο με την πολιτική, οφείλουμε άπαντες να παραδεχτούμε τους Γερμανούς για το συγκεκριμένο τους επίτευγμα.
Οχι επειδή εμφάνισαν καμία υπερομάδα -άλλωστε απέναντι στην Αργεντινή αποδείχτηκε ότι το ιστορικό 7-1 επί της Βραζιλίας αποτελούσε περισσότερο προϊόν της θλιβερής εικόνας της οικοδέσποινας-, αλλά επειδή όταν βρέθηκαν στο δικό τους ποδοσφαιρικό ναδίρ, κατέβασαν διακόπτες, άλλαξαν ασφάλειες και με τη μεθοδικότητα που τους διακρίνει έχτισαν από το μηδέν μια νέα σύγχρονη ποδοσφαιρική βιομηχανία.
Και δεν το έκαναν στηριζόμενοι στα άνοστα συστατικά που μας παρήγαγαν για χρόνια αποτελεσματικές πλην όμως «ανέραστες» εθνικές ομάδες, αλλά δημιούργησαν ένα διαφορετικό και σαφώς πιο ελκυστικό DNA που είναι σίγουρο ότι ακόμη κι αν είσαι αντιγερμανός σε γοητεύει. Ισως μάλιστα γι' αυτόν τον λόγο ο θεός του ποδοσφαίρου επέλεξε να τους στέψει παγκόσμιους πρωταθλητές με ένα γκολ-ποίημα. Ισως γι' αυτόν τον λόγο δεν θέλησε να κρίνει τον χθεσινό τελικό από μια στημένη φάση ή κάποιο πέναλτι, αλλά από μια εκτέλεση-ζωγραφιά του Μάριο Γκέτσε.
Ενός παιδιού προϊόν αυτής ακριβώς της βιομηχανίας που ήταν μόλις δώδεκα χρόνων στο βατερλό του Euro 2004, όταν τα «πάντσερ» αποκλείονταν από την πρώτη φάση των ομίλων. Εκείνη τους η αποτυχία αποτέλεσε ουσιαστικά την απαρχή της αναδόμησης, της αναγέννησης του γερμανικού ποδοσφαίρου. Γι' αυτή τη δεκαετή πορεία οι Γερμανοί αξίζουν και με το παραπάνω τη χθεσινή επιβράβευση.
Για τον Λιονέλ Μέσι η πολύχρονη προσπάθεια καταδίωξης του φαντάσματος που ακούει στο όνομα Ντιέγκο Μαραντόνα δεν έμελλε να στεφθεί με επιτυχία. Και νομίζω ότι δύσκολα θα τα καταφέρει και στο μέλλον. Γιατί, κακά τα ψέματα, χωρίς κατάκτηση Μουντιάλ κανένας ποδοσφαιριστής δεν δικαιούται να διεκδικεί τον τίτλο του κορυφαίου παίκτη όλων των εποχών. Αυτό είναι το Αγιο Δισκοπότηρο και μόνο όσοι το έχουν στην κατοχή τους δικαιούνται να ανήκουν στο κλειστό κλαμπ των «ιερών τεράτων» που συμμετέχουν στο debate για τον κορυφαίο των κορυφαίων.
Το Μουντιάλ τελείωσε, με το γκολ του Γκέτσε ισοφαρίστηκε το ρεκόρ παραγωγής τερμάτων όλων των εποχών και είναι σίγουρο ότι όλοι μας θα το θυμόμαστε ως μια υπέροχη ανάμνηση. Περάσαμε υπέροχα, περάσαμε μαγικά και άντε τώρα να κάνουμε υπομονή άλλα τέσσερα χρόνια.
ΥΓ. 1: Οσες ώρες κι αν περάσουν μετά το τέλος του τελικού προσπαθώ να καταλάβω αν ο Παλάσιο και ο Ιγκουαΐν είναι τόσο μέτριοι επιθετικοί ή αν είναι τόσο δύσκολο τελικά για έναν κυνηγό να κερδίσει σε φάση τετ α τετ τον Μάνουελ Νόιερ. Το σίγουρο είναι ότι ο ξανθομάλλης κίπερ απέδειξε και χθες ότι έχει φέρει μια δική του διάσταση στη θέση του τερματοφύλακα. Και αν σκεφτεί κανείς ότι τώρα ξεκινούν τα πιο ώριμα χρόνια της καριέρας του, είναι τρομακτικό να αναλογιστεί το πού μπορεί να φτάσει.
ΥΓ. 2: Μήπως, αλήθεια, ήρθε η ώρα να δοθεί η Χρυσή Μπάλα σε έναν τερματοφύλακα; Λέω εγώ τώρα...
Πηγή: Goal
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις