Ο Γιοβάνοβιτς που… ακροβατεί και η απόφαση που πρέπει να πάρουν στην Εθνική

Μια ήττα από μια ομάδα σαν την Δανία, ποτέ και για καμιά ομάδα στην Ευρώπη, ακόμα και για ομάδες πολύ καλύτερες από την Εθνική μας, δεν ήταν καταστροφή ή κάποιο αναπάντεχο αποτέλεσμα που θα δημιουργούσε σοκ και τα σχετικά.

Παρ' όλα αυτά μια ήττα μέσα στην έδρα σου και μάλιστα στα όρια της συντριβής, για οποιαδήποτε ομάδα θα πρέπει να γίνει αντικείμενο προβληματισμού και συζήτησης για τα περαιτέρω.

Διαβάστε επίσης...

Δεν… βγήκε σε Γιοβάνοβιτς, το άλυτο πρόβλημα και ο μοναδικός που κυριάρχησε

Η τελευταία λέξη Ηλιόπουλου: 3 παίκτες για Νίκολιτς, αποκάλυψη από Ριμπάλτα

Το ζητούμενο λοιπόν για την Εθνική μας και όχι λόγω της ήττας από την Δανία αλλά συνολικότερα για το παρόν και το μέλλον της, είναι να αποφασίσει τις ακριβώς θέλει από τον εαυτό της, τι σόι ομάδα θέλει να δημιουργήσει, με ποια χαρακτηριστικά και ποιες απαιτήσεις.

Από την πρώτη φοβερή και τρομερή εμφάνιση της Εθνικής μας και την νίκη της μέσα στην Αγγλία επί Γιοβάνοβιτς και κυρίως μετά τις γοητευτικότερες ποδοσφαιρικά και άκρως αποτελεσματικές εμφανίσεις της στην συνέχεια, ειδικά μετά την "ομαδική εισβολή" στο ρόστερ της των νέων παιδιών που κληθηκαν σ' αυτήν το ερώτημα ήταν ένα και ,μοναδικό.

Αυτή η "νέα Εθνική" που μετά από χρόνια ήταν ξανά "ευχάριστη" και στο μάτι πέρα από το φυσιολογικό συναίσθημα υποστήριξης της δικιάς μας Εθνικής ομάδας, θα εξελίσσονταν τελικά σε μια ομάδα του προπονητή με στάνταρ χαρακτηριστικά ή θα εναλλασόταν σε εικόνα και δυνατότητες ανάλογα με το "γκρουπ ποδοσφαιριστών" που θα στελέχωναν την σύνθεσή της;

Μια πρώτη ματιά και πέρα από θριαμβολογίες και τραβηγμένες από τα μαλλιά διαπιστώσεις με τις οποίες έγινε προσπάθεια να "χωρέσουν όλοι" και να έχουμε και τα αυγά και τα καλάθια, δηλαδή και να πάρουμε και να απολαύσουμε ότι έδωσαν σ' αυτή τα νέα παιδιά, αλλά και να μην... πικράνουμε και παραγκωνίσουμε την... προηγούμενη φουρνιά, έδειξε ότι αυτή η ομάδα έμοιαζε να είναι περισσότερο "ομάδα των παικτών' που κάθε φορά έπαιζαν, παρά ομάδα του προπονητή.

Κι αυτό φάνηκε σε όλα τα σχετικά σκληρά και δύσκολα παιχνίδια που έδωσε.

Ακόμα και σε αυτό με την Δανία.

Και στα δύο ημίχρονα στα οποία η Εθνική φάνηκε να παίζει με άλλο ρυθμό και "σύνθεση" στο πρώτο και με άλλο στο δεύτερο μετά τις πρώτες αλλαγές του Γιοβάνοβιτς, η Εθνική μας... έχασε.

Το θέμα όμως ήταν η εικόνα της και ο τρόπος με τον οποίο προσπαθουσε να μην χάσει ή έστω να παλέψει την ιστορία.

Οι δύο… εικόνες της Εθνικής και το βασικό ερώτημα για τη συνέχεια

Στο πρώτο λοιπόν είδαμε μια Εθνική να ακολουθεί τον ρυθμό που επέβαλαν οι Δανοί από το πρώτο λεπτό, να προσπαθεί να παίξει γρήγορα και να εξαντλήσει τις όποιες δυνατότητες είχε ή μπορούσαν να βγάλουν οι παίκτες της με βάση τα χαρακτηριστικά τους και την μέρα στην οποία βρέθηκαν, με χτυπητή και εμφανέστατη παραφωνία τον Κουρμπέλη που έτυχε να είναι σε πολύ κακή μέρα..

