Ο χαρτογιακάς, η θολούρα και δύο στιγμές που έκριναν το Μπάρτσα-Ολυμπιακός

«Σε λίγες μέρες δυστυχώς δεν θα θυμάται κανείς τι έγινε στο ματς αλλά το αποτέλεσμα», είπε ο Μεντιλίμπαρ μετά το Μπαρτσελόνα-Ολυμπιακός 6-1. «Στο τέλος της ημέρας μένει το 6-1, τίποτα άλλο», συμπλήρωσε ο αρχηγός των ερυθρόλευκων, Παναγιώτης Ρέτσος. Δυστυχώς για τον Ολυμπιακό, αυτή είναι η μεγαλύτερη, η πιο «δυνατή» αλήθεια του ματς. Και λέω δυνατή γιατί αυτό θα μείνει όσο θα περνάει ο χρόνος και θα «ξεθωριάζουν» οι παράμετροι της αναμέτρησης. Κάθε φορά που θα ανακαλεί κανείς τι κάνουν οι Πειραιώτες είτε με τη Μπαρτσελόνα ειδικώς είτε όταν ταξιδεύουν στην Ισπανία γενικώς θα δεσπόζει αυτό το 6-1.

Άδικο; Πιο άδικο δεν γίνεται. Όμως, έτσι έχουν τα πράγματα και τόσο ο προπονητής όσο και ο αρχηγός του Ολυμπιακού στάθηκαν σ' αυτή την παράμετρο παρότι το μυαλό τους «ζεμάταγε» (σ.σ.: έκαιγε) ακόμα ελάχιστη ώρα μετά το τελευταίο σφύριγμα. Ή μάλλον, την τελευταία... νότα που έπαιξε ο τύπος που όρισε η ΟΥΕΦΑ να διευθύνει την αναμέτρηση. Αν στο συγκρότημα που είναι κιθαρίστας (μουσική μέταλ!) έχει το «ταλέντο» που έχει στη διαιτησία, θα πέσει πολύ γιαούρτι. 

Μιλάμε για άνθρωπο με παρουσιαστικό κλασικού... χαρτογιακά που -προφανώς- μπήκε στη διαιτησία για τα λεφτά, όχι από αγάπη για το άθλημα. Κι αυτό είναι το μεγαλύτερο θέμα της διαιτησίας γενικώς. Οι άνθρωποι που ασχολούνται (στη μεγάλη πλειοψηφία τους τουλάχιστον) το κάνουν για τα λεφτά, για τίποτα άλλο. Μιλάω προφανώς, για να μην παρεξηγηθώ, για τα κανονικά νόμιμα λεφτά που δίνει η διαιτησία σε διαιτητές κορυφαίου επιπέδου διεθνών ή εγχώριων διοργανώσεων. 

Κάποιοι που είχαν όνειρο να γίνουν ποδοσφαιριστές, προφανώς ήταν ατάλαντοι και δεν τα κατάφεραν με συνέπεια να στραφούν στο... παρακλάδι της διαιτησίας. Κι αυτή την αρχική τους αποτυχία, συχνά δείχνουν (κάποιοι) να την... κουβαλάνε στον τρόπο που σφυρίζουν τους αγώνες.

Θα το... πάμε all the way με διαιτησία το blog; Προφανώς και όχι. Υπήρχε ματς. Ματς που μας έδωσε / δίνει πολλές αφορμές να συζητήσουμε καθαρά ποδοσφαιρικά. Ματς κανονικό και άξιο να συζητηθεί είχαμε ως το 56ο λεπτό και 18ο δευτερόλεπτο. Ως τη στιγμή δηλαδή που ακούστηκε το σφύριγμα ενός ανύπαρκτου φάουλ του Έσε και μιας ακόμα πιο ανύπαρκτης 2ης κίτρινης που σήμανε την αποβολή του Αργεντινού χαφ του Ολυμπιακού. 

