Ολυμπιακός: Παρελθόν οι εποχές του «ανθοδέσμες μη φάμε πολλά»

Αν περιμένετε να διαβάσετε και εδώ, σ' αυτό το blog, «μπράβο» και περηφάνιες με αφορμή το ματς του Ολυμπιακού κόντρα στη Ρεάλ Μαδρίτης, μάταια περιμένετε. Ψάξτε αλλού. Εδώ προσπαθούμε να μιλάμε ποδοσφαιρικά και να παραθέτουμε στοιχεία για να στηρίξουμε την όποια προσωπική, άρα σαφώς υποκειμενική και με πιθανά λάθη, γνώμη. Η αφεντιά μου λοιπόν έχει ξεπεράσει προ πολλού τα «μπράβο Θρύλε την κοίταξες στα μάτια» και τα «δεν πειράζει, αυτοί δεν παίζονται». 

Επειδή τον Ολυμπιακό τον έχω πολύ ψηλά, ειδικά αυτόν τον Ολυμπιακό της μετά-Conference εποχής Μεντιλίμπαρ, θεωρώ ότι δεν έχει αξία να σας γράψω κι εγώ ό,τι δεκάδες άλλοι. Πράγματα που προφανώς τα αξίζει ο Ολυμπιακός για να του γραφτούν, δεν τα ακυρώνω. Όμως, ο Ολυμπιακός που είδα στο Λονδίνο με (ΑΥΤΗ) την Άρσεναλ, ο Ολυμπιακός που είδα στη Βαρκελώνη με τη Μπαρτσελόνα (έως ότου μείνει με 10 και χάσει τη συγκέντρωσή του) και ο Ολυμπιακός που υποδέχθηκε την PSV μπορούσε, ναι μπορούσε, να τα πάει καλύτερα με τη Ρεάλ Μαδρίτης στο σπίτι του. Κι αυτό, αν το σκεφτείτε, είναι το μεγαλύτερο κομπλιμέντο που μπορεί να κάνει κανείς. Ναι, τόσο ψηλά τον έχω ΑΥΤΟΝ τον Ολυμπιακό. Για να τα πηγαίνει καλύτερα με τη Ρεάλ του Εμπαπέ και του Βινίσιους από ένα τιμητικό 3-4 στο σπίτι του. Όπως τα πήγαν Ράγιο Βαγιεκάνο και Έλτσε πρόσφατα, έτσι δεν είναι; Εξάλλου αυτή τη στιγμή η Άρσεναλ είναι καλύτερη από τη Ρεάλ.

Ότι έμοιαζε λοιπόν λες και... έφυγε από το γήπεδο ο Ολυμπιακός μετά την ισοφάριση της Ρεάλ και έως το τέλος του α' ημιχρόνου δεν τον τιμάει. Τον τιμάει που το πάλεψε όσο μπορούσε στο β' ημίχρονο. Ένα ημίχρονο που «κέρδισε» με 2-1 αλλά «έχασε» με 3-1 στο πρώτο με συνέπεια να ηττηθεί 4-3 και συνολικά. Ο Ολυμπιακός που ξέρω κι εγώ κι εσείς, αδίκησε τον εαυτό του για περίπου μισή ώρα στο α' ημίχρονο. Κι αυτή η μισή ώρα, όπως αποδείχθηκε, ήταν αρκετή για να κριθεί, επί της ουσίας, το ματς.

Αδίκησαν ατομικά αρκετοί παίκτες τους εαυτούς τους. Αδίκησε την ομάδα και ο προπονητής για να είμαστε δίκαιοι με την επιλογή του Ρόντινεϊ αντί του Κοστίνια στο βασικό σχήμα. Την άποψή μου για τον -άκρως δημοφιλή- Βραζιλιάνο την ξέρετε. Έχει χαρακτήρα. Έχει προσωπικότητα και ηγετική φυσιογνωμία. Είναι ικανότατος, άκρως χρήσιμος, επιθετικά. Όμως ως μπακ είναι για συγκεκριμένα, χαμηλής «στάθμης» ματς, κυρίως του ελληνικού πρωταθλήματος. Τελεία. Μπορεί ο Μεντιλίμπαρ (και μπράβο του γι' αυτό) να προσπάθησε να καλύψει τον Βραζιλιάνο (και κατ' επέκταση την επιλογή του βέβαια) στη συνέντευξη Τύπου λέγοντας ότι ο Ρόντι χρειάζονταν εύλογα βοήθειες για να περιορίσει τον Βινίσιους (όπως και ο Ρέτσος για τον Εμπαπέ όπως επίσης ανέφερε) αλλά ξέρουμε ότι δεν τα κατάφερε.

