Πρώτα, λέει, βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι, και αυτό ο Μπόζινταρ Μάλκοβιτς το ξέρει καλά και το επιβεβαιώνει ακόμη καλύτερα! Το πέρασμα των (61) χρόνων μπορεί να αφήνει βαθμιαία τα αποτυπώματά του πάνω του, αλλά ο άνθρωπος που επέπρωτο να οδηγήσει -και μάλιστα διά πυρός και σιδήρου- μια ελληνική ομάδα (τον Παναθηναϊκό) για πρώτη φορά στον ευρωπαϊκό θρόνο είναι ίδιος κι απαράλλακτος. Είναι απλώς ο εαυτός του!

Εχει ακόμη έναν κάποιο ειρωνικό τόνο στην έκφρασή του κι αυτός δεν είναι λανθάνων. Επιμένει να συστήνεται έργω και λόγω ως αυθεντία του μπάσκετ και δεν την καμουφλάρει. Και το σπουδαιότερο: μπορεί να άφησε στην κρεμάστρα του το σακάκι του που το είχε πάντοτε κουμπωμένο την ώρα του αγώνα και να κοουτσάρει φορώντας ένα άσπρο πουκάμισο, αλλά είτε περπατάει είτε στέκεται μπροστά στον πάγκο είτε μιλάει (και δεν βάζει γλώσσα μέσα) στις συνεντεύξεις Τύπου έχει το ίδιο απολυταρχικό ύφος: το ύφος που ένα χειμωνιάτικο πρωινό του 1997, στο αεροδρόμιο της Λιόν, έκανε τον Μίχαελ Κοχ να γυρίσει συνωμοτικά προς το μέρος των δημοσιογράφων που είχαν ακολουθήσει τον Παναθηναϊκό για τον αγώνα με τη Βιλερμπάν και να πει...

«Look at him, guys. He walks like Julius Caesar»!

Οντως, ο «κομμωτής» (όπως τον αποκαλούσαν κοροϊδευτικά κάποιοι) περπατούσε όπως ο Καίσαρ, συμπεριφερόταν όπως ο Καίσαρ, ζούσε όπως ο Καίσαρ, ηγεμόνευε όπως ο Καίσαρ, αλλά θριάμβευε κιόλας όπως ο Καίσαρ! Το εννοώ αυτό, διότι δεν διανοούνταν να προσαρμοστεί στις συνθήκες, αλλά τις δημιουργούσε και τις επέβαλε ο ίδιος, λανσάροντας δύο εκ διαμέτρου αντίθετες τεχνοτροπίες: πρώτα το ολοκληρωτικό μπάσκετ της Γιουγκοπλάστικα και εν συνεχεία το «delay basketball» της Λιμόζ που αποτελούσε τη δική του εκδοχή στο ποδοσφαιρικό «catenaccio» του Ελένιο Ερέρα!

Ο τότε μέγας μάγιστρος του ευρωπαϊκού μπάσκετ στέφθηκε τέσσερις φορές πρωταθλητής Ευρώπης, με τη Γιουγκοπλάστικα (2), με τη Λιμόζ (1) και με τον Παναθηναϊκό (1), αλλά στην Ελλάδα ενώ ήλθε μετά βαΐων και κλάδων, αποχώρησε μετά σάντουιτς και πορτοκαλάδων, με τα οποία τον έραναν οι οπαδοί του Παναθηναϊκού στη λήξη του ημιτελικού του φάιναλ φορ του Κυπέλλου Ελλάδας με τον Απόλλωνα Πατρών!

ΥΓ.: Δεν θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου μια σκηνή, της οποίας υπήρξα αυτόπτης μάρτυς: στις 9 Οκτωβρίου του 1996, όταν ο Παναθηναϊκός πήγε να παίξει στο Σπλιτ με την (πρώην Γιουγκοπλάστικα, τότε) Κροάσια, στο γήπεδο τον περίμεναν εκατοντάδες φίλαθλοι και -μολονότι οι Σέρβοι και οι Κροάτες ζούσαν ακόμη σε ένα έντονο μετεμφυλιακό κλίμα- έκαναν ουρά για να προσκυνήσουν τη... χάρη του και να του φιλήσουν τα χέρια!

