Η ΑΕΚ είναι βαριά άρρωστη και δυστυχώς πρέπει να γίνουν πολλά!

Εδώ είμαστε πάλι: Δευτέρα. Μία ημέρα μετά την Κυριακή. Μία ημέρα μετά από μία ακόμη ήττα της ΑΕΚ! Την κέρδισε και ο Παναθηναϊκός μέσα στη Φιλαδέλφεια. Ήττα ξανά με ανατροπή. Στο ίδιο έργο θεατές. Πλέον μιλάμε για ένα ιδιαίτερα κακόγουστο αστείο. Και επειδή πάντα θέλω να σκέφτομαι θετικά, το θετικό της υπόθεσης είναι πως την προσεχή Κυριακή επιτέλους τελειώνει αυτός ο εφιάλτης. Ένα ματς έμεινε. Στην Τούμπα με τον ΠΑΟΚ. Η λογική λέει ότι η ΑΕΚ θα το χάσει κι αυτό! Οι πιθανότητες δεν είναι υπέρ της. Η ομάδα έχει αδειάσει. Έχει αδειάσει ψυχολογικά, έχει αδειάσει αγωνιστικά, έχει αδειάσει από θέμα ρόστερ, έχει αδειάσει και ο προπονητής.

Όταν έχεις χάσει όλους τους αγώνες σου εδώ και πάνω από δύο μήνες, έχοντας μόνο μία ισοπαλία η τέταρτη θέση είναι και φαντάζει δυστυχώς λογική για την ΑΕΚ. Αν η τύχη είναι με το μέρος της την Κυριακή, αν οι παίκτες παίξουν το τελευταίο τους παιχνίδι ως πραγματικό τελικό, αν, αν, αν τότε ίσως καταφέρει η ΑΕΚ να κάνει μία νίκη στα πλέι οφ επιτέλους και να τερματίσει 3η. Ό,τι και να γίνει όμως στην Τούμπα τα πράγματα είναι ξεκάθαρα: η ΑΕΚ θέλει αλλαγές! Πολλές, αλλαγές! Δεν αρκεί μία ή δύο!

Δεν ξέρω αν θα μείνει ή αν θα φύγει ο Αλμέιδα. Ο προπονητής έχει κι αυτός τεράστιες ευθύνες, βασικά ως προς κάποιες επιλογές του για τη διαμόρφωση του ρόστερ και επιλογές παικτών, του καταλογίζω. Έχει μεγάλο μερίδιο ευθύνης. Εννοείται όχι το αποκλειστικό. Μακάρι για την ΑΕΚ να είναι τόσο… απλά τα πράγματα: Να έλεγε ο Ηλιόπουλος «Ματίας, ευχαριστούμε θα πάμε με άλλον προπονητή» και η επόμενη ημέρα στην ΑΕΚ να άλλαζε μονομιάς προς το καλύτερο.

Όχι! Δυστυχώς δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα. Η ΑΕΚ έχει τεράστιες ανάγκες σε όλα τα επίπεδα και όταν λέω όλα κυριολεκτώ! Ίσως ο προπονητής να είναι πλέον ένα απ’ όλα αυτά που χρειάζονται αλλαγή. Αλλά μην περιμένουμε να έρθει ο επόμενος προπονητής ή να μείνει και ο ίδιος ο Ματίας και μέσα σε ένα μήνα η ΑΕΚ να κάνει πράγματα και να λύσει προβλήματα που εδώ και χρόνια δεν έχει καταφέρει να επιλύσει. Η ΑΕΚ χρειάζεται ανθρώπους με τεχνογνωσία στο εσωτερικό της σε όλα τα πόστα, χρειάζεται να φτιάξει πάλι το ρόστερ της σε πολύ μεγάλο βαθμό, χρειάζεται να «καθαρίσει» από το «δηλητήριο» που έχει μπει μέσα της ειδικά τους τελευταίους μήνες.

Ήμουν και άκουσα τον προπονητή στη συνέντευξη Τύπου μετά το παιχνίδι. Δυστυχώς σοφότερος δεν έγινα. Ίσως γίνω/γίνουμε, αν αποχωρήσει τελικά ο Αλμέιδα από την ομάδα, εφόσον πάρει τέτοια από απόφαση ο Μάριος Ηλιόπουλος και δώσει στη συνέχεια μία συνέντευξη Τύπου, μιλώντας για όλα όπως προανήγγειλε. Κατάλαβα ότι έχει πράγματα να πει. Αυτό που αντιλαμβάνομαι όμως ξεκάθαρα είναι πως στο εσωτερικό της ΑΕΚ έχει χαθεί η εμπιστοσύνη και η ασφάλεια. Υπάρχει κάτι πολύ… περίεργο. Σαν να υπάρχει πρόβλημα συνεννόησης. Δεν υπάρχει υγεία και όλο αυτό γίνεται πιο μεγάλο μετά τις σερί ήττες.

