Η Εθνική βρίσκεται στην τελική ευθεία ενόψει του Ευρωμπάσκετ και ο Βασίλης Σκουντής βάζει την προτεραιότητα της στις νότες του πενταγράμμου!
Ως εγγονός του Πάνου Mιχαλόπουλου και γόνος μιας εξόχως καλλικέλαδης οικογένειας η οποία έκανε καριέρα στο πάλκο (ο παππούς, η μητέρα του Χαρούλα και οι δυο θείοι του, ο Σταύρος και ο Μάκης) ο Κατσικάρης θα εδικαιούτο de facto και de jure να διαλέξει ως μουσική υπόκρουση στην τελική ευθεία πριν από την πρεμιέρα του Ευρωμπάσκετ ένα τα μεγάλα σουξέ που άφησε κληρονομιά ο μεγάλος ρεμπέτης!
Είτε το “Βαδίζω και παραμιλώ”, είτε το “Μες της πόλης το χαμάμ”, είτε το “Εβαλε ο διαβολάκος”, είτε το “Δεν ξανακάνω φυλακή με τον Καπετανάκη”...
Στην παρούσα φάση ωστόσο ο Φώτης “προδίδει” τον παππού του και καλά το κάνει: τώρα και μέχρι - προϊούσης της πρώτης φάσης του Ευρωμπάσκετ- να βρει τα γράδα της η Εθνική, (μας) ταιριάζει ένα τραγούδι του Βίρβου και του Τζουανάκου που το ερμήνευσε με μοναδικό τρόπο η Σωτηρία Μπέλλου...
Το “Λίγα ψίχουλα αγάπης σου γυρεύω, το οποίο για τις ανάγκες της περίστασης και της κατά το μάλλον ή ήττον επιθετικής ένδειας της Εθνικής, μπορεί κάλλιστα να παραφραστεί σε “Λίγα ψίχουλα πόντων σου γυρεύω”!
Για να μην παρεξηγηθώ, δεν εννοώ ότι η επίθεση είναι η πανάκεια δια πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν, αλλά οι μέχρι στιγμής εμφανίσεις της Εθνικής κατατείνουν στο συμπέρασμα ότι μπροστά θέλουμε πιο πολλή δουλειά απ' όσο πίσω...
Στο ίδιο συμπέρασμα έχει κατατείνει και η τεχνική ηγεσία της Εθνικής, γι' αυτό, λοιπόν, μετά το συνηθισμένο (ελέω του χρέους της πρωτιάς, που ωστόσο πέρασε στο ντούκου, ελλείψει τελετής απονομής!) άχθος του Τουρνουά Ακρόπολις, εγκύπτει πάνω στις βασικές ανάγκες της, που αφορούν κυρίως την επιθετική λειτουργία της...
Από αύριο, λοιπόν, που η ομάδα επιστρέφει στο γήπεδο μετά το απαραίτητο ρεπό, τον λόγο έχουν τα μερεμέτια και οι λεπτομέρειες. Αυτή η διαδικασία, βάσει μιας δεδομένης, στοχευμένης και προαποφασισμένης επιλογής θα εκτυλίσσεται και στη διάρκεια της πρώτης φάσης (Ζάγκρεμπ), αρκεί βεβαίως να μην αποβεί ριψοκίνδυνη: στην πραγματικότητα η ελληνική ομάδα πορεύεται με τη λογική του αγγλιστί λεγόμενου “on the job training”, που σε ελεύθερη απόδοση σημαίνει ότι οι πρώτοι αγώνες θα ενέχουν και τον χαρακτήρα μιας έντονης προπόνησης, με στόχο τους αγώνες ζωής και θανάτου στην τελική φάση της Λιλ.
Επίθεσης το ανάγνωσμα, λοιπόν! Από τη στιγμή που βελτιώθηκε η επίδοση της ομάδας στην αντιμετώπιση των pick n' roll και φαίνεται πως η αμυντική πανοπλία είναι καλογυαλισμένη, ο Κατσικάρης και οι συνεργάτες του εστιάζουν στην αναβάθμιση της επιθετικής λειτουργίας.
Ο τρόπος που θα προσδιορίσω το ζητούμενο είναι ολίγον τι... μπακαλίστικος, αλλά δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα: τα ψίχουλα που γυρεύει η Εθνική στην επίθεση είναι 10-12 πόντοι παραπάνω που θα της δώσουν μεγαλύτερη άνεση και δεν θα την εγκλωβίζουν στα κλειστά ματς των εξήντα. Βεβαίως για να πούμε και του στραβού το δίκιο, η νίλα που έπαθε η ελληνική ομάδα στο περυσινό πρώτο (και δυστυχώς τελευταίο) “do or die” ματς με τη Σερβία στη Μαδρίτη αποδεικνύει ότι οι καθοριστικοί αγώνες κρίνονται από την άμυνα και όχι από την επίθεση...
Υπενθυμίζω ότι την πρώτη φάση του περυσινού Μουντομπάσκετ η Ελλάδα προέλασε αήττητη με μέσο όρο 82.8 πόντους, ενώ η Σερβία προκρίθηκε ασθμαίνοντας με δύο νίκες και τρεις ήττες (από τη Γαλλία, τη Βραζιλία και την Ισπανία), στις οποίες σκόραρε κάτω από 74 πόντους. Στον υπέρ πάντων αγώνα της 7ης Σεπτεμβρίου, όμως, οι “πλάβι” μας πήραν αμπάριζα και επικράτησαν με 90-72....