Ενα μικρό απάνθισμα απ' όλα αυτά που κατά καιρούς έχει πει... ο στόμας του Σέρβου νυν προπονητή της εθνικής Σλοβενίας:

«Δεν μπορείς να κάθεσαι στον πάγκο, να ξημεροβραδιάζεσαι στο γήπεδο όλη την εβδομάδα σαν ηλίθιος, ενώ ο συνάδελφός σου δουλεύει το μισό από σένα, αλλά αγοράζει τους διαιτητές και σε νικάει. Γι' αυτό έφυγα από την Ελλάδα»!

* «Για ποιον άλλο λόγο έφυγα από την Ελλάδα; Γιατί υπήρχαν άνθρωποι που μου έκαναν κριτική, επειδή, λέει, είχα κουμπωμένο το σακάκι μου την ώρα του αγώνα. Είχα εξαιρετική σχέση με τους δημοσιογράφους, αλλά δεν ήθελα να καλέσω κάποιον έξω για φαγητό, ώστε να γράψει καλά λόγια για μένα. Τότε το ελληνικό μπάσκετ δεν δεχόταν εύκολα ένα άτομο όπως ο Μπόζινταρ Μάλκοβιτς».

* «Για μένα ο Ιωαννίδης ήταν πάντοτε ένας σπουδαίος αντίπαλος κι ένας καλός φίλος. Πολλοί τον κατέκριναν για τη συμπεριφορά του μέσα στο γήπεδο, αλλά εγώ τον σεβόμουν πάντοτε».

* «Αν ο (σ.σ.: επικεφαλής του τμήματος μπάσκετ) Σαλβαδόρ Αλεμάνι θεωρεί ότι η Μπαρτσελόνα είναι η ηθική νικήτρια του τελικού στο Παρίσι, ε, τότε ας δώσει στους παίκτες και στον Ρενέσες το πριμ που τους είχε υποσχεθεί για την κατάκτηση του τίτλου».

* «Εγώ δεν είμαι σαν τον φίλο μου τον Μπάγεβιτς που του αρέσει να φλερτάρει με τον κόσμο και να γίνεται αρεστός. Δεν θα γυρίσω ποτέ προς την εξέδρα για να χαμογελάσω στον κόσμο. Αυτά τα κάνουν οι ηθοποιοί και οι πολιτικοί, όχι ο Μάλκοβιτς»!

* «Απ' ό,τι έχω μάθει, στην Ελλάδα όλα έχουν την τιμή τους, όλα πληρώνονται κι όλα αγοράζονται. Εδώ οι δημοσιογράφοι, αν και ζουν δίπλα από την Ακρόπολη, γράφουν την αλήθεια μόνο στις ημερομηνίες γεννήσεως και θανάτου. Εάν, μάλιστα, ο Φρόιντ αποφάσιζε να ασχοληθεί μαζί τους, σίγουρα θα είχε πολλή δουλειά».

* «Τον Παναθηναϊκό τον διοικούν κάποιοι αρουραίοι με γυαλιά (σ.σ.: μομφή κατά του νομικού συμβούλου και γραμματέα της τωρινής κυβέρνησης Τάκη Μπαλτάκου, με τον οποίο είχε ανοικτό μέτωπο) οι οποίοι συνωμοτούν και μηχανορραφούν από το πρωί ως το βράδυ και περνούν στις εφημερίδες αυτά που θέλουν εναντίον μου. Μόνο δολοφόνο και αδερφή δεν μ' έχουν βγάλει!».

* «Ο Κώστας Δήμου (σ.σ.: τότε πρόεδρος της ΟΔΚΕ) που βγαίνει και με κατηγορεί για τις δηλώσεις μου σχετικά με τη διαιτησία, είναι ένας μικρός Μπετόβεν, ο οποίος διευθύνει την ορχήστρα των διαιτητών, αλλά όπως ο μεγάλος μουσουργός, έτσι κι αυτός είναι κουφός και δεν ακούει τα φαλτσοσφυρίγματά τους»!

* «Ο προπονητής πρέπει πάντοτε να παίρνει μια δραχμή παραπάνω από τον πιο ακριβοπληρωμένο παίκτη της ομάδας του. Για λόγους ηθικής τάξεως»!

* «Ναι, είμαι ξεροκέφαλος και οι επιτυχίες μου με κάνουν ακόμη πιο ξεροκέφαλο. Εχω άλλωστε ένα πολύ μεγάλο όπλο κι αυτό είναι το μυαλό μου»!

* «Αν ο Ρενέσες είπε ότι είμαι ευθυνόφοβος και τα ρίχνω όλα στους παίκτες μου, του επιστρέφω αυτούς τους χαρακτηρισμούς και θα προσέθετα ότι είναι επίσης τεμπέλης και κάτι άλλο».

* «Εγώ ζήτησα να φέρουμε τον Σάβιτς και ο κύριος Θανάσης με ρώτησε αν θα γεμίσει το ΟΑΚΑ. Οχι, του είπα, αλλά θα γεμίσει τη ρακέτα και τα στατιστικά μας - και τότε θα γεμίσει και το ΟΑΚΑ. Δεν τον έπεισα και έφαγα στη μάπα τον Σάλεϊ».

* «Ο Ντομινίκ ήταν μεγάλος σταρ στο ΝΒΑ, αλλά ήλθε στην Ευρώπη για να αράξει, να οικονομήσει και να κοροϊδέψει την κοινωνία».

* «Κάθε μέρα κάνω ένα λάθος στη ζωή μου, ακόμη και όταν οδηγώ ή τρώγω και λερώνομαι. Στον Παναθηναϊκό έκανα πολλά λάθη, αλλά κανένα από αυτά δεν ήταν μεγάλο».

* «Οποιος υποστηρίζει ότι εγώ επέβαλα το delay basketball και κατέστρεψα το άθλημα είναι ή άσχετος ή μαλάκας! Γιατί λοιπόν οι άλλοι, οι τάχα μοντέρνοι προπονητές, δεν άλλαξαν το σκηνικό; Τη σεζόν που δεν δούλεψα σε καμιά ομάδα, πάλι 50 και 55 πόντοι έμπαιναν στην Ευρωλίγκα. Μήπως φταίω εγώ και για τους 55 πόντους που έβαλαν εκείνη τη χρονιά σ' ένα ματς οι Μπουλς;».

* «Τις προάλλες (2002), σε ένα ματς των Λέικερς ο Κόμπι Μπράιαντ έκανε 47 σουτ. Εάν τα 47 σουτ από έναν παίκτη είναι μπάσκετ, τότε ευχαριστώ, αλλά δεν θα πάρω άλλο μπάσκετ και θα δηλώνω προπονητής του χάντμπολ»!

* «Είναι προφανές γιατί έφυγε ο Κούκοτς από τους Σίξερς. Ενας παίκτης που γαλουχήθηκε από μένα δεν θα μπορούσε να παριστάνει τον τροχονόμο για να σουτάρει ο Αϊβερσον».

* «Ναι, όλοι με κατηγορούν γιατί έκανα το μπάσκετ βιομηχανία της άμυνας, αλλά στα σεμινάρια στα οποία με προσκαλούν οι διοργανωτές μού ζητούν να μιλήσω για τη φιλοσοφία μου στην επίθεση».

* «Χωρίς καμιά ταπεινοφροσύνη, πρέπει να ομολογήσω ότι στην καριέρα μου ό,τι υποσχέθηκα το πέτυχα σχεδόν στο 100%»!

* «Εσείς οι Ελληνες είσαστε του άρπα κόλα, αυτό φταίει για τα προβλήματά σας. Δεν σέβεστε το χθες, ζείτε μόνο για το σήμερα και αδιαφορείτε για το αύριο».

Πηγή: Goal

Μπάσκετ SPORTS