Ο Ρόντινεϊ, ο Κοστίνια και ο Βινίσιους

Προφανώς θα μπορούσε να εκτεθεί και ο Κοστίνια με τον Βινίσιους δίχως (ή και με) βοήθειες από τον Ζέλσον ή όποιον άλλο. Όμως επιστρέφοντας στον Ρόντινεϊ, τον έχουμε δει να εκτίθεται αμυντικά ως μπακ με παίκτες στο 10% της κλάσης του Βινίσιους. Παίκτες της ελληνικής λίγκας. Όταν δεν μπορεί να κάνει βασικά πράγματα, π.χ. να τραβηχτεί επιτυχημένα στα οφ σάιντ (πάνω από μία φορά) όπως συνέβη με τον Άρη πρόσφατα, τι απαιτήσεις να έχουμε απέναντι σε υπερηχητικούς παίκτες όπως ο Βινίσιους; Αυτά, πάμε παρακάτω.

Πρόβλημα για τον Ολυμπιακό στο ματς ήταν και ότι έχασε, ξανά μετά τη Βαρκελώνη και λίγο πολύ στο ίδιο λεπτό (!), τον Τσικίνιο. Στο 31' ζήτησε αλλαγή με τη Μπαρτσελόνα, στο 28' με τη Ρεάλ. Βέβαια και με τον Τσικίνιο μέσα είχε ήδη αλλάξει η εικόνα του ματς, το σκορ ήταν ήδη στο 1-2, δεν έγινε μετά η ζημιά. Πρόβλημα ήταν και ότι Ποντένσε και Ζέλσον ήταν «μέλι μέλι και από τηγανίτα τίποτα». Ο Ντάνιελ είχε συμμετοχή στο όμορφο passing game με Ελ Καμπί και Τσικίνιο στο υπέροχο 1-0 του τελευταίου νωρίς στο ματς και πέραν τούτου, μηδέν. Όσον αφορά στον Ζέλσον, ελάχιστη ουσία επίσης.

Το ποιοί πάσαραν στον Ελ Καμπί τα λέει όλα

Αν οι συγκεκριμένοι παίκτες έφερναν, ως όφειλαν, με καλύτερες προϋποθέσεις - προοπτικές τη μπάλα στην περιοχή στα πόδια του Ελ Καμπί τα πράγματα θα ήταν πολύ καλύτερα αφού ο Μαροκινός έδειχνε και ήταν σε καλό βράδυ. Ακόμα και ο Ταρέμι έδειξε τι μπορούσε να κάνει στη μοναδική φορά που πήρε τη μπάλα σωστά. Έχω και στοιχεία γι' αυτά που λέω. Ο Ελ Καμπί δέχθηκε 23 πάσες στο ματς από συμπαίκτες του. Μόλις 3 από τον Ζέλσον και άλλες 3 από τον Ποντένσε. Όλες, αν δεν κάνω μεγάλο λάθος, εκτός περιοχής. Ξέρετε ποιοι παίκτες έκαναν τις ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ πάσες, τροφοδότησαν πιο σωστά, Ελ Καμπί και Ταρέμι στο ματς με τη Ρεάλ; Στο 45+1 ο Ντάνι Γκαρθία που έβγαλε μια σέντρα-ξυραφιά στο κεφάλι του Ελ Καμπί για να αποκρούσει δύσκολα σε κόρνερ ο Λούνιν στην δεξιά γωνία. Στο 52' ο (άλλος αμυντικός χαφ που μπήκε αντί του πρώτου αμυντικού χαφ) Έσε στην κεφαλιά - γκολ του Ταρέμι. Στο 66' ο Μπιανκόν στον Ελ Καμπί ο οποίος έχασε λίγο το κοντρόλ στη μεγάλη περιοχή, και ενώ έφευγε μόνος απέναντι στον Λούνιν, με συνέπεια τελικά να κάνει υπό πίεση τελείωμα άουτ. Στο 81' ο Στρεφέτσα στην κεφαλιά - γκολ του Ελ Καμπί. Και στο 83' πάλι ο αμυντικός χαφ Έσε στον Ελ Καμπί που το αριστερό πλασέ με τη μία έφυγε ελάχιστα άουτ και δεν έγινε το 4-4. Από τους αμυντικούς χαφ, έναν στόπερ που μπήκε αλλαγή και έναν εξτρέμ που επίσης μπήκε αλλαγή τροφοδοτήθηκαν σωστά Ελ Καμπί και Ταρέμι. Όχι από τον Ποντένσε και τον Ζέλσον που ούτε αμυντικά πρόσφεραν σημαντικές βοήθειες. Ή τις βοήθειες που «έπρεπε», υπήρχε ανάγκη να προσφέρουν και όχι λιγοστές.

Οι πάσες στον Εμπαπέ πήγαν απ' αυτούς που «έπρεπε»

Στην αντίπερα «όχθη», της Ρεάλ, ξέρετε από ποιους τροφοδοτήθηκε ο Εμπαπέ; Δέχθηκε συνολικά 31 πάσες και οι περισσότερες ήταν (ναι) από τους εξτρέμ. Δέχθηκε 7 από τον Βινίσιους και 6 από τον Γκιουλέρ. Σας φαίνεται ότι γκρινιάζω; Ότι είμαι υπερβολικός; Όχι, μιλάω για ποδόσφαιρο. Γι' αυτό δεν πρέπει να μιλάμε; Τα «μπράβο δεν πειράζει» ή «πάλεψε σαν λιοντάρι» δεν τα ακυρώνω εντελώς. Όντως υπάρχει χαώδης διαφορά μεταξύ των δύο ομάδων στο χορτάρι. Και των κλαμπ συνολικά φυσικά. Όμως αυτά τα ηρωικά παραπέμπουν σε ένα ευρωπαϊκό προφίλ Ολυμπιακού που υπήρχε παλιά. Πολύ παλιά. Με τρέμουλο όταν περνούσε τα σύνορα. Και εδώ και πολλά χρόνια αυτό δεν υπάρχει. Και δεν πρέπει να ξανα-υπάρξει. Ο Ολυμπιακός είναι στην ελίτ και πρέπει να φέρεται ως ελίτ ανεξαρτήτως αντιπάλου. Το έχει ήδη κάνει φέτος γι' αυτό και υπάρχουν απαιτήσεις. Η εικόνα μισής ώρας στο α' ημίχρονο, μετά το 15λεπτο, δεν τον τιμάει ακόμα κι αν απέναντί του ήταν κοτζάμ Ρεάλ Μαδρίτης.

Οι εποχές που πέρασαν ανεπιστρεπτί

Ναι, συμφωνούμε, κάνοντας κανείς ταμείο αυτή τη στιγμή για τα όσα έχουν συμβεί στη φετινή ευρωπαϊκή περιπέτεια του Ολυμπιακού, στη μη νίκη επί της Πάφου (που βέβαια αποδεικνύεται ότι δεν είναι η ομαδούλα - κομπάρσος που πολύς κόσμος νόμιζε) και στην αυτοκτονία με την PSV Αϊντχόφεν πρέπει να σταθεί. Όμως το τωρινό ευρωπαϊκό προφίλ επιτάσσει - αναγκάζει να υπάρχουν απαιτήσεις και από ματς απ' αυτά που, παλαιότερα, θεωρούνταν ξεγραμμένα. Ή όπως λέγανε κάποιοι: να πάμε με ανθοδέσμες, να τους καλοπιάσουμε για να μη μας βάλουν πολλά. Δεν είμαστε εκεί πια. Δεν είμαστε εκεί εδώ και πολλά χρόνια, σίγουρα δεν είμαστε εκεί στην εποχή Μαρινάκη και ειδικά από τη σεζόν με τα πρώτα διπλά στο Champions League, επί Κόκκαλη. Έχουμε δει τον Ολυμπιακό να παίζει στα ίσα τη Ρεάλ των galacticos στο Μπερναμπέου με 10 παίκτες από νωρίς, έτσι δεν είναι;

ΥΓ: Με Μπαρτσελόνα αναγκαστική αλλαγή ο Τσικίνιο στο 31', ο Ζέλσον στο 46' και ο Ορτέγκα στο 53'. Με Ρεάλ ο Τσικίνιο στο 28', ο Πιρόλα στο 62' και ο Ποντένσε στο 71'. Το Champions League είναι άλλου επιπέδου διοργάνωση και πληρώνεις και αυτό το τίμημα.

ΥΓ2: Μόλις δύο (2) φορές βρήκε με βαθιά μπαλιά τον Ελ Καμπί ο Τζολάκης, και τις δύο πριν καλά καλά συμπληρωθεί το 1ο λεπτό του ματς. Ύστερα δεν σημειώθηκε καμία (επιτυχημένη) πάσα από τον τερματοφύλακα στον φορ του Ολυμπιακού.

ΥΓ3: Αναμφίβολα στα θετικά του ματς περνάει η εικόνα του Γκαμπριέλ Στρεφέτσα. Ενός παίκτη που πληρώθηκε ακριβά και πολύς κόσμος βιάστηκε να «τελειώσει» πριν καλά καλά τον δει. Πολύς κόσμος που προφανώς περιμένει ΛΑΘΟΣ πράγματα από τον συγκεκριμένο παίκτη. Πράγματα που ΔΕΝ είναι στο ρεπερτόριό του. Όπως έχω γράψει και στη στήλη boxtobox, αν περιμένετε να δείτε από τον Στρεφέτσα πράγματα που κάνει ο Ποντένσε, περιμένετε μάταια. Άλλου τύπου εξτρέμ είναι ο ένας και εντελώς άλλου τύπου ο άλλος. Όπως άλλου τύπου είναι και οι τρεις φορ που έχει ο Ολυμπιακός. Είναι όλοι φορ αλλά δεν έχουν ΚΑΜΙΑ σχέση μεταξύ τους.

ΥΓ4: Το 1-0 του Τσικίνιο αρχίζει από επιθετική άμυνα - τάκλιν - ανάκτηση του Πιρόλα λίγο πάνω από το κέντρο. Και άλλη μία καλή φάση (σουτ άουτ) του Τσικίνιο πάλι από τέτοια εμπλοκή του Πιρόλα στη φάση άρχισε. Αναμφίβολα ανέβασε τις μετοχές του ο Λορέντσο όσο αγωνίστηκε παρά τα γκολ που δέχθηκε ο Ολυμπιακός. Όπως τη μετοχή του σ' αυτό το ματς την ανέβασε και ο Έσε που ήρθε από τον πάγκο και έκανε διαφορά στο β' ημίχρονο. Εννοείται και ο Ελ Καμπί.

ΥΓ5: Στο ημίχρονο τα χιλιόμετρα ήταν 55,3 για τον γηπεδούχο και 52,7 για τη φιλοξενούμενη. Στο φινάλε το ματς το κοντέρ κατέγραψε 115,7 και 109 χλμ. αντίστοιχα.

ΥΓ6: Έγραφα στο blog μου εν όψει του χθεσινού ματς ότι ο Ολυμπιακός θα βρει στιγμές να πληγώσει τη Ρεάλ αφού, τελευταία, οι μαδριλένοι δέχονται περισσότερες τελικές - ευκαιρίες από τους αντιπάλους τους. Ανέφερα ότι δέχθηκε πολλές από Ράγιο Βαγιεκάνο (13 τελικές 0-0 αποτέλεσμα) και Έλτσε (15 τελικές 2-2 αποτέλεσμα). Και ο Ολυμπιακός χθες της έκανε 18 ενώ η Ρεάλ έκανε 15. Και έγραφα επίσης ότι η Ρεάλ δεν τρέχει πολύ. Κι αυτό επιβεβαιώθηκε. Παρακαλώ.

ΥΓ7: Ναι έχει αδιανόητη ποιότητα η Ρεάλ αλλά έπαιξε και έξυπνα. Κάτι που στο σημείο που έπαθε black out δεν έκανε ο Ολυμπιακός. Οι ερυθρόλευκοι έκαναν 18 τελικές σε 49 επιθέσεις ενώ η βασίλισσα 15 τελικές σε 36 επιθέσεις. Τις επιθέσεις τις έκανε ο Ολυμπιακός, δεν τις οργάνωσε καλά.

ΥΓ8: Η Ρεάλ έκανε καλύτερα κάτι που συνηθίζει να κάνει εξαιρετικά ο Ολυμπιακός. Είχε 53 ανακτήσεις μπάλας, ο Ολυμπιακός 46.

ΥΓ9: Η χρονιά στην Ευρώπη ΔΕΝ τελείωσε ακόμα κι αν θεωρήσουμε δεδομένο (που δεν είναι) ότι δεν έχει ελπίδες να συνεχίσει. Προσφέρονται αυτά τα ματς, στο κορυφαίο επίπεδο, για σοβαρά - ασφαλή συμπεράσματα για το μέλλον. Συμπεράσματα για το σύνολο ΑΛΛΑ ΚΑΙ ατομικά για παίκτες.

ΥΓ10: Καμία χρονιά δεν είναι τελειωμένη έως ότου τελειώσει κυριολεκτικά. Θυμηθείτε τι έγινε πρόπερσι στη χρονιά του Conference.

ΥΓ11: Olympiacos, όχι keep on dreaming πια αλλά keep on making dreams come true.