Αντίθετα στο δεύτερο είδαμε ξανά μια Εθνική που απλά προσπαθούσε να "κρατηθεί" στο παιχνίδι, να παίξει πιο... σίγουρα ή όπως αλλιώς θέλετε να το αποκαλέσετε, άρεσε μάλιστα η μεταλλαξη της και στον... Νταμπίζα που επιτέλους απαλλάχτηκε από το άγχος να εξηγήσει γιατί ο Καρέτσας, ο Τζόλης, ο Κωνσταντέλιας προσπαθούσαν να κάνουν ατομικές ενέργειες για να αντιμετωπίσουν τους καλύτερούς τους αυτό το βράδυ Δανούς, αλλά το τελικό αποτέλεσμα ήταν και πάλι συντριπτικά σε βάρος της Εθνικής μας.

Απ' αυτή την διπλή εικόνα λοιπόν, προκύπτει και το βασικό συμπέρασμα και ερώτημα ταυτόχρονα που πρέπει να απασχολήσει την Εθνική μας ομάδα μετά την ήττα από την Δανία.

Καθώς αυτή την στιγμή μοιάζει να παλεύει στην κυριολεξία με τον εαυτό της για το ποιον δρόμο θα ακολουθήσει στην συνέχεια.

Θα συνεχίσει δηλαδή να προσπαθεί να αλλάξει πρόσωπο και τρόπο μέσα στο γήπεδο, να στηριχτεί στα νέα παιδιά και στον τρόπο με τον οποίο έχουν μάθει και μπορούν ταυτόχρονα να παίξουν μπάλα, θα ενισχύσει ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ και στις μετέπειτα κλήσεις και επιλογές της ή θα κλειστεί ξανά στο καβούκι της στηριγμένη στην " σιγουριά" του γνωστού και καθαγιασμένου από χρόνια παιχνιδιού... με αντεπιθέσεις, με τις... επαγγελματικές νίκες και με την τακτική να... κλέψει το αποτέλεσμα;

Εδώ φυσικά, τον κυρίαρχο ρόλο σ' αυτή την απάντηση, τον έχει ο προπονητής.

Ο οποίος όμως μέχρι στιγμής μοιάζει να ακροβατεί συνεχώς στο... αποτέλεσμα, να προσπαθεί να... ισσοροπήσει τις δύο πλευρές και λογικές και να μην έχει ρίξει ξεκάθαρα το βάρος των αποφάσεων και επιλογών του προς την μία ή την άλλη λογική.

Όμως αυτό, όπως φάνηκε και με την Δανία, δεν μπορεί να πετύχει.

Μπορεί πρόσκαιρα να την... σκαπουλάρει σαν λογική με ομάδες όπως η Λευκορωσία με την οποία όλοι ήταν "ευχαριστημένοι" καθώς η δυναμικότητα του αντιπάλου μας επέτρεψε και τα νέα παιδιά και τον τρόπο παιχνιδιού της να απολαύσουμε και την... παλιά φρουρά να αποθεωσουμε.

Όμως με παιχνίδια σαν αυτό με την Δανία ή γενικότερασ την συνέχεια των υποχρεώσεων της Εθνικής μας ομάδας, αυτό δεν πιάνει.

Κι εδώ θα πρέπει να αποφασίσει και ο Γιοβάνοβιτς και γενικότερα οι άνθρωποι της Ομοσπονδίας και της Εθνικής μας.

Θα συνεχίσουν ακόμα και παρά κάποια άτυχα αποτελέσματα την προσπάθεια ανανέωσης και  εμπλουτισμού της Εθνικής μας με σύγχρονα, νεανικά και κυρίως ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΚΑ και από πλευράς "ματιού" και από πλευράς δυνατοτήτων και αποτελεσματικότητας, ή στο πρώτο στραβό αποτέλεσμα θα σημάνουν άρον άρον... επιστροφή στα όσα ξέρουμε και στην σιγουριά και ασφάλεια της γνωστής συνταγής "φυλάμε τον κώλο μας κι αν μας κάτσει και μπροστά η στιγμή θα κλέψουμε το αποτέλεσμα";

Η συνέχεια θα δείξει προς τα που θα πάει το πράγμα.