Η 11άδα με παλιούς και το... σημάδεμα

Ανύπαρκτη παρεμπιπτόντως ήταν και η 1η απλά αυτό το διαιτητικό ανέκδοτο «τσίμπαγε» σε κάθε επιφώνημα πόνου ή θεατρινίστικης πτώσης.
Όπως και στο Λονδίνο με την Άρσεναλ, έτσι και στη Βαρκελώνη ο Μεντιλίμπαρ επέλεξε τους παλιούς. Αυτούς που ξέρουν τι ζητάει και τι παίζει. Δεν υπήρχε κανείς νέος παίκτης, καμία φετινή μεταγραφή (σ.σ.: ο Ποντένσε είναι προπέρσινος). Ούτε καν η μετατόπιση του Τσικίνιο στα πλάγια υπήρξε (σ.σ.: ώστε να χωρέσει έξτρα κεντρικός χαφ) που «έπαιξε» ως σενάριο. Για μια ακόμη φορά ο Μεντιλίμπαρ ήταν συνεπής στα προ-ματς λόγια του. «Θα παίξουμε με τον τρόπο που ξέρουμε, με το δικό μας στυλ παιχνιδιού». Κάπως έτσι είδαμε μόλις στα 18 δευτερόλεπτα (!) του ματς ο Ολυμπιακός να έχει την 1η και πολύ καλή τελική του, με το σουτ του Ποντένσε που έδιωξε δύσκολα σε κόρνερ ο Σέζνι. 

Υπήρξε με τη σέντρα πίεση ψηλά απ' όλους, αβέβαιη μεταβίβαση των γηπεδούχων εκτός περιοχής τους και κλέψιμο του Τσικίνιο που έδωσε στον Ποντένσε για να σουτάρει. Συνεχίστηκε η πίεση. Στο 1.30'' υπήρξε κλέψιμο του Έσε στη μεσαία γραμμή. Ξέρουμε ωστόσο ότι όταν πολλοί πιέζουν ταυτόχρονα ψηλά, μένουν χώροι πίσω. Προσωπικά είχα επισημάνει από τα φιλικά του καλοκαιριού ότι ο Ολυμπιακός κόντρα σε ομάδες που μπορούν να «σπάνε» το πρέσινγκ αποκτά πρόβλημα, αφού με μια - δυο πάσες οι αντίπαλοι φτάνουν σε θέση βολής υπό καλές προϋποθέσεις. Στο 3.20'' ο Τζολάκης βγήκε με το κεφάλι εκτός περιοχής και απομάκρυνε την πρώτη απόπειρα της Μπαρτσελόνα για χτύπημα στην ερυθρόλευκη πλάτη. 

Στο 4.10'', από την πλευρά του Κοστίνια, ο Ντο έδωσε τον Μπαλντέ κι εκείνος σέντραρε στη μικρή περιοχή όπου ο Ράσφορντ με το γόνατο έστειλε τη μπάλα άουτ. Στο 6.12'' από την πλευρά του Ορτέγκα ήρθε το 1-0. Η φάση ωστόσο άρχισε από την άλλη πλευρά. Ο Κοστίνια ανέβηκε ανεξήγητα ψηλά να πιέσει τον αντίπαλο μπακ (Μπαλντέ) και παρότι υπήρχε κοντά ο Ζέλσον κανείς τους δεν μπόρεσε να τον σταματήσει. Μάλιστα ο Μπαλντέ «έκοψε» εσωτερικά (με την άμυνα του Ολυμπιακού να έχει τραβηχτεί προς τα δεξιά για να καλύψει το ανέβασμα του Κοστίνια) και πάσαρε στον Φερμίν στον οποίο έσπευσε σε πρώτη φάση ο Ορτέγκα. Και ταυτόχρονα έμεινε μόνος ο Γιαμάλ που ήρθε για να πάρει τη μπάλα κι ενώ ο Ποντένσε είχε ξεμείνει ψηλά. Τον έβαλαν στη μέση και κατέληξε όπως κατέληξε η φάση αν και παραλίγο να αποφευχθεί αυτό το γκολ.
Η πρώτη φάση της Μπαρτσελόνα λοιπόν έγινε από αριστερά στην επίθεσή της. Η στόχευση ωστόσο ήταν δεξιά, όπου υπήρχε ο Γιαμάλ ο οποίος στην πρώτη του μονομαχία με τον Ορτέγκα (2.10'') ηττήθηκε. Του έκλεψε τη μπάλα ο Αργεντινός και ο σταρ της Μπάρτσα γκρίνιαξε για φάουλ που δεν πήρε. Βλέποντας ο Μεντιλίμπαρ το προφανές, δηλαδή τον Φλικ να εστιάζει στην τροφοδότηση του Γιαμάλ και τον Ορτέγκα να μην παίρνει αμυντικές βοήθειες από τον Ποντένσε, στο 15ο λεπτό μόλις τους άλλαξε πλευρά με τον Ζέλσον. Ούτε αυτός είναι / ήταν ο πλέον συνεπής στην άμυνα αλλά είναι σαφώς πιο ΟΚ από τον Ντάνιελ. Κάπου στο 29' μάλιστα, σε γύρισμά του πίσω, έκλεψε τη μπάλα από τον Γιαμάλ λίγο εκτός περιοχής του Ολυμπιακού. Αν υπάρχει διάθεση, όλα γίνονται...

Το πρώτο μεγάλο «χτύπημα» και τα άδεια τετραγωνικά

Και πάνω που βλέπουμε έναν Ολυμπιακό να στέκεται καλά (σ.σ.: στο 20ο λεπτό είχε τη 2η πολύ καλή στιγμή του με σουτ του Γκαρθία σε μια φάση που άρχισε ο ίδιος με υπέροχο άνοιγμα δεξιά), να έχει ισορροπήσει και να απειλεί, στο 29' ήρθε το πρώτο χτύπημα. Της ατυχίας, όχι της διαιτησίας. 

Ο Τσικίνιο πέφτει στο έδαφος και ζητάει αλλαγή. Ήταν η 1η από τις δύο κομβικές / καθοριστικές στιγμές του ματς, η άλλη η αποβολή του Έσε. Η επιλογή να μπει ο Ντιόγκο έμοιαζε η πιο λογική / safe που μπορούσε να κάνει ο Μεντιλίμπαρ. Το να μπει τόσο νωρίς ο Ταρέμι πίσω από τον Ελ Καμπί είχε μεγάλο ρίσκο. Να μπει ο Σιπιόνι και να έχει ταυτόχρονα στο γήπεδο τρεις παίκτες που είναι πιο κοντά στο «6», ελάχιστα κοντά στο «8» και καθόλου στο «10» έμοιαζε ποδοσφαιρικά λάθος. Ίσως μπορούσε να πει ο Μουζακίτης αλλά κι αυτός 8άρι είναι.
Το κακό για τον Μεντιλίμπαρ και τον Ολυμπιακό είναι ότι ο μικρόσωμος Πορτογάλος δεν κατάφερε σε κανένα σημείο του ματς να φανεί, με εξαίρεση τη σέντρα προς τον Ελ Καμπί στο πέναλτι - χέρι εις βάρος της Μπάρτσα. Τα τετραγωνικά στα οποία κινούνταν ο Τσικίνιο έμοιαζαν πιο άδεια από ποτέ αλλά για να είμαστε δίκαιοι, πόσο εύκολο είναι να αναπληρωθεί σ' αυτή την έκδοση του Ολυμπιακού το κενό του Τσικίνιο; Την απάντηση την ξέρουμε όλοι...
Κι ενώ λοιπόν ο Ολυμπιακός έδειχνε να ελέγχει το ματς και να κυνηγάει το 1-1, ήρθε στο 39' ένα λάθος απ' αυτά που ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΝΤΑΙ διά ροπάλου και έγινε το 2-0. Ο Κοστίνια, υπό πίεση και λίγο κάτω από τη μεσαία γραμμή προς το μισό του Ολυμπιακού, προσπαθεί να πασάρει στον Ποντένσε. Πασάρει στο... κενό, και ο Πεδρί κλέβει πασάροντας ταυτόχρονα στον Ντρο. Εκείνος κόβει εσωτερικά και πασάρει προς την άλλη πλευρά όπου κατεβαίνει σχεδόν μόνος ο Φερμίν αφού ο Ολυμπιακός ήταν ψηλά και οι Ορτέγκα και Έσε που γυρίζουν δεν προλαβαίνουν να αποσοβήσουν το μοιραίο. Ο Κοστίνια τα άκουσε, και δικαίως, στη φάση για το μέγα λάθος του αλλά κατά τη δική μου ταπεινή γνώμη φέρει ευθύνη και ο Ρέτσος. Πασάρει στον Κοστίνια ο οποίος κοιτάει προς τα πίσω (άρα ως δεξιοπόδαρος έχει μειονέκτημα) και ταυτόχρονα έρχονται παίκτες να τον πιέσουν στην πλάτη του. Δεν θα ήταν ντροπή να γυρίσει στον Τζολάκη ο αρχηγός του Ολυμπιακού να τελειώσει η φάση. Με τη Μπαρτσελόνα στη Βαρκελώνη παίζεις...

Το πρόωρο game over και το χάλασμα του μυαλού  

Με την έναρξη της επανάληψης ο Μεντιλίμπαρ αναγκάστηκε, αφού ο -κάτω του μετρίου ξανά- Ζέλσον ζήτησε αλλαγή, να αναπροσαρμόσει ξανά τα πλάνα του. Έβαλε στο ματς τον Μουζακίτη και πήγε στα πλάγια τον Ντιόγκο. Αυτό φάνηκε να λειτουργεί παρότι η Μπάρτσα είχε σημαντική ευκαιρία στο 48' με τον Τζολάκη να αποκρούει σε κόρνερ κεφαλιά του Φερμίν μετά από «ξυραφιά» του Γιαμάλ. Ο Ολυμπιακός έμοιαζε να έχει αναπτερώσει το ηθικό του. Να έχει πατηθεί το restart και οι ερυθρόλευκοι να έχουν ανακτήσει την πίστη τους. Ήρθε λοιπόν η μείωση του σκορ σε 2-1 από τον Ελ Καμπί έστω κι αν χρειάστηκε να σκοράρει δύο φορές (δύσκολο για την ψυχολογία του αυτό που συνέβη, δεν ήταν απλό) για να μετρήσει η μία, με το πέναλτι όχι το κεφάλι που προηγήθηκε. 

Κι επειδή αυτή η «παρτίδα» έμοιαζε σημαδεμένη εκ των προτέρων τόσο από τον διαιτητή όσο και την ατυχία, την ώρα της μείωσης του σκορ το κακό με τους τραυματισμούς τρίτωνε. Ζητούσε αλλαγή και ο Ορτέγκα και τη θέση του έπαιρνε ο Μπρούνο. Και ύστερα ήρθε η αποβολή του Έσε. Και το ματς τελείωσε, ουσιαστικά, εκεί. Το μυαλό των ερυθρόλευκων «χάλασε» και τα πράγματα έγιναν ακόμα χειρότερα μετά και το -τηλεοπτικό- πέναλτι που δόθηκε εις βάρος του Τζολάκη και υπέρ του Ράσφορντ από το οποίο προέκυψε το 3-1. Game over.
Αν πρέπει να ψέξει κανείς τον Μεντιλίμπαρ για κάτι ήταν ότι επέτρεψε ο εκνευρισμός του πάγκου (που βλέπει όλο το ματς από τάμπλετ και έχει εικόνα των φάσεων, άρα και των διαιτητικών αποφάσεων) να περάσει στην ομάδα στον αγωνιστικό χώρο. 

Και ήταν τόσος μεγάλος ο βαθμός του εκνευρισμού που δεν υπήρχε επιστροφή. Ο Ολυμπιακός «ξέχασε» και τα βασικά. «Άδειασε». Οι παίκτες του ήταν σαστισμένοι. Ακόμα και ο Τζολάκης που ήταν σούπερ ως την αποβολή και κυρίως τα πέναλτι ύστερα τα «έτρωγε» όρθιος. Και μιλάμε για παίκτη που δεν «νιώθει» γενικά, στοιχείο που είναι σούπερ για τερματοφύλακα. 

Ο Μεντιλίμπαρ λοιπόν, είτε δεν ήθελε είτε δεν μπόρεσε, δεν μετέδωσε ηρεμία και δεν κράτησε τους παίκτες πίσω για να μην «ανοίξει» το σκορ. Και το πόσο θολωμένος ήταν και ο ίδιος φάνηκε από τη διπλή αλλαγή στο 77'. Έβγαλε Ελ Καμπί και Ποντένσε και έβαλε δύο επιθετικούς αντί να προσθέσει παίκτες που θα «έσφιγγαν» την ομάδα και θα έφραζαν διαδρόμους προς την περιοχή του Τζολάκη για να «σβήσει» εκεί το ματς, στο 3-1, έστω το 4-1. Αυτή την αλλαγή την έκανε στο 5-1 και τρία λεπτά μετά (79') έγινε το 6-1. Τυχαίο;
Πάνω λοιπόν που ο Ολυμπιακός έδειχνε ικανός (να το πιστεύει έστω) ότι μπορεί να διεκδικήσει και να πάρει κάτι ή, έστω, να μείνει στο ματς ως το τέλος όπως έγινε στο Λονδίνο, όλα κατέρρευσαν. Όχι μόνο λοιπόν δεν πήρε κάτι αλλά έφυγε στραπατσαρισμένος σε επίπεδο ψυχολογίας και εικόνας (στο τέλος) και φυσικά λαβωμένος εν όψει της δύσκολης συνέχειας αρχής γενομένης από το ντέρμπι της Κυριακής με την ΑΕΚ στο Γ.Καραϊσκάκης. Ενός κακού, λένε... Αλλά από την άλλη, όπως λέω πάντα, οι μεγάλες ομάδες δεν φαίνονται, μόνο, στις μεγάλες τους επιτυχίες αλλά ΚΥΡΙΩΣ στο πως αντιδρούν στις αποτυχίες, έστω και τις άδικες όπως αυτή.

