του Χρήστου Κωνσταντινίδη
Ήταν πολύ δύσκολο για την ΑΕΚ να νικήσει τον Ολυμπιακό. Ο κόσμος έμεινε στο τέλος και χειροκρότησε αναγνωρίζοντας την προσπάθεια των παικτών του Ματίας Αλμέιδα. Δεν τα έβαλε με κανέναν ποδοσφαιριστή, ούτε με τον μοιραίο
Έχει τελειώσει το παιχνίδι με τον Ολυμπιακό στη Φιλαδέλφεια. Το ρολόι στο αριστερό χέρι μετράει τους σφυγμούς. Είναι στα ύψη. Είναι σίγουρο, ότι και οι άλλες 33.000 ψυχές μέσα στο γήπεδο είχαν ανάλογες ή και περισσότερες ταχυπαλμίες. Δεν ξέρω πόσο διαφορετικό είναι να είσαι ΑΕΚ. Οι οπαδοί οποιασδήποτε ομάδας νιώθουν ξεχωριστοί και διαφορετικοί από τους υποστηρικτές άλλων συλλόγων. Αυτό που ξέρω και δεν νομίζω να το αμφισβητήσει κανείς, είναι ότι είναι της μοίρας γραφτό του Ενωσίτη να ζει με τα πιεσόμετρα παραμάσχαλα και τα Zanax στην τσέπη.
Ίσως και αυτό το χαροπάλεμα σε κάθε αγώνα να είναι η ομορφιά που βρίσκει ο οπαδός της ΑΕΚ στην ομάδα του. Του αρέσει να μονομαχεί με τον Χάρο κάθε Κυριακή, σαν τον Διγενή στα Μαρμαρένια Αλώνια. Είναι ψυχοφθόρο συναίσθημα. Αλλά όμορφο. Για όσους καταφέρνουν και επιζούνε από αυτήν τη δοκιμασία.
Βγαίνει ο Ενωσίτης από την «Αγιά Σοφιά» και νιώθει λες και έχει παρακολουθήσει αρχαία τραγωδία, στο τέλος της οποίας έχει επέλθει η κάθαρση… αλλά όχι με τον ιδανικό τρόπο. Γιατί στην αρχαία τραγωδία έρχεται ο από μηχανής θεός και σώζει τους ήρωες από την καταστροφή.
Στο ματς με τον Ολυμπιακό για την 8η αγωνιστική των πλέι οφ της Super League, δεν ήρθε κάποια καταστροφή για την ΑΕΚ. Αλλά διάολε, όταν ο λαβωμένος ΠΑΟΚ έχει πάρει ισοπαλία στη Λεωφόρο από τον Παναθηναϊκό και η ομάδα σου έχει σπαταλήσει τη μία ευκαιρία μετά την άλλη, τότε ο οπαδός της Ένωση νιώθει, ότι χάθηκαν πλέον τα πάντα. Ένα γκολ περίμεναν για να πανηγυρίσουν και δεν ήρθε ποτέ. Εν τέλει τους έμεινε ένας πανηγυρισμός στο 1-1 του ΠΑΟΚ από τον Τόμας στο 60’, ο οποίος αποδείχτηκε… πικρός. Γιατί η ομάδα τους δεν έκανε αυτό που έπρεπε.
Ήταν πολύ δύσκολο να νικήσει απόψε τον Ολυμπιακό. Προσέκρουσε πάνω σε έναν πολύ καλό Τζολάκη, έναν Σωκράτη που έβγαλε εγωισμό και έναν Ροντινέι που έκοβε πάνω στη γραμμή ό,τι περνούσε. Οι Πειραιώτες έπαιξαν για το γόητρό τους, άντεξαν το σφυροκόπημα, ενώ θα μπορούσαν να χτυπήσουν και οι ίδιοι την ΑΕΚ στις αντεπιθέσεις. Είχαν ευκαιρίες, ίσως και πιο κλασσικές, οι οποίες αν έμπαιναν γκολ, τώρα τα συναισθήματα θα ήταν περισσότερο αρνητικά.
Ο κόσμος έμεινε στο τέλος και χειροκρότησε αναγνωρίζοντας την προσπάθεια των παικτών του Ματίας Αλμέιδα. Δεν τα έβαλε με κανέναν ποδοσφαιριστή, ούτε με τον μοιραίο κατά τη γνώμη μου Λιβάι Γκαρσία. Αυτό δείχνει και έναν πολιτισμό, ότι η εξέδρα αρχίζει και ωριμάζει. Είναι θετικό. Και πάλι όμως, παρά αυτές τις σκέψεις που έρχονται για να ηρεμήσουν την καρδιά και να απαλύνουν τη στενοχώρια, το γαμώτο παραμένει.
Λίγο περισσότερο ψυχή ήθελε ο επιθετικός από το Τρινιντάντ και Τομπάνγκο, σαν και αυτή που έδειξε ο Άμραμπατ, ο οποίος σήμερα κατ’εμέ ήταν ο πρωταγωνιστής, αν και στο παρελθόν του έχει ασκηθεί μεγάλη κριτική και από τον υπογράφοντα. Κατάπιε ατελείωτα χιλιόμετρα ο Μαροκινός, ενώ μετά την αλλαγή του Μοχαμαντί που έπαιξε αναγκαστικά ως δεξιός μπακ, είχε και αμυντικό ρόλο. Λαβώθηκε πολύ η ΑΕΚ στα πλέι οφ. Έχασε τον Αραούχο, ο Σιντιμπέ που είχε ανέβει τραυματίστηκε στην Τούμπα και ήταν ανέτοιμος. Οπότε με την περιπέτεια του Ρότα στη Λεωφόρο ο Αλμέιδα δεν είχε πολλές επιλογές. Ή θα έβαζε τον Πινέδα που έβγαλε μάτια με Παναθηναϊκό ως δεξιός μπακ, είτε θα πήγαινε σε λύσεις εκ των έσω, για να προφυλάξει τον Μεξικανό που έπαιξε με ενοχλήσεις και εμπύρετος την προηγούμενη αγωνιστική.