Μία κακή σεζόν μπορεί να τη δεχθείς. Ποδόσφαιρο είναι. Όμως η ΑΕΚ βγάζει ξανά μία «αρρώστια» στο εσωτερικό της. Μόνο ο κόσμος ο οποίος σε ένα ακόμη παιχνίδι, παρά την πίκρα του, πήγε κατά χιλιάδες στο γήπεδο, δείχνει αυτή τη στιγμή υγιής. Ο κόσμος είναι σοκαρισμένος απ’ όσα βιώνει και τρομερά προβληματισμένος για το αύριο… Το ότι πρέπει να γίνουν πολλά στην ΑΕΚ είναι δεδομένο. Όπως δεδομένο είναι ότι μπαίνουμε σε ένα μονοπάτι μεγάλων αλλαγών. Μακάρι να είναι προς τη σωστή κατεύθυνση. Ο χρόνος όμως που θα έχει μπροστά της η άπειρη διοίκηση της ΑΕΚ να κάνει τόσες πολλές και μαζεμένες αλλαγές είναι ελάχιστος. Μέσα σε 1,5 μήνα από την επόμενη εβδομάδα η ΑΕΚ πρέπει να είναι έτοιμη να ξαναμπει στα γήπεδα για προετοιμασία. Οι 45 ημέρες για τόσα πολλά που πρέπει να γίνουν στα δικά μου μάτια είναι χρόνος μικρός. Τόσα πολλά πρέπει να γίνουν!

Δεν έγραψα κάτι για το παιχνίδι, τώρα που το σκέφτομαι. Αλλά τι να γράψεις; Τα ίδια και τα ίδια. Η ΑΕΚ ήταν καλύτερη στο πρώτο ημίχρονο, έκανε ένα γκολ, θα μπορούσε να βρει έστω άλλο ένα. Και στην επανάληψη, αντί να μπει μέσα η ομάδα να «καθαρίσει» το παιχνίδι, από το 51’ μέχρι το 61’ δέχθηκε δύο γκολ. Ανατροπή ξανά σε χρόνο ρεκόρ. Όπως με τον ΠΑΟΚ. Δέχθηκε ένα γκολ πάλι η ΑΕΚ και κατέρρευσε, περιμένοντας το δεύτερο. Που φυσικά ήρθε. Με τέτοια ψυχολογία μετά δεν γυρνούσε με τίποτα. Και το γκολ να έβαζε ο Τσιλούλης στο δοκάρι στο τέλος ή νωρίτερα να είχαν σουτάρει καλύτερα οι Λαμέλα και Σιμάνσκι από σούπερ θέσεις που ήταν δεν σου έβγαζε η ομάδα εμπιστοσύνη ότι μπορούσε. Αυτό είναι το χειρότερο απ’ όλα. Και μιας και είπα Τσιλούλη: Πραγματικά, όμως πώς κατάφερε η ΑΕΚ να έχει δύο αριστερά μπακ στον πάγκο της και να παίζουν στα άκρα της δύο δεξιά μπακ; Πώς κατάφερε να είχε πέρυσι τέτοια εποχή στην επίθεσή της Γκαρσία, Αραούχο, Πόνσε, ακόμα και Φαν Φεέρτ και Ζίνι και να τελειώνει φέτος τη σεζόν με τον Πιερό μοναδικό φουνταριστό, τον Μαρσιάλ να είναι ή τραυματίας ή τιμωρημένος και κατ’ ανάγκη τους Τσιλούλη ή Κοϊτά ή Θεοδωρίδη στην επίθεσή της, είναι πραγματικά απορίας άξιο. Πώς κατάφερε πέρυσι να είχε δεξιά Άμραμπατ και Ελίασον στα ντουζένια τους και φέτος να κλείνει τη χρονιά με τον Άμραμπατ στην Αγγλία και τον Ελίασον σκιά του εαυτού του; Μιλάμε για έναν αδιανόητα κακό προγραμματισμό που τον Γενάρη με τις αποφάσεις που πήραν Ηλιόπουλος, Ριμπάλτα και Αλμέιδα αντί να διορθωθούν έγιναν ακόμη χειρότερα. Και το ερώτημα που είχα από χθες: πώς βρέθηκε ο φορ σου να μαρκάρει στην περιοχή σου το δεξιό μπακ της αντιπάλου ομάδας και εν τέλει να του κάνει πέναλτι, δεν θα το μάθουμε ποτέ! Ένα τεράστιο μπράβο στον Πέτρο Μάνταλο! Τεράστιο!