ΥΓ: Το πόσο ανταγωνιστικός και «μέσα» στο ματς ήταν ο Ολυμπιακός το φανερώνουν τα στατιστικά του ημιχρόνου. Με πρώτη τη γηπεδούχο Μπαρτσελόνα στα νούμερα έχουμε και λέμε: τελικές 5-3, επιθέσεις 13-17, κόρνερ 2-2 κόρνερ, χιλιόμετρα 55,4 - 54,6 και ανακτήσεις μπάλας 19-21.

ΥΓ2: Στο 6ο λεπτό και 7ο δευτερόλεπτο ο Ολυμπιακός δέχθηκε το 1ο γκολ από τη Μπαρτσελόνα. Στο 11ο λεπτό και 59ο δευτερόλεπτο δέχθηκε το 1ο γκολ από την Άρσεναλ. Ε, να το προσέξει αυτό.

ΥΓ3: Στα 18 δεύτερα ο Ολυμπιακός είχε τελική αλλά καλή ευκαιρία εντός εστίας κόντρα στη Μπαρτσελόνα στη Βαρκελώνη με τον Ποντένσε. Που ήρθε από πίεση ψηλά και κλέψιμο. Αυτό.

ΥΓ4: Ποντένσε και Ζέλσον έχουν τις γνωστές δυνατότητες δημιουργικά αλλά είναι γνωστό τι σημαίνει αυτό για την ανασταλτική λειτουργία. Όποιος ξαναδεί προσεκτικά το ματς και ειδικά το α' ημίχρονο, το καταλαβαίνει.

ΥΓ5: Στα πρώτα 12 λεπτά του ματς από την πίεση του Ολυμπιακού ο Σέζνι απομάκρυνε δύο φορές (!) τη μπάλα πάνω στον Ζέλσον. Και στις δύο ο Ζέλσον ήταν εμφανώς ανέτοιμος να εκμεταλλευτεί τα «δώρα». Αυτά τα «δώρα» τα ανοίγεις αμέσως και λες κι ευχαριστώ. Αν δεν... Δεν.

ΥΓ6: Ο Έσε ήταν ο κορυφαίος παίκτης του Ολυμπιακού, συγκλονιστικός πραγματικά. Και πολύ καλός και ουσιαστικός ήταν φυσικά ο Ντάνι Γκαρθία. Θα μπορούσε να σκοράρει μάλιστα στο 20λεπτο με το σουτ από το ύψος της περιοχής σε μια φάση που άρχισε ο ίδιος με έξοχη πάσα εμπρός και δεξιά. 

Παρεμπιπτόντως, ο 35χρονος Ισπανός ήταν 1ος σε τρεξίματα στο α' ημίχρονο στο Λονδίνο με την Άρσεναλ και στο β' ως γνωστόν έγινε αλλαγή. Χθες στη Βαρκελώνη ήταν 2ος σε τρεξίματα στο α' ημίχρονο (με 5,43χλμ. πίσω μόνο από τον Ζέλσον με 5,51) και πρώτος γενικώς του Ολυμπιακού στο φινάλε με 11,20χλμ. ενώ τον ξεπέρασε μόνο ο Κασάδο με 11,87μ. Μακάρι να έπαιζαν κι άλλοι με το μυαλό του Ντάνι ο οποίος ακόμα και στο 2-0 είδε τι πάει να γίνει και κλάδεψε με φάουλ για κίτρινη τον Πεδρί για να το σταματήσει εκεί αλλά ο διαιτητής άφησε το πλεονέκτημα.