Υπάρχει όντως σημαντική και ενίοτε μεγάλη διαφορά ανάμεσα σε Τσάμπιονς και Γιουρόπα Λιγκ. Όμως, η Σεβίλλη του 2006 ήταν μία ομάδα που χαιρόσουν να την παρακολουθείς, η ομάδα που σε έκανε να παίρνεις το τηλεκοντρόλ για να αυξήσεις την ένταση της τηλεόρασης. Όχι επειδή είναι εδράρα του Πιθχουάν (που όντως είναι) αλλα επειδή έβλεπες ένα τέτοιο φαντασιακό πλουραλισμό, από παίκτες που κάποιοι τους θεωρούσαν δευτεράντζες, που τους θεωρούσαν μέτριους για να παίξουν στις εθνικές τους. Κι όμως εκείνη η περίοδος 05-10 είχε μεγάλη ξηρασία σε συγκεκριμένες θέσεις, που παρακολουθώντας εκείνη τη Σεβίλλη έβρισκες απαντήσεις για πολλά. Επίσης η Μπαρσελόνα του Μέσι έκανε κάποιες "πραγματικότητες" διογκωμένες στο μυαλό του ευρύ φίλαθλου κοινού.

Η εισαγωγή μου ήταν too much αλλά ήταν χρήσιμη για να σας πω πόσο παικταράς ήταν ο Φρεντερίκ Κανουτέ. Μία περιπτωση παρόμοια με τον Λούκμαν, υπό την έννοια ότι οι Άγγλοι τον έβγαλαν μέτριο στη Φούλαμ και πήγε στην Ιταλία και αναδείχθηκε κορυφαίος Αφρικανός το 2024. Ο Κανουτέ ναι μεν απολαμβάνει τη συμπάθεια των φίλων της Γουεστ Χαμ κατά την τριετία του εκεί (2000-2003) αλλά ο υποβιβασμός στη Τσάμπιονσιπ έκανε αυτή τη συμπάθεια να μετριάζεται. Στην Τότεναμ δεν αγωνιζόταν βασικός και όταν πάτησε το πόδι του στην Ανδαλουσία ήταν η γη της Επαγγελίας γι αυτόν (σχεδόν κυριολεκτικά) αφού ο ασπασμός του στο ισλάμ τον έκανε να βλέπει την Σεβίλλη με άλλο μάτι. Από την πρώτη στιγμή ξεχώρισε τον Καθεδρικό Ναό της πόλης και την Χιράλντα όπου το καμπαναριό του, ήταν μιναρές για το μεγάλο τζαμί κατά τη δυναστεία του χαλιφάτου των Ομεϊάδων, ονομάζοντας την περιοχή Αλ Ανταλούς εξού και Ανδαλουσία.

Ο Ρενάτο και ο Λούις Φαμπιάνο ήταν επίσης πολύτιμα κομμάτια του παζλ, που συμπλήρωναν τον Κανουτέ. Ειδικά, ο Ρενάτο... δεν ήταν Μπανέγα στυλ ήταν ένας παίκτης πιο γρήγορος με αυτοπεποίθηση και ενεργή συμμετοχή σε αυτοματισμούς. Η Βραζιλιάνικη παροικία περιείχε επίσης τους Ντάνι Άλβες και Αντριάνο Κλάρο, μπακ που δεν συμμετείχαν μόνο ουσιαστικά στο επιθετικό παιχνίδι της ομάδας, ήταν αναπόσπαστο κομμάτι της ανάπτυξης των Νερβιονέσες. Βέβαια την συγκεκριμένη χρονιά αριστερό μπακ ήταν ο Νταβίντ (Καστέντο). Ένας παίκτης που έτρωγε το γήπεδο και πάλευε κάθε φάση. Εσκουντέ και Ναβάρο, με τον Πόουλσεν μπροστά τους ήταν οχυρό. Last but not least ο Χέσους Νάβας φυσικά που εξελίχθηκε στον απόλυτο θρύλο του συλλόγου!

Αξίζει κανείς να διαβάσει μέρος συνέντευξης του Κανουτέ που εξηγεί την διαφοροποίηση στην απόδοσή του από το Λονδίνο στην Ανδαλουσία.

«Το περιβάλλον παίζει ρόλο. Έφτασα στην Ισπανία και ανακάλυψα ένα άλλο ποδόσφαιρο, μια άλλη κουλτούρα. Η προσέγγιση ήταν διαφορετική, κάτι που μου έκανε εντύπωση από την πρώτη κιόλας προπόνηση: κατευθείαν στα ρόντος : όλοι με την μπάλα, όλοι με ένα χαμόγελο, απλώς χαρούμενοι που βρίσκονταν εκεί. Αυτή είναι η ανάμνηση που έχω. Ήμουν τυχερός, έφτασα στο σωστό σημείο τη σωστή στιγμή. Είχαμε μια φανταστική ομάδα».

«Η παραδοχή ότι απέκτησα ωριμότητα στα 27 μου, λέει πολλα. Αν το σκεφτείτε, δεν είχα πολλή προπόνηση ως Νο. 9. Έπρεπε να προσαρμόσω το παιχνίδι μου ώστε να τρέχω λιγότερο αλλά πιο αποτελεσματικά. Υπήρχαν πολλά που έπρεπε να ξεμάθω και να ξαναμάθω».

Ποιον παρακολουθήσατε; «Ο Ρονάλντο Ναζάριο ήταν απλά απίστευτος. Στη Λυών παίξαμε με την Ίντερ στο Κύπελλο UEFA και ήταν σκέτη τρέλα. Έκανε πράγματα που... Δεν υπάρχουν λόγια, μόνο ένα βλέμμα που λέει ουάου».

136 γκολ σε 290 αγώνες

21 γκολ τη σεζόν 2006-7 (3ος πίσω από Φαν Νίστελροϊ και Ντιέγο Μιλίτο)

2 Κύπελλα UEFA

1 Σούπερ Καπ UEFA

2 Κύπελλα Ισπανίας

1 Σούπερ Καπ Ισπανίας

Κορυφαίος Αφρικανός παίκτης του 2007

Φρεντερίκ Κανουτέ