Στην 117χρονη Ιστορία τους ως «Sbg Atalanta» και στην 105χρονη ως «Atalanta Bergamasca Calcio», οι «Nerazzurri» του Μπέργκαμο είχαν κατακτήσει όλα κι όλα, ένα Κύπελλο Ιταλίας, το μακρινό 1962-’63. Πήγαν και ήρθαν στην Serie B δώδεκα φορές. Μία έπεσαν και στην 3η κατηγορία, από τότε όμως που επέτρεψαν, το 2011, στη Serie A όχι μόνο μεταμορφώθηκαν σε μία εντελώς διαφορετική ομάδα, αλλά εγκαταστάθηκαν, για τα καλά σε μία από τις πλέον υπολογίσιμες δυνάμεις, τόσο της ιταλικής, όσο της ευρωπαϊκής πραγματικότητας.

 Πως τα κατάφεραν ή ποιο ήταν το μυστικό τους; Απλούστατα, ακολούθησαν μία συγκεκριμένη πολιτική και μία εξειδικευμένη στρατηγική: του αγοράζω φθηνά, όσο περισσότερο γίνεται και του ξανά πουλάω το διπλάσιο ή και το τριπλάσιο, όσο ακριβότερα γίνεται.

 Στο ποδόσφαιρο του σήμερα και με τα τρελά νούμερα που κυκλοφορούν στο χρηματιστήριο της μπάλας δεν υπάρχει άλλος τρόπος να συντηρηθεί μία τόσο ακριβή, σε ετήσια βάση εταιρία και ούτε να σωθεί ο εκάστοτε ισολογισμός της. Μόνο αγοράζοντας φθηνά και πουλώντας ακριβά κατάφερε η Αταλάντα, όχι μόνο να μην χρωστάει ούτε ευρώ τσακιστό στον οποιονδήποτε, αλλά και να βγάζει κάθε χρόνο κέρδη ρεκόρ.

 Μέχρι το 2011, το καμάρι του Μπέργκαμο είχε το κατεξοχήν παρατσούκλι της «ομάδας ασανσέρ», που έπεφτε και ξανά ανέβαινε ανά τρία χρόνια. Και που είχε χαρίσει στο ιταλικό calcio κάποιες μεγάλες προσωπικότητες όπως τους Σιρέα, Ντοναντόνι, Πίππο Ιντσάγκι, Βιέρι, Ντονάτι, Ντόνι, Βέντολα ή Πατσίνι.

 Μετά ήρθε το δίδυμο Τζανπιέρο Γκασπερίνι, σήμερα στον πάγκο της Ρόμα και Τζοβάννι Σαρτόρι, στη γενική διεύθυνση, σήμερα της Μπολόνια φέρνοντας μία εντελώς διαφορετική, έως επαναστατική φιλοσοφία: με τους ποδοσφαιριστές απαγορεύεται να δενόμαστε συναισθηματικά όπως κάνουν οι φίλαθλοι. Ουδείς παίκτης είναι αναντικατάστατος, αλλά όλοι τους αποτελούν σημαντικά εργαλεία για να μας φέρουν, κάθε χρόνο περισσότερα και περισσότερα χρήματα.

 Τολμηρή ή παρακινδυνευμένη στρατηγική, όσο θέλετε, αλλά το βέβαιο είναι ότι μ’ αυτόν τον τρόπο η Αταλάντα, από αδιάφορη επαρχιακή μεταμορφώθηκε σε μία ομάδα φαινόμενο, που βγήκε πέντε φορές στο Champions League, που μία χρονιά λίγο έλειψε να κατακτήσει το πρωτάθλημα και που πέρυσι κατάφερε να κατακτήσει ολόκληρο Europa League. Κάθε χρόνο αγοράζοντας φθηνά και πουλώντας ακριβά, κι ας βυθίζοντας οι φίλαθλοι σε κατάθλιψη εκτιμώντας ότι η ομάδα, χρόνο με τον χρόνο αποδυναμωνόταν. Το αντίθετο συνέβαινε: γιγάντωνε.

 Το τελευταίο λαμπρό παράδειγμα του πώς να βγάλεις τα τριπλάσια χρήματα απ’ όσα ξόδεψες ήταν η πώληση του Αργεντινού επιθετικού, αλλά με ιταλικό διαβατήριο Ματέο Ρετέγκουϊ. Τον αγόρασε πέρυσι από την Τζένοα, με 21εκ. ευρώ και τον πούλησε φέτος στη σαουδαραβική, Αλ Καντσιάχ με 70. Έπαιξε βέβαια καθοριστικό ρόλο και η επιθυμία του ιδίου, γιατί δεν θα ήταν απλό για κανέναν ν’ απορρίψει αποδοχές 80εκ. ευρώ για τα επόμενα τέσσερα χρόνια.

 Ο Ρετέγκουϊ ήταν η δεύτερη ακριβότερη μεταγραφή στην Ιστορία της Αταλάντα, μετά τον Δανό, Ράσμους Χόιλουντ που είχε αγοραστεί με 20εκ. από τη Στουρμ Γκρατς και πουλήθηκε πρόπερσι με 88εκ. στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Άλλα παραδείγματα (;), επειδή είναι δεκάδες θα προσπαθήσουμε να θυμίσουμε τα σημαντικότερα.

 Ο Ολλανδός Κουπμάινερς, αγοράστηκε 14εκ. από την Άλκμαρ και πουλήθηκε στη Γιουβέντους με 59. Ο Κρίστιαν Ρομέρο με 17 από τη Γιουβέντους και πουλήθηκε 52 στην Τόττεναμ. Ο Κουλουσέφκι με 5 και πουλήθηκε στη Γιουβέντους με 39. Ο Κέσι αγοράστηκε με 8 και πουλήθηκε στη Μίλαν με 32. Ο Μπαστόνι ήταν γέννημα θρέμμα της Αταλάντα και πουλήθηκε στην Ίντερ με 31. Ο Κριστάντε αγοράστηκε από τη Μπενφίκα με 5 και πουλήθηκε στη Ρόμα 30.

 Ο Γκοσένς αγοράστηκε με 4 και πουλήθηκε στην Ίντερ 28. Ο Μαντσίνι αγοράστηκε με 2 και παραχωρήθηκε στη Ρόμα με 24. Ο Ντιαλό αγοράστηκε 1.5 και πουλήθηκε στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ με 21. Ο Καστάνιε αγοράστηκε από τη Γκενκ με 6.5 και δόθηκε στη Λέστερ με 20.9. Ο Γκαλιαρντίνι είχε αγοραστεί με 2 και πουλήθηκε στην Ίντερ με 20.5. Ο Ρουτζέρι ήταν γέννημα θρέμμα του Μπέργκαμο και πουλήθηκε φέτος 17εκ. στην Ατλέτικο Μαδρίτης. Ενώ και ο Αντεμόλα Λούκμαν, που είχε αγοράσει με 15εκ. από τη Λειψία ετοιμάζει τις βαλίτσες του για την Ίντερ, όχι όμως με λιγότερα από 40. Καλά έλεγε ο Σαρτόρι: με τους παίκτες απαγορεύεται να δεθείς συναισθηματικά…           

Ρετέγκουι Αταλάντα