Τι δεν καταλαβαίνεις!
Δεδομένου λοιπόν ότι η μέχρι τούδε εικόνα της Εθνικής είναι σαφώς καλύτερη στην άμυνα απ' ό,τι στην επίθεση που πέρυσι υπήρξε όχι μόνο αποτελεσματική, αλλά και ελκυστική, η προτεραιότητα του Κατσικάρη στρέφεται στην αύξηση της παραγωγικότητας. Δεν θα πατήσει βεβαίως ένα κουμπί για να αβγατίσουν οι πόντοι, αλλά αυτό θα επιτευχθεί μέσω της έμφασης σε συγκεκριμένους τομείς...
Αυτά τα (ας τα χαρακτηρίσω) επιθετικά φροντιστήρια εδράζονται σε τέσσερις άξονες:
1. Στη γρηγορότερη και πιο δημιουργική κυκλοφορία της μπάλας, όχι σώνει και καλά στο ανοικτό γήπεδο, αλλά και στο σετ παιχνίδι, με ζητούμενο την έξτρα πάσα.
2. Στις καλύτερες εκτελέσεις των σουτ απ' όλες τις θέσεις και ειδικότερα μετά την επαναφορά από τη baseline.
3. Tην αυτοματοποίηση κάποιων φάσεων στο ανοικτό γήπεδο με σωστή επιλογή και αξιοποίηση των διαδρόμων που ανοίγονται, μια διαδικασία στην οποία θα παίξει πολύ σημαντικό ρόλο το “διάβασμα” των καταστάσεων από τον Νικ Καλάθη.
4. Τη βελτίωση των τελικών προσπαθειών στις post up φάσεις μέσα στη ρακέτα.
Στη μέχρι στιγμής προετοιμασία και με τη λογική ότι “το (σερβικό) πάθημα γίνεται μάθημα” ο Κατσικάρης και οι συνεργάτες του, έδωσαν προτεραιότητα στην αμυντική συγκρότηση της ομάδας: στις συνεργασίες, στην αύξηση της πίεσης,, στην ατομική αντίδραση και στην αλληλοκάλυψη. Αμέλησα να ρωτήσω εάν ο Φώτης έβαλε στο ρεπερτόριο του και την άμυνα ζώνης (την οποία εκ των υστέρων ο ίδιος παραδέχθηκε ότι θα μπορούσε να έχει χρησιμοποιήσει κόντρα στους Σέρβους), σίγουρα πάντως καταναλώθηκαν πολλές εργατοώρες στην εμπέδωση μιας πιο αμυντικογενούς φιλοσοφίας και κυρίως στην απόκτηση μιας συγκεκριμένης ταυτότητας σε αυτόν τον τομέα.
Τώρα λοιπόν ήλθε η ώρα για να δοθεί μεγαλύτερη έμφαση στην επίθεση όπου η ομάδα εάν δεν πάσχει, σίγουρα έδωσε την εντύπωση ότι υστερεί και σε κάθε περίπτωση δεν έχει ακόμη βρει τον βηματισμό και τα γερά πατήματα της.
Εδώ βεβαίως υπάρχει ένας αστερίσκος, που δεν λειτουργεί ως άλλοθι των επιθετικών κακοτεχνιών, αλλά μπορεί κιόλας να παραπέμπει στο “what if”, που λένε και οι Αμερικανοί: τι θα συνέβαινε δηλαδή, εάν ο Κατσικάρης δεν άλλαζε μέρος ή όλη τη βασική πεντάδα στο τέλος ή μεσούσης της πρώτης περιόδου κι ενώ παίζει με γρήγορο και πολύ αποτελεσματικό ρυθμό;
Δεν ξέρω εάν ήδη αποφάσισε να περιορίσει το rotation, αλλά σε κάθε περίπτωση όλοι οι παίκτες, άλλος λιγότερο κι άλλος περισσότερο, έπρεπε να δοκιμαστούν για να δείξουν ποιον ρόλο μπορούν να επωμισθούν και τι, πώς, πότε και εάν μπορούν να (το) δώσουν στην ομάδα. Ας μην ξενίζουν το πώς και το πότε, διότι υπάρχουν παίκτες οι οποίοι βολεύονται να χρησιμοποιούνται προερχόμενοι από τον πάγκο ή να βρίσκονται στο παρκέ με συγκεκριμένους συμπαίκτες κοκ.
Ο Κατσικάρης δεν είναι ούτε ως προπονητής, ούτε ως άνθρωπος υπέρ των διακρίσεων και των αποκλεισμών, αλλά ταυτόχρονα δεν πρόκειται να θυσιάσει το συμφέρον και τις προοπτικές της ομάδας, μόνο και μόνο για να βλέπει όλες τις φάτσες χαρούμενες γύρω του!
ΥΓ: Οσο για τον Αντετοκούνμπο, δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία πως θα είναι ένα από τα βαρόμετρα της ομάδας: είτε ως τριάρι (με τον Πρίντεζη στο “4”), είτε ως πάουερ φόργουορντ σε σχήματα με διαφορετική σύνθεση. Ως γνωστόν, το σύγχρονο μπάσκετ δεν έχει ούτε στεγανά, ούτε περιοχές όπου κάνει τζιζ!
Πηγή: gazzetta.gr
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις