«Δημιουργήθηκε από τους φτωχούς, κλάπηκε από τους πλούσιους»! Θυμάστε εκείνο το φοβερό πανό που σήκωσαν οι φίλοι της Κλαμπ Αφρικέν το 2017, σε φιλικό παιχνίδι με την Παρί και το συζητούσαμε στις αρχές της πανδημίας με αφορμή τη σκέψη για δημιουργία της Ευρωπαϊκής Σούπερλιγκ; Συνένωσε για λίγο όσους πίστευαν σε ένα ποδόσφαιρο καθαρό, αποτοξινωμένο από οικονομικά συμφέροντα, με τους πιστούς σκληροπυρηνικούς λάτρεις του συνθήματος «ενάντια στο μοντέρνο ποδόσφαιρο».

Nαι δεν αιθεροβατώ, ο καπιταλισμός δεν θα σκοτώσει το ποδόσφαιρο, ούτε και τα πολλά χρήματα. Εξάλλου κάθε απλός άνθρωπος μπορούσε να το προβλέψει πριν από 8 χρόνια πως η μεταγραφή Νειμάρ (222εκ.) και η αμετροέπεια του 2017 θα γινόταν μια φούσκα που θα έκανε μπαμ… και έκανε. Υπάρχει τόση αβεβαιότητα στο παγκόσμιο πολιτικό σκηνικό τα τελευταία 50 χρόνια, που όλο και κάποια κρίση εμφανίζεται (πετρελαϊκή, κρακ, πανδημία, πολεμικές συγκρούσεις) και επηρεάζει τη γηραιά ήπειρο, ως μητέρα του αθλήματος.

Κάνω αυτή την εισαγωγή, καθώς είναι ηλίου φαεινότερο ότι τα πορτοφόλια και τα περιουσιακά στοιχεία των ομάδων κρίνουν καθοριστικά τους συσχετισμούς στο κορυφαίο επίπεδο και πολλές φορές μοιράζουν και τρόπαια. Αυτό δεν το σκέφτομαι και γράφω μόνο εγώ, αλλά και ο Κίεραν Μαγκουάιαρ, αρθρογράφος του BBC, που ασχολείται αποκλειστικά με τα οικονομικά των συλλόγων.

Όπως ανέλυσε το 2023, υπάρχει «ένας εξαιρετικά υψηλός συσχετισμός μεταξύ των μισθών των ομάδων της Πρέμιερ και της τελικής τους θέσης στο πρωτάθλημα». Γιατί το γράφω; To γράφω γιατί ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΑΥΤΗ ΤΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΑΠΛΗΣΤΙΑΣ έχει αδυνατίσει, παρακμάσει και σχεδόν εξαφανιστεί το ποδοσφαιρικό μας μέτρο σύγκρισης - κριτήριο. Έχουμε υποβαθμίσει τη λέξη επιτυχία, γιατί αυτή έχει δηλητηριαστεί με την διαγραφή της προσπάθειας. Συζητούμε για παίκτες και ομάδες και δεν υπάρχει πουθενά η έννοια της προσπάθειας, ο σχεδιασμοί που κάνουν οι επαγγελματίες των ομάδων σε συνάρτηση με τους πόρους που διαθέτουν οι εργοδότες τους.

To ποδοσφαιρικό κριτήριο οδηγείται στον εκμαυλισμό και αυτό γίνεται μέσω μιας διαδικασίας γκετοποίησης απόψεων από ομάδες, εταιρείες και μέσα επικοινωνίας. Δεν είναι μάθημα ηθικής, ούτε μάθημα πραγματικής αγάπης του ποδοσφαίρου. Αυτές οι υποτιθέμενες σχολές σκέψεις δεν θέλουν να δουνε, ν’ακούσουν για λάθη είτε από τους προπονητές της ομάδας τους, είτε από παίκτες και διοίκηση. Τα έχουν κάνει όλα τέλεια…

Δεν μπορώ πχ να ονομάζω ιδιοφυές προγραμματισμό και να αποθεώνω τις κινήσεις που έκανε ο Πεπ Γουαρδιόλα, όταν έχει ξοδέψει τους τελευταίους 6 μήνες 375 εκατομμύρια ευρώ. Δεν μπορώ να καταγράφω απλώς μία συνολική ανωτερότητα της Παρί επί της Ίντερ, χωρίς να προσμετρώ ότι η πρώτη έχει χρηματιστηριακή αξία μεγαλύτερη του 1ος δισεκατομμυρίου και η 2η με δύο τελικούς Τσάμπιονς Λιγκ σε 3 χρόνια και ένα πρωτάθλημα, έχει τα ίδια έσοδα που θα έχει η Σάντερλαντ, με την άνοδό της στην Πρέμιερ Λιγκ. Εδώ έχουμε να κάνουμε με διαφορετικές οικονομικές αφετηρίες.

Δεν είναι δυνατό να υποστηρίζουμε ότι η Μπέτις είναι μικρή για τελικό ευρωπαϊκής διοργάνωσης, όταν απέναντι της έχει την ομάδα που ξόδεψε περισσότερα και από τη Σίτι σε μεταγγραφές. Η Τσέλσι επιπλέον ακολουθεί και την τακτική της απόσβεσης για να μπορεί να συμμορφώνεται με το FFP, με πλάγιο τρόπο. Είχε δώσει για παράδειγμα οκταετές συμβόλαιο στον Έντζο Φερνάντες για 106 εκατομμύρια ευρώ και τώρα να δίνει άλλα τόσα στο Γκίττενς για επταετές.

Έχω φτάσει στο ρεζουμέ. «Η Εθνική Ιταλίας είναι κουρασμένη και παίζει παλιομοδίτικα»… Μπορεί και να είναι αλήθεια αυτή η διαπίστωση. Τι έχουν κάνει όμως οι Ιταλικές ομάδες (ποδόσφαιρο) μέσα στη χρονιά για να κατακρεουργηθεί είτε η φαντασία τους είτε τα ποιοτικά χαρακτηριστικά των παικτών τους. Οι Ιταλικές ομάδες έχουν αποταθεί σε αμερικανικά κεφάλαια για να εξυγιανθούν οικονομικά, δημιουργώντας μικρότερα ρόστερ, διατηρούν όσο το δυνατό περισσότερα χρόνια τον βασικό τους κορμό και αυτό γιατί στοχεύουν σε αυτή τους την ικανότητα, της ομάδας. Φυσικά και η Ιταλία έχει παικταράδες. Τους βγαίνει η κούραση των διαδοχικών καλών σεζόν και όχι της φετινής. Προφανώς και δεν μπορούν να πάνε να ρίξουν 100 εκατομμύρια, όχι για μια μεταγραφή αλλά για όλες μαζί που πρόκειται να κάνουν. Γι αυτό και δεν έχουν τους ‘’ούτω καλούμενους’’ διαστημικούς παίκτες. Προσπαθούν έτσι όπως έχει αξία και σημασία να προσπαθούν. Κάνουν μία συνετή διαχείρηση, η οποία μεθοδικά και σε βάθος χρόνου να τους επιτρέψει να αισιοδοξούν πως θα κατακτήσουν ένα ευρωπαϊκό τρόπαιο.