Με φρούτα και λαχανικά, με αγελάδες, γουρούνια, κατσίκες, άλογα, κότες και κουνέλια για να εξυπηρετήσουν τις καθημερινές ανάγκες χιλιάδων στρατιωτών που πολεμούσαν, όπως μπορούσαν τη «Luftwaffe» του Χίτλερ.

 Ποιος να το’ λεγε ότι κάποτε, στο ιερότερο γρασίδι στην Ιστορία του αθλητισμού κι όπου σήμερα παρακολουθείς παιχνίδια τένις με φράουλες, σαντιγί και σαμπάνια, με χλιδάτο και αυστηρό dress- code, τόσο για τους θεατές, όσο (επιτακτικά στα ολόλευκα) για τους αθλητές κυκλοφορούσαν ανέμελα, από το ’41 έως και το ’45 όλα τα ζωάκια του κόσμου ανά πάσα στιγμή έτοιμα να θυσιαστούν για τις ανάγκες, πρώτα των «Air Raid Precautions», ύστερα της «Civil Defense Service», δύο έκτακτων μονάδων του στρατού που συμπεριελάμβαναν και τις τρεις βαθμίδες του: την ξηράς, την αέρος και τη θαλάσσια.

 Αναγκαστικά κι αναπόφευκτα, και αφού το μένος του Γερμανού δικτάτορα δεν είχε αφήσει τίποτα αβομβάρδιστο στη Μεγάλη Βρετανία, οι Άγγλοι πολίτες είχαν συνηθίσει τη νέα τους ζωή, μάλιστα με θέατρα και κινηματογράφους, σχολεία, Εκκλησίες και καταστήματα 60 και 80 μέτρα κάτω από το Λονδίνο. Οι στρατιώτες όμως έπρεπε να πολεμήσουν σε ανοικτούς χώρους, να θρέφονται και να ξεκουράζονται όσο γινόταν και τα μόνα διαθέσιμα μέρη όπου μπορούσαν να βρουν και τροφή και καταφύγιο ήταν κάποια ειδικά μπούνκερ που είχαν κατασκευαστεί τόσο κάτω από το «Χάιμπουρι», άλλοτε έδρα της Άρσεναλ, όσο από το Ουϊμπλεντον.

 Στα τέσσερα χρόνια της ναζιστικής παραφροσύνης, οι εγκαταστάσεις του χώρου που έμελλε να μείνει στην Ιστορία ως «Βατικάνο του τένις» ή ως «Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της ρακέτας» κρίθηκαν οι πλέον κατάλληλες γιατί ήταν άπλετες, καταπράσινες και μπορούσαν ν’ ανταποκριθούν στις καθημερινές ανάγκες χιλιάδων, ξεθεωμένων στρατιωτών.

 Την όλη διοργάνωση, προμήθεια και παρασκευή των γευμάτων είχε αναλάβει κάποια Νόρα Γκόρντον Κλίθερ, από το ’22 στο Ουίμπλεντον, ελπιδοφόρα τενίστρια και κολλητής φίλης της «Θεϊκής», Γαλλίδας Σουζάν Λενγκλέν. Μίας Κυρίας του καλού και μοδάτου Λονδίνου που αφού βομβάρδισαν το διαμέρισμά της μετακόμισε στο Tennis Club όπου κάποτε συνήθιζε να πίνει τσάι ως μέλος.

 Το μένος των γερμανικών «Στούκας» δεν θ’ αργούσε να ξεσπάσει και πάνω από το «Wimbledon Park» καταστρέφοντας, με δύο βόμβες των 230 κιλών, τόσο το «Central Court», όσο την επιβλητική είσοδος του «Church Road» σκοτώνοντας περισσότερους από 150 ανθρώπους και ανοίγοντας αναπόφευκτα δύο γιγάντιους κρατήρες. Η Νόρα, από τους ελάχιστους διασωθέντες, εκείνης της διπλής, φονικής επιδρομής με όποια χρήματα είχε βάλει στην άκρη ξεκίνησε το ’45, κι αφού οι Γερμανοί παραδόθηκαν, τα έργα ανακατασκευής. Και το ’46 διοργάνωσε και πάλι το φημισμένο «Championship», άσχετα εάν λόγω πλέον της προσωπικής της χρεοκοπίας οι τενίστες, και ειδικά οι Αμερικανοί έπρεπε να φέρουν από την πατρίδα τους τρόφιμα, αλλά και ειδικά ψυγεία για τη συντήρησή τους.

 Το Ουίμπλεντον, που συμπληρώνει φέτος 149 χρόνια ζωής έχοντας φιλοξενήσει 138 διοργανώσεις  επέστρεφε, σταδιακά στις δόξες του. Εκείνη τη χρονιά, και παραδοσιακά ακόμη και σήμερα στρατιωτικοί εθελοντές, προς τιμήν της άπλετης και ανιδιοτελής βοήθεια που τους παρείχε κάποτε η Κυρία Νόρα εξακολουθούν να επιτηρούν τους χώρους κα να παρέχουν πάσης φύσεως εξυπηρέτησης σε όσους φιλάθλους τη ζητήσουν.

 Δυστυχώς, όσον αφορά την ηρωίδα Νόρα, το ’47 πληροφορήθηκε ότι θ’ αντικαθίστατο από κάποιον άλλον μάνατζερ. Ζήτησε τουλάχιστον έναν συμβολικό μισθό, αλλά της απερρίφθη. Και ως πραγματική Κυρία έβαλε το καπέλο της, έφυγε και δεν ξαναπάτησε το πόδι της στις εγκαταστάσεις που της οφείλουν πολλά, και από φήμη και πρεστίζ…             

Ουϊμπλεντον Τένις