"Εκτός εαυτού" ο Νίκολιτς! Φωνές ΑΕΚ για Βίντα, διαιτησία και... 100-0 ΠΑΟΚ

Μετά από τρεις στροφές πρωταθλήματος και μία Κυπέλλου, είναι λογικό να δυναμώνουν οι φωνές από τις ομάδες που σχετίζονται με τη διαιτησία. Στην ΑΕΚ οι φωνές εντάθηκαν μετά τη Λιβαδειά και συγκεκριμένα μετά την ανάλυση του Γάλλου αρχιδιαιτητή Στεφάν Λανουά για την επίμαχη φάση στο ματς με τον Λεβαδειακό που έδωσε αφορμή και έναυσμα στους οργανισμούς των αντίπαλων ομάδων να μιλήσουν για εύνοια και άλλα πολλά. Ο πρόεδρος της ΚΕΔ συμπεριέλαβε την πιο αμφισβητούμενη φάση της 3ης αγωνιστικής, στην οποία οι γηπεδούχοι σκόραραν αλλά το τέρμα τους ακυρώθηκε για φάουλ στην αρχή της φάσης, με τον Γάλλο να κρίνει ότι έπρεπε να δοθεί πλεονέκτημα.

Διαβάστε επίσης...

Άλλο ΠΑΟΚ κι άλλο... Μπρινιόλι - Προκαλεί για να "γλιτώσει" ο Λουτσέσκου!

Επίθεση Λουτσέσκου σε ΜΜΕ Αθήνας για τη διαιτησία του ΠΑΟΚ: "Προκαλούν βία"

Αυτό ήταν! Στην Ένωση πέρασαν στην αντεπίθεση άμεσα, επικοινωνιακά πάντα και με αφορμή το ματς Κυπέλλου στο χωράφι του Αιγάλεω, όπου κιτρινίστηκε ο Βίντα για φάουλ σε παίκτη που ήταν οφσάιντ, μια φάση που έβγαλε μέχρι και τον Νίκολιτς από τα ρούχα του, ουρλιάζοντας από τον πάγκο, πέρασαν στην αντεπίθεση.

Τι αφουγκραζόμαστε λοιπόν από όσα μεταδίδονται μέσω των ενωσίτικων ΜΜΕ; Η προσπάθεια να προβληθεί το ελληνικό ποδόσφαιρο ως προϊόν εκσυγχρονισμού —με αιχμή του δόρατος τη διαιτησία και τα τεχνολογικά εργαλεία της— είναι έντονη. Αυτό είναι το αφήγημα που κυριαρχεί, το αφήγημα που καλείται να πείσει φιλάθλους, ομάδες και κοινή γνώμη ότι κάτι αλλάζει προς το καλύτερο. Ωστόσο, στην ΑΕΚ και στο οικοσύστημα που την περιβάλλει, η αίσθηση είναι διαφορετική: πίσω από τη βιτρίνα του εκσυγχρονισμού κρύβονται πρακτικές που εξακολουθούν να τροφοδοτούν καχυποψία και να γεννούν ερωτηματικά.

Γιατί στην ΑΕΚ... φωνάζουν για τη διαιτησία και ο ΠΑΟΚ

Η συζήτηση που αναπτύσσεται σε «κιτρινόμαυρα» Μέσα και κύκλους δεν μένει στην επιφάνεια. Το VAR, για παράδειγμα, αντί να απομακρύνει τη σκιά της αμφισβήτησης, παρουσιάζεται ως εργαλείο που μπορεί, υπό προϋποθέσεις, να κατευθυνθεί. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που θεωρούν ότι ακόμη και η εικόνα μπορεί να παρακαμφθεί, όταν υπάρχει η βούληση. Αυτή η βούληση, όπως υποστηρίζουν γύρω από την Ένωση, αποτυπώνεται είτε με τον καταιγισμό κίτρινων καρτών, είτε με τον παραδειγματικό «αποκεφαλισμό» διαιτητών που κατηγορούνται ότι ευνόησαν την ΑΕΚ, είτε με την επιλογή συγκεκριμένων προσώπων σε καίριους ρόλους.

Τα παραδείγματα που συζητιούνται δεν είναι τυχαία. Η μη αξιοποίηση του Πολυχρόνη μετά το ματς της πρεμιέρας με τον Πανσερραϊκό, παρά το γεγονός ότι η διεθνής κρίση έκρινε σωστή την απόφασή του στη φάση του πέναλτι, έχει καταγραφεί. Το ίδιο και η «κατασκευή» κόκκινης κάρτας για να εξισορροπηθεί η τιμωρία του Κατσικογιάννη, ή η ανοχή σε διαιτητές που έκαναν σοβαρά λάθη σε άλλα παιχνίδια αλλά δεν αποκλείστηκαν. Η διαχείριση αυτή, λένε στην ΑΕΚ, δεν μπορεί να θεωρηθεί τυχαία.

Σημαντική συζήτηση γίνεται και για την ανάδειξη νέων διαιτητών. Ορισμοί όπως του Μόσχου, που ήδη είχαν αφήσει «βαρύ αποτύπωμα» σε παιχνίδια της ΑΕΚ Β’ την περασμένη σεζόν, προκαλούν εύλογες απορίες. Το γεγονός ότι συνδυάζονται με την παρουσία πιο έμπειρων παρατηρητών στο VAR, ενισχύει την αίσθηση καθοδήγησης. Ο οργανισμός ΑΕΚ αντιλαμβάνεται ότι τέτοιες επιλογές δεν γίνονται τυχαία, αλλά με συγκεκριμένο σχεδιασμό.

Η εικόνα ολοκληρώνεται από το πειθαρχικό ισοζύγιο: έξι κίτρινες σε τρία ματς πρωταθλήματος για την ΑΕΚ, ενώ στην Ένωση δεν είδαν με καθόλου καλό μάτι τα όσα έγιναν στην Τούμπα το βράδυ του Σαββάτου στο 0-0 του ΠΑΟΚ με τον Παναιτωλικό και θεωρούν ότι ασχέτως των δύο φάσεων (ακυρωθέν γκολ και κόκκινη κάρτα), ο Τάσος Σιδηρόπουλος έπαιξε... 100-0 έδρα! 

Όλα αυτά συνθέτουν το παρασκήνιο που αφουγκράζεται η Ένωση: την πεποίθηση ότι η πορεία της πρέπει να ανακοπεί και ότι οι μηχανισμοί υπάρχουν. Είτε μέσω νέων διαιτητών, είτε μέσω διαχείρισης ορισμών και πειθαρχικών ποινών, είτε μέσω της επικοινωνιακής πίεσης που ασκείται. Οι φωνές γύρω από την ΑΕΚ δεν καταλήγουν απαραίτητα σε βεβαιότητες, αλλά καταγράφουν με σαφήνεια την ανησυχία. Και στο τέλος, αυτό που μένει είναι το ερώτημα: ο εκσυγχρονισμός της διαιτησίας είναι πραγματικός ή αποτελεί απλώς μια νέα μορφή ελέγχου;