Ήταν 10 Νοέμβρη πέρυσι, σαν σήμερα δηλαδή, που ο Ολυμπιακός περνούσε επιβλητικά από την Τούμπα κερδίζοντας 3-2 τον ΠΑΟΚ. Από εκείνη τη μέρα δεν κοίταξε ποτέ ξανά πίσω ως το τέλος της χρονιάς. Μιας χρονιά που τον βρήκε αδιαμφισβήτητο νταμπλούχο και με καλή πορεία στο Europa League. 

Χθες δεν έπαιξε στην Τούμπα αλλά στο κλουβί της Νεάπολης κόντρα στην ομάδα (Κηφισιά) που αποτελεί μία από τις ευχάριστες αγωνιστικά εκπλήξεις της σεζόν ως τώρα. Η νίκη με 3-1 έχει σαφώς μεγαλύτερη αξία απ' αυτό που φαίνεται με την πρώτη ματιά λαβαίνοντας κανείς υπόψιν του το ειδικό βάρος που δεν έχει το όνομα του αντιπάλου. Και έχει μεγάλη αξία όχι μόνο επειδή αυτή η νίκη επανέφερε τον Ολυμπιακό μόνο στην κορυφή ύστερα από την ήττα του ΠΑΟΚ στη Λεωφόρο από τον Παναθηναϊκό. Έχει αξία γιατί μοιάζει να είμαστε σε ένα ανάλογο σημείο καμπής σαν το περυσινό.

Διαβάστε επίσης...

Έπρεπε να ακυρωθεί και το γκολ του Πινέδα!

Εντολή Εντού σε Ολυμπιακό! Φέρνει Ισπανό προπονητή - Νέο μοντέλο στου Ρέντη

Προσωπικά, όσοι με διαβάζετε τακτικά εδώ στο sportdog, θα θυμάστε πόσες φορές υπενθύμισα σε προηγούμενα blog και δη με την έναρξη της σεζόν, το περυσινό ματς της Τούμπας στο οποίο έγινε το «κλικ», το γύρισμα του διακόπτη, στους ερυθρόλευκους. Και θα θυμάστε ότι έγραφα για τις δύσκολες μέρες που προηγούνται των καλών. Και μπορεί ο Ολυμπιακός, φέτος, λόγω μεγαλύτερου βάθους στο ρόστερ, να μην έκανε γκέλες όπως εκείνες με Παναιτωλικό και Λεβαδειακό (0-0 και 2-2 αντίστοιχα) εντός έδρας, αλλά τη μουρμούρα την άκουγε και φέτος. Πλέον πάει σ' αυτή τη διακοπή σε καλό mood - ψυχική διάθεση κι αν έχει κάτι να προβληματίζεται είναι η έως τώρα ευρωπαϊκή συγκομιδή πόντων που δεν συνάδει με την εικόνα του στα ματς και τις εντυπώσεις που αφήνει παίζοντας κόντρα στους πιο σπουδαίους.

Ανεκτίμητο το διπλό της Νεάπολης, όχι μόνο λόγω βαθμών

Επιστρέφοντας στα της αξίας αυτής της νίκης στη Νεάπολη, είναι ανεκτίμητο ότι ο Ολυμπιακός πήγε εκεί και επιβίωσε μη έχοντας στη διάθεσή του δύο κομβικούς παίκτες, τους δύο βασικούς του στις θέσεις 6-8. Και το πόσο έλειψαν Γκαρθία και Έσε φάνηκε κυρίως στο α' ημίχρονο όπου δεν ήταν όλα ρόδινα. Μόλις στο 8' η Κηφισιά δημιούργησε και έχασε ΤΕΡΑΣΤΙΑ ευκαιρία για το 1-0 με τον Λαρουσί να πλασάρει ανενόχλητος ελάχιστα άουτ όντας εντός περιοχής και ευθεία με το τέρμα. Σε μια φάση που δημιουργήθηκε από τα αριστερά της ερυθρόλευκης άμυνας και στο φινάλε ούτε ο Ντιόγκο (για τον οποίο σωστά λέγονται πολλά καλά μετά και το χθεσινό) ούτε ο Μουζακίτης ήταν εκεί που έπρεπε να είναι επιτρέποντας στον Λαρουσί (μπερδεύτηκε λίγο και με συμπαίκτη του που επίσης ήταν στο σημείο για να τελειώσει τη φάση) να πλασάρει ανενόχλητος.

Μέχρι το 25' και το πλασέ του Ελ Καμπί στο δοκάρι (κοντά στην αριστερή συμβολή των δοκαριών) ο Ολυμπιακός δεν είχε να επιδείξει κάτι (εκτός από τη φάση με το 1ο ακυρωθέν γκολ του Μουζακίτη που η μπάλα φάνηκε να περνάει άουτ πριν από τη σέντρα του Ποντένσε, φάση που είναι ως μη γενόμενη βέβαια), ήταν και λογικό προσπαθούσε να συνηθίσει το γήπεδο, τη συνθήκη και φυσικά πως να λειτουργεί δίχως τα δύο βασικά του κεντρικά χαφ. Εκτός όλων των άλλων, ο Ολυμπιακός δεν είχε να επιδείξει κάτι στο πρώτο κομμάτι του αγώνα και επειδή ήταν κάκιστος στις εκτελέσεις των στημένων. Μία φορά το έκανε καλά ο Ρόντινεϊ από δεξιά, στις καθυστερήσεις του α' ημιχρόνου, και έστειλε τη μπάλα στα δίχτυα ο Ρέτσος με το κεφάλι αλλά ακυρώθηκε κι αυτό το γκολ με υπόδειξη για επιθετικό φάουλ εις βάρος του σκόρερ και αρχηγού του Ολυμπιακού.

Παρεμπιπτόντως, επειδή άρχισαν πάλι οι κουραστικές αηδίες για τη διαιτησία, εφόσον ακυρώθηκε με σύμφωνη γνώμη VAR και διαιτητή αυτό το γκολ για σπρώξιμο, αναμενόμενα υποδείχθηκε πέναλτι στο 57' το σπρώξιμο πάνω στον Ζέλσον. Αφού δεν έχουμε δυναμόμετρο για να αξιολογήσουμε το πόσο δυνατά σπρωξίματα έγιναν, με δεδομένο ότι δόθηκε το ένα θα δίνονταν και το άλλο. Στη δική μου θεώρηση των πραγμάτων τουλάχιστον, αν μετρούσε το γκολ του Ρέτσου δύσκολα θα έπαιρνε το πέναλτι ο Ζέλσον μετά. Η στάση των διαιτητών ήταν ίδια. Είδαν σπρωξίματα, σφύριξαν σπρωξίματα. Πάμε παρακάτω λοιπόν στα πιο σημαντικά.

Σε συσκευασία... τσέπης

Πιο σημαντικό από την εικόνα του Ντιόγκο Νασιμέντο δύσκολα θα βρει κανείς σ' αυτό το ματς. Σε ατομικό επίπεδο τουλάχιστον, μην είμαι και απόλυτος. Η «συσκευασία» του Πορτογάλου μέσου είναι ταυτόχρονα μειονέκτημα και πλεονέκτημα. Εξαρτάται η στιγμή, η φάση. Π.χ. μετά από μόλις 2,5 λεπτά αγώνα, παίκτης της Κηφισιάς είχε τη μπάλα κάποια μέτρα εκτός της περιοχής του Τζολάκη και κινούνταν προς αυτή. Ο Ντιόγκο προσπαθούσε να τον μαρκάρει, έστω να του κάνει φάουλ, αλλά έδειχνε ανήμπορος ακόμα και για το 2ο λόγω όγκου - «κυβικών». 

Ωστόσο σε άλλες φάσεις, κυρίως δημιουργικά επιθετικά, η «συσκευασία» του, γρήγορος, ευέλικτος με χαμηλό κέντρο βάρους, είναι τεράστιο πλεονέκτημα. Παίκτης σε συσκευασία «τσέπης». «Κουβαρίστρα» ή σβούρα που έλεγαν οι παλαιότεροι για ανάλογους ποδοσφαιριστές. 

Ο Νασιμέντο είναι ένας παίκτης που κινείται, κυριολεκτικά, παντού. Τα τιμάει τα λεπτά της συμμετοχής του. Τα ιδρώνει. Και γι' αυτό τον ανταμείβει ο Μεντιλίμπαρ δίνοντάς του χρόνο ακόμα και σε τόσο σημαντικά ματς όπως αυτό με την Κηφισιά ή εκείνο με τον ΠΑΟ στη Λεωφόρο.

Το πιο σημαντικό του Ντιόγκο

Το πιο σημαντικό που κάνει ο Ντιόγκο είναι ότι συχνά παίζει / κινείται όπως κάνουν πιο έμπειροι παίκτες. Τσεκάρει διαρκώς το γήπεδο αναζητώντας, είτε επιθετικά είτε αμυντικά, κενά τετραγωνικά. Η κίνηση που κάνει στο χώρο στο υπέροχο γκολ που βάζει για το 0-1 το επιβεβαιώνει. 

Βλέπει το κενό, πιθανώς κανείς από τους παίκτες της Κηφισιάς θα περίμενε να κινηθεί εκεί ο μικρόσωμος κεντρικός χαφ του Ολυμπιακού. Τους αιφνιδίασε με κάτι τόσο απλό όσο και πολύτιμο, όπως αιφνιδίασε και τον τερματοφύλακα που δεν περίμενε να εκτελέσει από τόσο μικρή γωνία. 

Με αφορμή αυτό το γκολ θέλω να επισημάνω και κάτι άλλο: δίνεται ΠΑΝΤΑ το παράσημο στους παίκτες που κάνουν τις πάσες, όπως στο 0-1 ο Ρόντινεϊ με την υπέροχη ασίστ που έκανε στον Νασιμέντο με το εξωτερικό δεξί φάλτσο. Όμως για να υπάρξει μια σωστή τελική πάσα, να αποκτήσει σάρκα και οστά, είναι το ίδιο ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ ένας άλλος (συμ)παίκτης να κινηθεί εκεί που πρέπει για να υποδεχθεί τη μπάλα. 

Ειδάλλως λέμε: μα καλά, αφού δεν είναι κανείς εκεί, γιατί πάσαρε στο κενό, στο πουθενά; Ο Ντιόγκο έδωσε αξία στην πάσα του Ρόντινεϊ και ο Ρόντινεϊ αξία στο τρέξιμο του Ντιόγκο στον κενό χώρο. Είναι 50-50% αυτά και ας αποδίδουμε τα εύσημα και σ' εκείνους που κάνουν την κίνηση, όχι μόνο σ' αυτούς με την πάσα.

Αυτό ανησυχεί τον Μεντιλίμπαρ

Αν πρέπει να ανησυχεί τον Μεντιλίμπαρ απ' αυτό το ματς έχει να κάνει με την (μη) αντίδραση στην άμεση ισοφάριση της Κηφισιάς με την έναρξη του β' μέρους. Ένα φάουλ λίγο κάτω από το κέντρο του γηπέδου, και μια γιόμα προς το αριστερό άκρο της άμυνας του Ολυμπιακού, κατέληξε σε γκολ με τον σκόρερ Παντελίδη να κάνει προβολή ΜΟΝΟΣ απέναντι στον Τζολάκη (και ανάμεσα σε Ρέτσο και Πιρόλα) στη μικρή περιοχή. 

Τι προηγήθηκε; Ο Ορτέγκα «μπήκε» στη μέση δύο αντιπάλων αφού ο Ποντένσε, μετά την υπερ-προσπάθεια (και στην άμυνα που κατέβαλε) στο ματς με την PSV επέστρεψε στις εγχώριες εργοστασιακές ρυθμίσεις. Κοιτούσε απλά, όντας αρκετά εκτός της περιοχής του Ολυμπιακού, τον δεξιό μπακ της Κηφισιάς, Ποκόρνι, να παίρνει την 1η κεφαλιά και τον δεξιό στόπερ, Σιμόν, να παίρνει τη 2η και να δίνει ασίστ στον Παντελίδη. Ο Ορτέγκα, στον οποίο αρχικά έγινε και ένα μικρό... σκριν για να μην προλάβει να μαρκάρει τον Ποκόρνι στην 1η κεφαλιά, δεν ήξερα που να πρωτοτρέξει και προφανώς δεν θα μπορούσε να τρέξει ταυτόχρονα σε δύο παίκτες.

Ο πολυτιμότερος και ο καλύτερος

Παρά το σοκ του τόσο γρήγορου 1-1 με την έναρξη του β' μέρους, δόθηκε η λύση με τα δύο πέναλτι που κέρδισε ο Ζέλσον και ευστόχησε ο Ελ Καμπί. Ένας Ζέλσον ο οποίος κέρδισε και τα δύο πέναλτι αλλά και τις δύο κίτρινες (άρα αποβολή) του Μαϊντάνα σε λιγότερο από 10 λεπτά. 

Ο Μαρτίνς δεν έπιασε συνολικά αυτό που λέμε σούπερ απόδοση, όπως π.χ. έκανε σ' ένα ματς με σαφώς μεγαλύτερο συντελεστή δυσκολίας μερικά 24ωρα νωρίτερα, κόντρα στην PSV. Όμως με συγκεκριμένες ενέργειές του ήταν, μάλλον, ο πολυτιμότερος στην έκβαση του αγώνα. Καλύτερος ήταν ο Νασιμέντο που είχε συνεχές τρέξιμο, πίεση, ανακτήσεις, κλεψίματα, οργάνωση παιχνιδιού και πάσες κλειδιά (π.χ. στο δοκάρι του Ελ Καμπί) και φυσικά το υπέροχο 1ο γκολ του Ολυμπιακού.

Το στυλ του Στρεφέτσα και το φουλ της γκαντεμιάς (του)

Στα θετικά, τέλος, του ματς ανήκει και η εικόνα του Στρεφέτσα. Όπως έχω ξαναγράψει, πρέπει να αποδεχθούμε - καταλάβουμε τι σόι εξτρέμ είναι ο Βραζιλιάνος. Απέχει πολύ από το στυλ - πακέτο του Ποντένσε. Είναι περισσότερο παίκτης ουσίας, πιστός στην τακτική και καλός για το σύνολο, παρά φιγουρατζής και «κορδελάκιας». 

Α, είναι και φουλ γκαντέμης στην παρούσα φάση. Βάζει γκολ με τον Βόλο στο κύπελλο, δίχως VAR και ημιαυτόματο οφ σάιντ, ακυρώνεται ως οφ σάιντ. Βάζει υπέροχο γκολ χθες, με VAR και ημι-αυτόματο, ακυρώνεται οριακά ως οφ σάιντ. Σουτάρει υπέροχα στο τέλος, δεν είναι οφ σάιντ αλλά πάει στο δοκάρι η μπάλα. Έλεος. Αν υπάρχει Θεός του ποδοσφαίρου, ας δείξει λίγο οίκτο, αρκετά τον δοκίμασε. Είχε και τραυματισμό, μην το ξεχνάμε.

ΥΓ: Όπως καλά είχε κάνει ο Ολυμπιακός πέρυσι που έκλεισε, 6 μήνες πριν από τη λήξη του συμβολαίου του, τον Μπετανκόρ από τον Πανσερραϊκό, καλά έκανε και ο Παναθηναϊκός τώρα που έκρινε ότι του είναι απαραίτητοι οι Τέτε(η) και Παντελίδης και τους απέκτησε αφού προηγουμένως συμφώνησε με την Κηφισιά. Καλά, επίσης, έκαναν και τα δύο παιδιά αν έπαιξαν με μεγαλύτερο κίνητρο χθες και για την επόμενη ομάδα τους. Στο δικό μου μυαλό δεν υπάρχει κάτι μεμπτό επ' αυτού. Μεμπτό υπήρχαν κάποιες στιγμές του Τέτε(η) που έδειχνε να «εκβιάζει» φάουλ - πέναλτι υπέρ του και κίτρινες και χειροκροτούσε ειρωνικά τον διαιτητή. Αντί να συγκεντρωθεί στο ποδόσφαιρο και να απλώσει το ταλέντο του ταλαιπωρώντας, έτσι, τον Ολυμπιακό, έδειξε να έχει μεγάλη έλλειψη συγκέντρωσης στο καθαρά αγωνιστικό κομμάτι. Με δεδομένες τις ματσάρες που έχει κάνει φέτος, μοιάζει βέβαιο ότι το μυαλό του ήταν «αλλού» κόντρα στον Ολυμπιακό. Και στοίχισε και στον ίδιο και στην ομάδα του. Ας πρόσεχε.