Κατάρρευση και αποκαθήλωση μίας πρώην υπερδύναμης

 Ανεξάρτητα από το 4ο χειρότερο, εντός έδρας πατατράκ της Ιστορίας της (είχαν προηγηθεί το 0-4 από την Αγγλία, το ’48, το 0-4 από τη Γιουγκοσλαβία, το ’55 και πάλι το 0-4 από τη Ζάμπια (!) το ’88), αίσθηση και ανησυχία προκάλεσαν οι ολικές αδυναμία και αντίδραση. Όσο η παράδοση άνευ όρων σε μία ομάδα που δεν την αποκαλείς ακριβώς «φαινομένων», αλλά έχει ένα και μοναδικό πραγματικό φαινόμενο που ακούμπησε τη μπάλα, όλες κι όλες δύο φορές πετυχαίνοντας ωστόσο δύο γκολ: τον Έρλινγκ Χάλαντ.

 Πλάκα είχαν οι υπολογισμοί, μεταξύ σοβαρού και αστείου που κάποια ιταλικά μέσα τόλμησαν να κάνουν πριν το σοκ του «Σαν Σίρο». Με 9-0, έγραφαν πάμε κατευθείαν στην Αμερική!

 Αλλά το 1-4 έπεσε στα κεφάλια τους σαν κεραμίδα και η Squadra Azzurra, για 3η συνεχόμενη φορά θα προσπαθήσει να διεκδικήσει την παρουσία της σε Μουντιάλ μόνο μέσω των διπλών, με «ξερό» ημιτελικό και ακόμη περισσότερο «ξερό» τελικό, μπαράζ των play- offs.

 Τις δύο προηγούμενες είχε αποτύχει με παταγώδη τρόπο: το ’18, χάνοντας το Μουντιάλ στη Ρωσία από τη Σουηδία και ακόμη χειρότερα το ’22, του Κατάρ από τη Βόρεια Μακεδονία.

 Ειρωνεία της τύχης (ή ακριβέστερα της ατυχίας) είναι ότι την Πέμπτη η Ιταλία θα μάθει μέσω κλήρωσης τον αντίπαλό της στα ημιτελικά και πιθανότατα θ’ αποκτήσει και μία ιδέα για το ποια ομάδα θ’ αντιμετωπίσει και στον υποτιθέμενο «τελικό».

 Και η πλάκα, που λέει ο λόγος είναι ότι ανάμεσα στους θεωρητικούς αντιπάλους που θα βγουν από την κληρωτίδα της Fifa βρίσκονται «ολόκληρες» Ουαλία, Σκωτία, Ιρλανδία, Ρουμανία, Τσεχία, Σλοβακία όσο όμως και πάλι οι Σουηδία και Βόρεια Μακεδονία που για ευνόητους λόγους οι Ιταλοί κατάφεραν να μεταμορφώσουν σε ομάδες- φόβητρο.

 Έτσι όπως είναι, χαμένη και πλήρως αποπροσανατολισμένη αυτή τη στιγμή η Squadra Azzurra, μία άλλοτε υπερδύναμη της παγκόσμιας μπάλας με 4 παγκόσμιους τίτλους και 2 Euro, συν άλλους 4, σε Κόσμο και Ευρώπη χαμένους τελικούς καλό θα ήταν ν’ αποτύχει και σε 3ο συνεχόμενο Μουντιάλ.

 Γιατί θα της έδινε όλο τον χρόνο να ξαναχτίσει μία νέα γενιά παικτών με την προϋπόθεση πάντα, στο μεταξύ να έχουν γεννηθεί οι διάφοροι νέοι Μπουφόν, Καμπρίνι, Τζεντίλε, Σιρέα, Μαλντίνι, Νέστα, Κανναβάρο, Αντονιόνι, Μπάτζο, Τόττι, Ντελ Πιέρο, Ρόσσι, Βιέρι ή Ιντσάγκι που είχαν χαρίσει στην Ιταλία όχι μόνο αυτοεκτίμηση, αλλά κι ένα αναμφισβήτητο αίσθημα ισχύος και παντοδυναμίας.