Γιατί η Ιταλία δεν είναι πλέον η… Ιταλία

 Στην Ιταλία δεν γεννιούνται πλέον τα ποδοσφαιρικά φαινόμενα του παρελθόντος. Και αν τυχόν, κάπου, κάπου γεννηθούν, όχι μόνο δεν θα καλλιεργηθούν, αλλά θ’ αντικατασταθούν άμεσα, στους συλλόγους τους από ξένους παίκτες με περισσότερη πείρα, φήμη και αναπόφευκτα, μεγαλύτερη δυναμική ως προς την προσέλκυση του λεγόμενου «συστημικού» merchandising.

 Η Ιταλία του σήμερα, μπορεί να κουβαλάει στην πλάτη της ένα βαρύ όνομα από το παρελθόν ωστόσο χρήσιμο μόνο για να προκαλέσει ένα είδος ψυχολογικής ομηρίας στον όποιο αντίπαλο. Γιατί, στην πράξη δεν τρομάζει πλέον κανέναν.

 Η ευκολία με την οποία δέχτηκε τέσσερα γκολ από το Ισραήλ, τα δύο με ατυχή αυτογκόλ, τα υπόλοιπα ύστερα από χονδροειδέστατα, σχολικού επιπέδου λάθη σε διάστημα μόλις 1.5 λεπτού γεννούν αυτόματα τα εξής ερωτήματα. Τι απέγινε η αμυντική φιλοσοφία που κάποτε διδασκόταν σε σεμινάρια προπονητικής; Και γιατί η ανέκαθεν και παροιμιώδης ισχυρότερη γραμμή ανάπτυξης της εκάστοτε Squadra Azzurra μεταμορφώθηκε ξαφνικά σε ελβετικό τυρί μπάζοντας τρύπες από παντού;

 Μία πασιφανής εξήγηση είναι ότι δεν γεννιούνται πλέον ή δεν έχουν γεννηθεί ακόμη εκείνοι οι Καμπρίνι, Σιρέα, Τζεντίλε, Οριάλι, Μπαρέζι, Κανναβάρο, Μαλντίνι, Νέστα ή Μπουφόν που κάποτε ήταν σχεδόν αδύνατον να προσπεράσεις. Μία δεύτερη, ότι επίσης δεν έχουν γεννηθεί ακόμη κι εκείνοι οι Αντονιόνι, Πίρλο, Μπάτζο, Τόττι, Ντελ Πιέρο, Βιέρι ή Ιντσάγκι που επί χρόνια, ζωγραφίζοντας ποδόσφαιρο με τα πόδια τους μάγευαν και έστελναν σε tilt την οποιαδήποτε αντίπαλη άμυνα.

 Η Ιταλία του σήμερα χρειάζεται ακόμη πάρα πολλή δουλειά για να ξαναγίνει η Ιταλία του χθες αν και πολύ φοβόμαστε ότι, και η συγκεκριμένη φουρνιά δεν έχει ούτε την προσωπικότητα, ούτε την αντικειμενική ικανότητα να πετύχει.

 Ο Ρίνο Γκαττούζο, που κλήθηκε άρον, άρον να σώσει τη γαλάζια βάρκα από το ναυάγιο (ήττα σοκ με 3-0 από τη Νορβηγία) του προκατόχου του Σπαλλέττι, μπορεί να ξεκίνησε την περιπέτειά του με δύο νίκες, 5-0 την Εσθονία, 4-5 το Ισραήλ (με νικητήριο γκολ στο… 91’!), αλλά για να βρεθεί στο αμερικανικό Μουντιάλ, μάλιστα το πρώτο Extra- Large της Ιστορίας με 48 ομάδες θα πρέπει να βγάλει από το κύλινδρό του, όχι απλά έναν, αλλά πολλούς λαγούς μαζί.

 Με δεδομένο ότι, σε Ηνωμένες Πολιτείες, Μεξικό και Καναδά προκρίνεται απευθείας μόνο η πρώτη κάθε ομίλου, και ότι η καλύτερη δεύτερη θα πάει σε μπαράζ, για την Ιταλία γίνεται επιτακτική ανάγκη να νικήσει και τα πέντε εναπομείναντα παιχνίδια κάνοντας τον σταυρό της, αφενός για να χάσει και η Νορβηγία κάποιον βαθμό στον δρόμο, αφετέρου να τη νικήσει με τουλάχιστον τέσσερα γκολ διαφοράς στο κρίσιμο «big- match» της 16ης Νοεμβρίου στο Μιλάνο.

 Διαφορετικά θα τερματίσει 2η. Και στην περίπτωση των όποιων play- offs, η μνήμη των περισσοτέρων δεν γίνεται να μην ανατρέξει στις ήττες από Σουηδία και, ακόμη χειρότερα, τη Βόρεια Μακεδονία που της είχαν στερήσει τη συμμετοχή στα Μουντιάλ του 2018, στη Ρωσία και του 2022, στο Κατάρ.

 Ένα τρίτο, συνεχόμενο Παγκόσμιο Κύπελλο χωρίς την Ιταλία θα ήταν καταστροφικό για το όλο ποδοσφαιρικό Σύστημα. Από την άλλη όμως, ίσως ν’ αποδεικνυόταν και το μόνο, αναγκαίο κακό για να ξαναχτίσει η Squadra Azzurra τις παλιές της, αίγλη και αναμφισβήτητη δυναμική.