Το είπε ο Αργεντινός τεχνικός στη συνέντευξη Τύπου, σήμερα, πόσο χτύπησαν την ομάδα οι ιώσεις. Όλοι με μάσκες κυκλοφορούσαν, ακόμα και στα οικογενειακά τραπέζια.
Ομολογώ, ότι πρέπει να δώσω credits στον Αθανασιάδη που ήταν πολύ καλός, αλλά και στους αμυντικούς του που διατήρησαν τη σοβαρότητά τους και τη συγκέντρωσή τους. Μάλιστα ο Μουκουντί ανέβαινε από την αρχή του ματς από πίσω και λειτουργούσε σαν φορ, αλλά δεν του βγήκε. Ο Σιμάνσκι έδωσε και αυτός τον υπέρ πάντων αγώνα, ο Γιόνσον επίσης, ο Γκατσίνοβιτς, αλλά και ο βετεράνος με την καρδιά 20χρονου, Χατζισαφί.
Κλείνοντας, θέλω να πω, ότι ακόμα ηχεί στα αφτιά μου η δήλωση του Αλμέιδα που έχει επαναλάβει αρκετές φορές σε συνεντεύξεις Τύπου. Το πρωτάθλημα θα κριθεί στο τελευταίο δευτερόλεπτο της τελευταίας αγωνιστικής. Ίσως και να έπεσε έξω ο «Πελλάδο», ακόμα όμως έχουμε δύο αγωνιστικές, για να δούμε, αν θα διαψευστεί ή θα επαληθευτεί. Εξάλλου κανείς δεν περίμενε δύο ισοπαλίες σήμερα σε Φιλαδέλφεια και Λεωφόρο, που σημαίνει, ότι οι εκπλήξεις μπορεί να μην έχουν τελειωμό. Ή έτσι τουλάχιστον σε αυτές ελπίζει ο κάθε Ενωσίτης.
ΥΓ: Δέχτηκα κάποιες παρατηρήσεις για την δεύτερη εκπομπή «Παίξτε Μπάλα» - Powered by Sportdog, με αφορμή την παρέμβαση συναδέλφου από το ελεύθερο ρεπορτάζ-δηλωμένου Ολυμπιακού. Στον πρόλογό του άσκησε κριτική στην εκπομπή και στο πως κάνουμε τη δουλειά μας. Μάλιστα δέχτηκα ερώτηση, γιατί δεν παρενέβην για να απαντήσω, αφού το χιούμορ του μπορεί να παρεξηγηθεί επικίνδυνα.
Θα ήθελα να πω, ότι οι αξιακοί μου κανόνες, δεν μου επιτρέπουν να αντιμιλήσω σε μεγαλύτερους ανθρώπους, ειδικά σε εμπειρότερους δημοσιογράφους. Προσωπικά δεν έχω ασκήσει σε δημόσιο διάλογο κριτική για τη δουλειά συναδέλφων.
Όσον αφορά το ρεπορτάζ, ο καθένας προσπαθεί να διατηρεί κάποιες ισορροπίες. Αν κάποιοι δεν τις σέβονται και υιοθετούν την τοξικότητα του κάθε άρρωστου οργανισμού, για να βγει μετά και να το παίξει μάγκας στους φίλους του, είναι κακό του κεφαλιού του. Με συγχωρείτε, αλλά δεν μπορώ να ακολουθήσω αυτήν τη λογική.
Εδώ στο Sportdog όλοι μας έχουμε συμπάθειες προς κάποια ομάδα. Με τον Γιώργο Κτενά που επιμελούμαστε τις συνεντεύξεις, αναπτύξαμε έναν επαγγελματισμό, ούτως ώστε να μιλάμε με όλους, ανεξαρτήτου χρώματος και πολιτικών πεποιθήσεων. Αν αφήνεις τον οπαδισμό να σε κυριεύει και προκαλείς, τότε δεν θα σου μιλά κανείς και εν τέλει δεν θα μπορείς να κάνεις τη δουλειά σου. Εμείς αυτήν τη συνταγή την ακολουθούμε πιστά και δεν θα παρεκκλίνουμε. Γιατί σήμερα είμαστε κιτρινόμαυροι, ερυθρόλευκοι, πράσινοι ή ασπρόμαυροι. Αύριο όμως θα είμαστε γαλανόλευκοι και σε τέτοιες περιστάσεις χρειάζεται ομοψυχία και όχι αρνητισμό.
Σαράντα φορές θα το πω λοιπόν, ότι ο σεβασμός πρέπει να είναι αμοιβαίος. Όταν σου δίνουν βήμα να μιλήσεις, πρέπει να μεταφέρεις τη θέση και όχι το κλίμα που επηρεάζει τα εγκεφαλικά σου κύτταρα…
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις