Και όσο πιο γρήγορα βέβαια να γράψω. Οσο κι αν πέρασαν τα χρόνια, όσο κι αν μεγαλώσαμε, όταν έχεις τον Θωμά στο ένα μέτρο δεν μπορείς να ελέγξεις τους χτύπους της καρδιάς. Κι όταν τον ακούς να λέει πόσο δούλεψε, πόσο πόνεσε, πόσο υπέφερε για να πετύχει ότι πέτυχε δεν χρειάζεται καν να κλείσεις τα μάτια για να θυμηθείς. Πως ομόρφαινε τις Κυριακές μας και κυρίως πως μπορούσε να μας κάνει ευτυχισμένους έστω και όχι πάντα σε όλα τα δύσκολα χρόνια που ζήσαμε μαζί. Οσα χρόνια κι αν περάσουν είναι βέβαιο πως εμείς οι +- 40 δεν θα αγαπήσουμε ποτέ κανέναν παραπάνω. Δεν γίνεται. Οσο κι αν παραμένουμε παιδιά ιδίως όταν η μπάλα είναι ζωή μας δεν γίνεται να ξεπεραστούν ΠΟΤΕ εκείνες οι στιγμές. Και ο άνθρωπος που μας τις χάρισε. Κι όσο περνούν τα χρόνια τόσο η νοσταλγία δυναμώνει την μαγεία. Ηταν από τις σπάνιες φορές που δεν ήθελα να μιλάω. Μόνο να ακούω. Ποια ήταν η ΑΕΚ που αγαπήσαμε.

Διαβάστε τα υπόλοιπα σφηνάκια στο aek365

Γνώμες LIFE Ποδόσφαιρο ΑΕΚ SPORTS